ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ-ΔΩΡΙΕΙΣ.
«Πηλίκης δει τιμής αξιούσθαι Μακεδόνας,οι τον πλείω του χρόνου ου παύονται διαγωνιζόμενοι προς τους βαρβάρους υπέρ της των Ελλήνων ελευθερίας».
Όπως σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής μας, έτσι και στις σχέσεις μας με τους γειτονικούς μας λαούς, η γνώση αποτελεί δύναμη και η άγνοια αδυναμία.Ιδίως σε χώρες που κυβερνώνται με δημοκρατικά πολιτεύματα, όπως η δική μας,όπου η πολιτική επάνω σε εθνικά προβλήματα διέπεται από τη θέληση του λαού,είναι επιτακτική ανάγκη να γνωρίζει μαζί με τους ιθύνοντες και ο λαός καλά τους γείτοννές του, να έχει επίγνωση και των αρετών και των αδυναμιών τους,και να μην αγνοεί τις διαθέσεις τους απ’εναντι της χώρας του,γιατί έτσι μονάχα μπορεί να κρίνει την πραγματικότητα καθαρότερα και να κανονίζει τις σχέσεις του με αυτούς ορθότερα και σύμφωνα με τα εθνικά δίκαια.Δικαιούμεθα ως Έλληνες και ως Μακεδόνες να αυτοπροσδιοριζόμαστε.Γνωρίζουμε την αλήθεια .Συμβαίνει πάντοτε όταν η αλήθεια είναι με το μέρος της πατρίδας,όποιος αμύνεται για την αλήθεια «αμύνεται περί πάτρης».Κι αυτό είναι απόρροια και συνετό αποτέλεσματης γνώσης.Η επί τέσσερις αιώνες βυσσοδομούσα διεκδιτική ποσπάθεια σε βάρος της Μακεδονίας μεταλλάχθηκε.Έλαβε σάρκακαι οστά.θεμελίωσε το ψευδοκράτος των Σκοπίων.
Για μας τους Έλληνες και ιδιαίτερα για τους Μακεδόνες πρόβλημα αν οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν ή όχι ελληνική φυλή,δεν υπήρξε ποτέ.Γιατί όλη η ιστορία των Μακεδόνων από την αρχαιότητα ως σήμερα είναι ιστορία των Ελλήνων.Γιατί από τους Αχαιούς του Αγαμέμνονα μετέβη η ηγεμονία της Ελλάδας στους Σπαρτιάτες ,και από αυτούς στους Θηβαίους.Οι τελευταίοι παρέδοσαν την ηγεμονία στους Μακεδόνες.
Από αυτούς περί τα μέσα του 5ου π.Χ. αι,το όνομα Μ α κ ε δ ο ν ί α είχε δοθεί στη χώρα η οποία εκτείνεται από τη λίμνη Λυχνίτιδα(Αχρίδα) δυτικά ως τον ποταμό Στρυμώνα ανατολικά,και από το όρος Όλυμπος στο νότο ως τη συμβολή του Αξιού και του Εριγώνος περίπου στο βορρά.Όφειλε αυτό το όνομα στους κατοίκους της,τους Μακεδόνες,σημαντικό κλάδο των Δωριέων,οι οποίοι την είχαν κατακτήσει από τα βοριοδυτικά στα νοτιοανατολικά σε διάστημα πέντε ως έξι αιώνων.Την εποχή αυτή,οι Μακεδόνες ήταν διαιρεμένοι σε διάφορα μικρά βασίλεια με εθνικές δυναστείες από τις οποίες ηπιο ισχυρή ήταν εκείνη των Αργεαδών.Οι βασιλείς αυτής της οικογένειας που είχαν εγκατασταθεί από του 7ου αι.π.Χ. στις Αιγές και αργότερα στην Πέλλα ,υπήρξαν στην πραγματικότητα οι κύριοι παράγοντες της Μακεδονικής ισχύος. Ένας Αργεάδης, ο Φίλιππος ο Β΄, έκανε τη Μακεδονία τη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή δύναμη της εποχής.
Γεννάται τώρα εύλογο το ερώτημα της καταγωγής των Μακεδόνων. Σύμφωνα με μια αρχαία παράδοση, οι Δωριείς κατάγονταν από ένα τμήμα Μακεδνών ή Μακεδόνων.Αυτή η παράδοση έφτασε στον Ηρόδοτο είτε από πληροφορίες πού συγκέντρωσε ο ίδιος σε κάποια Δωρική πόλη είτε δια μέσου ενός πολύ αρχαίου έπους του Αιγιμιού. Από τα σωζόμενα αποσπάσματα αυτού του έπους και άλλες πηγές προκύπτει ακριβέστερα ότι οι Δωριείς σχηματίστηκαν από την ένωση Μακεδνών και άλλων φύλων. Οι Δωριείς ήταν Έλληνες.
Διάφορες απόπειρες να αναχθεί ένα μέρος τους σε ιλλυρική καταγωγή δεν πέτυχαν.Έξάλλου στόχευαν τη Δωρική φυλή των Υλλέων, η οποία πάντως δεν αντιστοιχούσε στους Μακεδνούς. Η ελληνικότητα των Δωριέων προυποθέτει την ελληνικότητα των συστατικών τους, μεταξύ των οποίων και οι Μακεδνοί ή Μακεδόνες, σε χρόνους αρχαιότερους από τον 14ο αιώνα. Εξετάστηκαν διαδοχικά, οι παραδόσεις και οι μαρτυρίες για τους Μακεδόνες που έφτασαν ως εμάς, τα διαθέσιμα στοιχεία για τη λαλιά των Μακεδόνων, όσα γνωρίζουμε σήμερα για τη θρησκεία και την εθνογραφία των ίδιων, τις σχέσεις των μακεδόνων με διάφορα Ελληνικά φύλα. Τα έγκυρα δεδομένα, όλων αυτών των κατηγοριών έδωσαν αβίαστα και κατηγορηματικά το ίδιο πάντα αποτέλεσμα: Οι Μακεδόνες ήταν ένα Ελληνικό φύλο. Μερικά μάλιστα από αυτά καταλήγουν σ’ένα πιο ειδικό συμπέρασμα: ό τ ι ο ι Μ α κ ε δ ό ν ε ς υπήρξαν ως ιδιαίτερο φύλο από την εποχή του Χαλκού.
Παρ’όλες αυτές τις εθνολογικές και γλωσσικές έριδες των βόρειων γειτόνων μας η Μακεδονία διανύει σταθερά την Ελληνική της πορεία. Από την αρχή ως το τέλος της αρχαίας ιστορίας οι Μακεδόνες έμειναν πιστά πρωσηλωμένοι στα ιστορικά πεπρωμένα του Ελληνισμού και ως αποοστολή τους έταξαν την παντοτινή προστασία και άμυνα της Ελληνινκής φυλής. «Πηλίκης», έγραφε ο ιστορικός Πολύβιος, «δεί τιμ ής α ξ ι ο ύ σ θ α ι Μ α κ ε δ ό ν α ς , οι τον πλείω χρόνον ου πα ύονται δ ι α γ ω ν ι ζ ό μ ε ν ο ι προς τους βαρβάρους υ π έ ρ της των Ε λ λ ή ν ω ν ανασφαλείας». (ΙΧ,35).
Στην αρχή , ως οπισθοφυλακή των άλλων Ελλήνων στη Βαλκανική, πολέμησαν πάντα και απώθησαν τους θρακοϊλλυριούς. Αργότερα ως αρχηγοί όλων των Ελλήνων,διέλυσαν τον παλαιό αδυσώπητο εχθρό του Ελληνικού Έθνους ,τους Πέρσες, και επέβαλλαν τον Ελληνικό πολιτισμό και την Ελληνική γλώσσα στις χώρες της Ανατολής. Από τον 5ο π.Χ. αιώνα ως επίσημη γλώσσα του κράτους των, καθιέρωσαν την αττική διάλεκτο των Αθηνών, σ’ αυτήν εμόρφωναν τα παιδιά τους, σ’αυτήν εδιάβαζαν τα αριστουργήματα της σοφίας και της τέχνης. Δικό τους έργο είναι η μεταλαμπάδευση του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού σ’ολόκληρο τον κόσμο και η οικουμενική του αξιοποίηση.
Πριν η κύρια προσπάθεια διερεύνησης της θεματικής στραφεί στις πρωτογενείς πηγές των αρχαίων συγγραφέων και μάλιστα του αλικαρνασσέα Ηροδότου, κρίθηκε ως απαραίτητη και η περιδιάβαση και προσέγγιση της σύγχρονης βιβλιογραφίας. Καρπός της υπήρξε η ανεύρεση του βιβλίου της Αρχαιολόγου, ΑΝΤΟΥΑΝΕΤΤΑΣ ΚΑΛΛΕΓΙΑ, (ΟΛΥΜΠΙΑ), από το οποίο εκτίθενται τα επιλεγμένα ερανίσματα:
«Γύρω στο 1000π.Χ. στην περιοχή της Βορειοδυτικής Πελοποννήσου εγκαταστάθηκαν Βορειοελληνικά δωρικά φύλα που έφτασαν εκεί με αρχηγό τον Όξυλο. Οι νεοφερμένοι κατοίκησαν τη χώρα και σταδιακά οικειοποιήθηκαν τη διαχείριση της Ολυμπίας, η οποία θα αποτελέσει στο εξής το μήλο της έριδος μεταξύ των παλαιών κατοίκων της Πίσας και των νέων της Ήλιδας. Απόγονος του Όξυλου ήταν ο Ίφιτος, τον οποίο η παράδοση έχει συνδέσει με την αναδιοργάνωση των ΟλυμπιακώνΑγώνων και την αρχή της αρίθμησης των Ολυμπιάδων. Ο 10ος και ο 9ος αιώνας υπήρξαν εποχή αναδιομόρφωσης της Ολυμπίας». «Σταθμός για την ιστορία του ιερού υπήρξε ο 8ος αιώνας. Πιο συγκεκριμένα το έτος 776π.Χ., κατά το οποίο τρεις βασιλείς αναδιοργάνωσαν τους αγώνες που τελούνταν από παλιά στην Ολυμπία και έδωσαν μια νέα πνοή στη ζωή του ιερού: Ο Ίφιτος της Ήλιδας ,ο Κλεισθένης της Πίσας και ο Λυκούργος της Σπάρτης». «Η αναδιοργάνωση των αγώνων έδωσε έναυσμα στους αθλητές των Ελληνικών πόλεων, τόσο της μητροπολιτικής Ελλάδας όσο και των Ελληνικών αποικιών Δύσης και Ανατολής, για τη συμμετοχή σ’αυτούς»,(σ.12-13).
Στη (σ.52-53), η συγγραφέας Α. ΚΑΛΛΕΓΙΑ, αναφέρεται στο Φιλιππείο. Αφιέρωμα των Μακεδόνων. «Στα δυτικά του Ηραίου βρίσκεται το Φιλιππείον,ένα κομψό κυκλικό οι κοδόμημα που έχτισε ο Φίλιππος μετά τη νίκη στη Χαιρώνεια, (338π.Χ.), αλλά ολοκλήρωσε ο Αλέξανδρος. Πρόκειται για ένα Ιωνικό κτίσμα με εσωτερική Κορινθιακή κιονοστιχία, μέσα στο οποίο ειχαν στηθεί τα 5 χρυσελεφάντινα αγάλματα της Βασιλικής Μακεδονικής οικογένειας, έργα του γλύπτη Λεωχάρη: του Αλέξανδρου, των γονιών του Ολυμπιάδας και Φιλίππου και των γονιών του τελευταίου Αμύντα και Ευρυδίκης. Τα δύο γυναικεία αγάλματα μετά την καταστροφή του μνημείου μεταφέρθηκαν στο γειτονικό Ηραίο.
Αβίαστα λοιπόν καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι οι Δωριείς ήσαν αμιγείς Έλληνες. Είτε κατάγονταν από ένα τμήμα Μακεδνών ή Μακεδόνων είτε σχηματίστηκαν από την ένωση Μακεδνών και άλλων φύλων. Για τις Διεκδικήσεις που εγείρονται σε βάρος του Ελληνισμού γράφει θυμόσοφα ο Μπαμπινιώτης το 1992: «Κι ότι ένας μικρός λαός όπως οι Έλληνες,που ευτύχησε να ζει σε νευραλγική και προνομιούχο γεωγραφική θέση και που είχε τη μοναδική τύχη να αναδειχθεί σε περιούσιο λαό του πνεύματος και να αποτελέσει τη βάση του ευρωπαϊκού δυτικού πολιτισμού, ότι ένας τέτοιος λαός βρίσκεται διαρκώς στο στόχαστρο πολυειδών επιθέσεων και ότι είναι συνεχώς υποχρεωμένος να αγωνίζεται μόνιμα για την επιβίωσή του φαίνεται να αποτελεί τ η ν π ι ο ο δ υ ν η ρ ή π ρ α γ μ α τ ι κ ό τ η τ α π ο ύ α ι ώ ν ε ς τ ώ ρ α επιμένουμε να ξεχνάμε».
«Πηλίκης δει τιμής αξιούσθαι Μακεδόνας,οι τον πλείω του χρόνου ου παύονται διαγωνιζόμενοι προς τους βαρβάρους υπέρ της των Ελλήνων ελευθερίας».
Όπως σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής μας, έτσι και στις σχέσεις μας με τους γειτονικούς μας λαούς, η γνώση αποτελεί δύναμη και η άγνοια αδυναμία.Ιδίως σε χώρες που κυβερνώνται με δημοκρατικά πολιτεύματα, όπως η δική μας,όπου η πολιτική επάνω σε εθνικά προβλήματα διέπεται από τη θέληση του λαού,είναι επιτακτική ανάγκη να γνωρίζει μαζί με τους ιθύνοντες και ο λαός καλά τους γείτοννές του, να έχει επίγνωση και των αρετών και των αδυναμιών τους,και να μην αγνοεί τις διαθέσεις τους απ’εναντι της χώρας του,γιατί έτσι μονάχα μπορεί να κρίνει την πραγματικότητα καθαρότερα και να κανονίζει τις σχέσεις του με αυτούς ορθότερα και σύμφωνα με τα εθνικά δίκαια.Δικαιούμεθα ως Έλληνες και ως Μακεδόνες να αυτοπροσδιοριζόμαστε.Γνωρίζουμε την αλήθεια .Συμβαίνει πάντοτε όταν η αλήθεια είναι με το μέρος της πατρίδας,όποιος αμύνεται για την αλήθεια «αμύνεται περί πάτρης».Κι αυτό είναι απόρροια και συνετό αποτέλεσματης γνώσης.Η επί τέσσερις αιώνες βυσσοδομούσα διεκδιτική ποσπάθεια σε βάρος της Μακεδονίας μεταλλάχθηκε.Έλαβε σάρκακαι οστά.θεμελίωσε το ψευδοκράτος των Σκοπίων.
Για μας τους Έλληνες και ιδιαίτερα για τους Μακεδόνες πρόβλημα αν οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν ή όχι ελληνική φυλή,δεν υπήρξε ποτέ.Γιατί όλη η ιστορία των Μακεδόνων από την αρχαιότητα ως σήμερα είναι ιστορία των Ελλήνων.Γιατί από τους Αχαιούς του Αγαμέμνονα μετέβη η ηγεμονία της Ελλάδας στους Σπαρτιάτες ,και από αυτούς στους Θηβαίους.Οι τελευταίοι παρέδοσαν την ηγεμονία στους Μακεδόνες.
Από αυτούς περί τα μέσα του 5ου π.Χ. αι,το όνομα Μ α κ ε δ ο ν ί α είχε δοθεί στη χώρα η οποία εκτείνεται από τη λίμνη Λυχνίτιδα(Αχρίδα) δυτικά ως τον ποταμό Στρυμώνα ανατολικά,και από το όρος Όλυμπος στο νότο ως τη συμβολή του Αξιού και του Εριγώνος περίπου στο βορρά.Όφειλε αυτό το όνομα στους κατοίκους της,τους Μακεδόνες,σημαντικό κλάδο των Δωριέων,οι οποίοι την είχαν κατακτήσει από τα βοριοδυτικά στα νοτιοανατολικά σε διάστημα πέντε ως έξι αιώνων.Την εποχή αυτή,οι Μακεδόνες ήταν διαιρεμένοι σε διάφορα μικρά βασίλεια με εθνικές δυναστείες από τις οποίες ηπιο ισχυρή ήταν εκείνη των Αργεαδών.Οι βασιλείς αυτής της οικογένειας που είχαν εγκατασταθεί από του 7ου αι.π.Χ. στις Αιγές και αργότερα στην Πέλλα ,υπήρξαν στην πραγματικότητα οι κύριοι παράγοντες της Μακεδονικής ισχύος. Ένας Αργεάδης, ο Φίλιππος ο Β΄, έκανε τη Μακεδονία τη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή δύναμη της εποχής.
Γεννάται τώρα εύλογο το ερώτημα της καταγωγής των Μακεδόνων. Σύμφωνα με μια αρχαία παράδοση, οι Δωριείς κατάγονταν από ένα τμήμα Μακεδνών ή Μακεδόνων.Αυτή η παράδοση έφτασε στον Ηρόδοτο είτε από πληροφορίες πού συγκέντρωσε ο ίδιος σε κάποια Δωρική πόλη είτε δια μέσου ενός πολύ αρχαίου έπους του Αιγιμιού. Από τα σωζόμενα αποσπάσματα αυτού του έπους και άλλες πηγές προκύπτει ακριβέστερα ότι οι Δωριείς σχηματίστηκαν από την ένωση Μακεδνών και άλλων φύλων. Οι Δωριείς ήταν Έλληνες.
Διάφορες απόπειρες να αναχθεί ένα μέρος τους σε ιλλυρική καταγωγή δεν πέτυχαν.Έξάλλου στόχευαν τη Δωρική φυλή των Υλλέων, η οποία πάντως δεν αντιστοιχούσε στους Μακεδνούς. Η ελληνικότητα των Δωριέων προυποθέτει την ελληνικότητα των συστατικών τους, μεταξύ των οποίων και οι Μακεδνοί ή Μακεδόνες, σε χρόνους αρχαιότερους από τον 14ο αιώνα. Εξετάστηκαν διαδοχικά, οι παραδόσεις και οι μαρτυρίες για τους Μακεδόνες που έφτασαν ως εμάς, τα διαθέσιμα στοιχεία για τη λαλιά των Μακεδόνων, όσα γνωρίζουμε σήμερα για τη θρησκεία και την εθνογραφία των ίδιων, τις σχέσεις των μακεδόνων με διάφορα Ελληνικά φύλα. Τα έγκυρα δεδομένα, όλων αυτών των κατηγοριών έδωσαν αβίαστα και κατηγορηματικά το ίδιο πάντα αποτέλεσμα: Οι Μακεδόνες ήταν ένα Ελληνικό φύλο. Μερικά μάλιστα από αυτά καταλήγουν σ’ένα πιο ειδικό συμπέρασμα: ό τ ι ο ι Μ α κ ε δ ό ν ε ς υπήρξαν ως ιδιαίτερο φύλο από την εποχή του Χαλκού.
Παρ’όλες αυτές τις εθνολογικές και γλωσσικές έριδες των βόρειων γειτόνων μας η Μακεδονία διανύει σταθερά την Ελληνική της πορεία. Από την αρχή ως το τέλος της αρχαίας ιστορίας οι Μακεδόνες έμειναν πιστά πρωσηλωμένοι στα ιστορικά πεπρωμένα του Ελληνισμού και ως αποοστολή τους έταξαν την παντοτινή προστασία και άμυνα της Ελληνινκής φυλής. «Πηλίκης», έγραφε ο ιστορικός Πολύβιος, «δεί τιμ ής α ξ ι ο ύ σ θ α ι Μ α κ ε δ ό ν α ς , οι τον πλείω χρόνον ου πα ύονται δ ι α γ ω ν ι ζ ό μ ε ν ο ι προς τους βαρβάρους υ π έ ρ της των Ε λ λ ή ν ω ν ανασφαλείας». (ΙΧ,35).
Στην αρχή , ως οπισθοφυλακή των άλλων Ελλήνων στη Βαλκανική, πολέμησαν πάντα και απώθησαν τους θρακοϊλλυριούς. Αργότερα ως αρχηγοί όλων των Ελλήνων,διέλυσαν τον παλαιό αδυσώπητο εχθρό του Ελληνικού Έθνους ,τους Πέρσες, και επέβαλλαν τον Ελληνικό πολιτισμό και την Ελληνική γλώσσα στις χώρες της Ανατολής. Από τον 5ο π.Χ. αιώνα ως επίσημη γλώσσα του κράτους των, καθιέρωσαν την αττική διάλεκτο των Αθηνών, σ’ αυτήν εμόρφωναν τα παιδιά τους, σ’αυτήν εδιάβαζαν τα αριστουργήματα της σοφίας και της τέχνης. Δικό τους έργο είναι η μεταλαμπάδευση του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού σ’ολόκληρο τον κόσμο και η οικουμενική του αξιοποίηση.
Πριν η κύρια προσπάθεια διερεύνησης της θεματικής στραφεί στις πρωτογενείς πηγές των αρχαίων συγγραφέων και μάλιστα του αλικαρνασσέα Ηροδότου, κρίθηκε ως απαραίτητη και η περιδιάβαση και προσέγγιση της σύγχρονης βιβλιογραφίας. Καρπός της υπήρξε η ανεύρεση του βιβλίου της Αρχαιολόγου, ΑΝΤΟΥΑΝΕΤΤΑΣ ΚΑΛΛΕΓΙΑ, (ΟΛΥΜΠΙΑ), από το οποίο εκτίθενται τα επιλεγμένα ερανίσματα:
«Γύρω στο 1000π.Χ. στην περιοχή της Βορειοδυτικής Πελοποννήσου εγκαταστάθηκαν Βορειοελληνικά δωρικά φύλα που έφτασαν εκεί με αρχηγό τον Όξυλο. Οι νεοφερμένοι κατοίκησαν τη χώρα και σταδιακά οικειοποιήθηκαν τη διαχείριση της Ολυμπίας, η οποία θα αποτελέσει στο εξής το μήλο της έριδος μεταξύ των παλαιών κατοίκων της Πίσας και των νέων της Ήλιδας. Απόγονος του Όξυλου ήταν ο Ίφιτος, τον οποίο η παράδοση έχει συνδέσει με την αναδιοργάνωση των ΟλυμπιακώνΑγώνων και την αρχή της αρίθμησης των Ολυμπιάδων. Ο 10ος και ο 9ος αιώνας υπήρξαν εποχή αναδιομόρφωσης της Ολυμπίας». «Σταθμός για την ιστορία του ιερού υπήρξε ο 8ος αιώνας. Πιο συγκεκριμένα το έτος 776π.Χ., κατά το οποίο τρεις βασιλείς αναδιοργάνωσαν τους αγώνες που τελούνταν από παλιά στην Ολυμπία και έδωσαν μια νέα πνοή στη ζωή του ιερού: Ο Ίφιτος της Ήλιδας ,ο Κλεισθένης της Πίσας και ο Λυκούργος της Σπάρτης». «Η αναδιοργάνωση των αγώνων έδωσε έναυσμα στους αθλητές των Ελληνικών πόλεων, τόσο της μητροπολιτικής Ελλάδας όσο και των Ελληνικών αποικιών Δύσης και Ανατολής, για τη συμμετοχή σ’αυτούς»,(σ.12-13).
Στη (σ.52-53), η συγγραφέας Α. ΚΑΛΛΕΓΙΑ, αναφέρεται στο Φιλιππείο. Αφιέρωμα των Μακεδόνων. «Στα δυτικά του Ηραίου βρίσκεται το Φιλιππείον,ένα κομψό κυκλικό οι κοδόμημα που έχτισε ο Φίλιππος μετά τη νίκη στη Χαιρώνεια, (338π.Χ.), αλλά ολοκλήρωσε ο Αλέξανδρος. Πρόκειται για ένα Ιωνικό κτίσμα με εσωτερική Κορινθιακή κιονοστιχία, μέσα στο οποίο ειχαν στηθεί τα 5 χρυσελεφάντινα αγάλματα της Βασιλικής Μακεδονικής οικογένειας, έργα του γλύπτη Λεωχάρη: του Αλέξανδρου, των γονιών του Ολυμπιάδας και Φιλίππου και των γονιών του τελευταίου Αμύντα και Ευρυδίκης. Τα δύο γυναικεία αγάλματα μετά την καταστροφή του μνημείου μεταφέρθηκαν στο γειτονικό Ηραίο.
Αβίαστα λοιπόν καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι οι Δωριείς ήσαν αμιγείς Έλληνες. Είτε κατάγονταν από ένα τμήμα Μακεδνών ή Μακεδόνων είτε σχηματίστηκαν από την ένωση Μακεδνών και άλλων φύλων. Για τις Διεκδικήσεις που εγείρονται σε βάρος του Ελληνισμού γράφει θυμόσοφα ο Μπαμπινιώτης το 1992: «Κι ότι ένας μικρός λαός όπως οι Έλληνες,που ευτύχησε να ζει σε νευραλγική και προνομιούχο γεωγραφική θέση και που είχε τη μοναδική τύχη να αναδειχθεί σε περιούσιο λαό του πνεύματος και να αποτελέσει τη βάση του ευρωπαϊκού δυτικού πολιτισμού, ότι ένας τέτοιος λαός βρίσκεται διαρκώς στο στόχαστρο πολυειδών επιθέσεων και ότι είναι συνεχώς υποχρεωμένος να αγωνίζεται μόνιμα για την επιβίωσή του φαίνεται να αποτελεί τ η ν π ι ο ο δ υ ν η ρ ή π ρ α γ μ α τ ι κ ό τ η τ α π ο ύ α ι ώ ν ε ς τ ώ ρ α επιμένουμε να ξεχνάμε».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου