ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΕΘΝΟΣ-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ.
Πριν προβούμε στη διερεύνηση των πρωτογενών πηγών για να διαλευκάνουμε την υπάρχουσα σχέση του Ελληνικού έθνους με το « Μακεδνόν έθνος και το Δωρικόν», καλό είναι να ασχοληθούμε αδρομερώς με το πορτραίτο εκείνου που τις προσφέρει, του Ηροδότου, συγγραφέα του πρώτου Ελληνικού ιστορικού έργου, που εξακολουθεί να παραμένει για τους Έλληνες μια άγνωστη πραγματικότητα. Για να το γράψει χρειάστηκε προηγουμένως να ζήσουν οι Έλληνες την πρώτη μεγάλη τους ιστορική περιπέτεια, τα μηδικά. Μέσα στη χοάνη αυτών των γεγονότων βρίσκει την ύλη της ιστορίας του και από εκεί δέχεται ενσυνείδητα την παρόρμηση της γραφής. Η Αλικαρνασσός μια πόλη στον Κεραμεικό κόλπο, αντίκρυ στην Κώ, είναι η πατρίδα του, με άφθονο προελληνικό ντόπιο στοιχείο, τους γνωστούς κάρες, αποικία δωρική στην αρχή, ιωνική αργότερα.
Στα χρόνια του Κροίσου βρίσκεται κάτω από λυδική κυριαρχία. Αργότερα το 548 π.Χ. υποτάσσεται στους Πέρσες. Η Αλικαρνασσός από το 454π.Χ., ανήκει στην αθηναϊκή συμμαχία το γνωστό «Πανιώνιον». Οι ιστορικοί τοποθετούν τη γέννηση του Ηροδότου λίγο πριν από το (480 π.Χ.), στα χρόνια δηλαδή, της δεύτερης περσικής εκστρατείας εναντίον των Ελλήνων. Το όνομα του πατέρα του (Λύξης) είναι Καρικό,(Δρυώ).
Ο Ηρόδοτος από το 554π.Χ. έως το 444π.Χ., βρίσκεται στην Αθήνα. Τήν εποχή αυτή μπαίνει στον κύκλο του Περικλή, συνδέεται ιδιαίτερα με το Σοφοκλή και γνωρίζει το ώριμο και δυναμικό πνεύμα της Αθηναϊκής πολιτικής και ζωής. Στο χρονικό αυτό πλαίσιο τοποθετούνται με αρκετή πιθανότητα τα μεγάλα ταξίδια του ιστορικού. Ο Ηρόδοτος , το 444π.Χ., φεύγει αμέσως με τους πρώτους αποίκους στη νεοϊδρυμένη αποικία των Θουρίων. Εκεί συναντιούνται μορφές δεσπόζουσες της εποχής,όπως ο Πρωταγόρας,ο αρχιτέκτων Ιππόδαμος, ίσως και ο Εμπεδοκλής. Αλλά τον αποφασιστικότερο ρόλο για τη διαμόρφωση της πρωπικότητας του Αλικαρνασέα ιστορικού παίζει η μητροπολιτική Ελλάδα και ιδιαίτερα η Αθήνα, της τέχνης και της σοφίας. Αυτή είναι η μεγάλη ανακάλυψη του Ηροδότου. Η Αθήνα του Περικλή, του Αισχύλου και του Σοφοκλή, των σοφιστών και της κριτικής σκέψης. Επικρατεί πνευματικό κλίμα που συντελεί εξαιρετικά στην πλήρη ωριμότητα του Ηροδότου.
Στήν καρδιά του χρυσού αιώνα του Περικλή, ο Ηρόδοτος αναφέρεται στην προσπάθεια του Κροίσου, βασιλιά των Μήδων να εξετάσει ποιοί ήταν οι δυνατότεροι ανάμεσα στους Έλληνες που θα μπορούσε να τους κάνει φίλους. Ψάχνοντας έβρισκε πώς ξεχωριζαν οι Λακεδαιμόνιοι και οι Αθηναίοι. Οι Αθηναίοι ξεχώριζαν ανάμεσα στους Ίωνες και ήταν έθνος Πελασγικό. Το Ελληνικό έθνος, (Δωριείς), που ήταν έθνος πολυπλάνητο, κατοίκησε στην αρχή στη Φθιώτιδα, ύστερα εγκαταστάθηκε στις πλαγιές της Όσσας και του Ολύμπου. Αργότερα όταν μετοίκησε στην Πίνδο, ονομάσθηκε, «Έθνος Μακεδνόν».
Συνεχίζων ο Ηρόδοτος παραθέτει τη νέα μετανάστευση του Ελληνικού Έθνους . «Ενθεύτεν δε το Μακεδνόν έθνος από Πίνδο αύτις εις Δρυοπίδα μετέβη, και εκ της Δρυπίδος ούτως ες Πελοπόνησσον ελθόν Δωρικόν εκλήθη», δηλαδή «από εκεί πάλι άλλαξαν τόπο και πήγαν στη Δρυοπίδα και από τη Δρυοπίδα έφτασαν πια εκεί που είναι, δηλαδή, στην πελοπόννησο. Εκεί ονομάσθηκε, Δωρικόν έθνος, (Ηροδ,Ι,56)». Ενώ ο πολεμικός στόλος των Ελληνικών πόλεων σπεύδει να συναντήσει τον Αθηναϊκό, στη Σαλαμίνα, ο Ηρόδοτος κλείνει ,«το πολυπλάνητο» του Ελληνικού έθνους με την αναφορά στους Δωριείς και Μακεδόνες, αναφερόμενος στη σύνθεση του στόλου και τις πόλεις που μετείχαν, χωρίο Η,43: "Από την πελοπόννησο, δεκαέξι πλοία των Λακεδαιμονίων, από την Κόρινθο όσα είχε και στο Αρτεμίσιο, δέκα πέντε από τη Σικιώνα, δέκα από την Τροιζήνα και τρία από την Ερμιόνη." Οι λαοί αυτών των πόλεων, εκτός από αυτόν της Ερμιόνης, ανήκουν στο Δωρικό και Μακεδονικό έθνος και έχουν μεταναστεύσει πρόσφατα από τον Ερινεό, την Πίνδο και τη Δρυοπίδα.
Για τους Αθηναίους τώρα που ξεχώριζαν ανάμεσα στους Ίωνες ο Ηρόδοτος στο εδάφιο (Η,44) γράφει : «Αθηναίοι δε επί μεν των Πελασγών εχόντων την νυν ελλάδα καλεομένην ήσαν Πελασγοί, ονομαζόμενοι Κραναοί, επί δε Κέκροπος Βασιλέος επεκλήθησαν Κεκροπίδαι, εκδεξαμένου δε Ερεχθέως την αρχήν Αθηναίοι μετωνομάσθησαν, Ίωνος δε του Ξούθου στρατάρχεω γενομένου Αθηναίοισι εκλήθησαν από τούτου Ίωνες». Που πάει να πει: «Όταν Η χώρα που λέγεται Έλλάδα ήταν στην κατοχή των Πελασγών, οι Αθηναίοι ήταν μια φυλή πελασγών και λέγονταν Κραναοί. Στη διάρκεια της βασιλείας του Κέκροπος, πήραν το όνομα Κεκροπίδες. Όταν στο θρόνο ανέβηκε ο Ερεχθέας, άλλαξαν το το όνομά τους και το έκαναν Αθηναίοι.Κι όταν ο Ίωνας ,ο γιός του Ξούθου, έγινε αρχηγός του στρατού τους πήραν τον τίτλο των Ίώνων».
Στο εδάφιο(Α,57),ο Ηρόδοτος γράφει για τους Αθηναίους και τη γλώσσα τους: «Ει τοίνυν ην και παν τοιούτον το Πελασγικόν άμα τη μεταβολή τη ες Έλληνας και την γλώσσαν μετέμαθε». Αυτό σημαίνει: «Αν ωστόσο αυτό ισχύει για το σύνολο των Πελασγών, όμως το αττικό έθνος κι ας ήταν πελασγικό, έτσι που μεταβλήθηκε σε Ελληνικό, άλλαξε και τη γλώσσα του». Ό ίδιος συγγραφέας συνεχίζων στο Ι,58 μαρτυρεί: «Το Έλληνικό έθνος, αφ’ ότου φάνηκε, την ίδια πάντα γλώσσα μιλεί-αυτή είναι η πεποίθησή μου. Αφ’ ότου όμως ξέκοψε από το Πελασγικό αδύνατο τότε και στην αρχή μικρό, αυξήθηκε ύστερα και πλήθυνε σε έθνη, καθώς προσχώρησαν σ’αυτό κυρίως οι Πελασγοί, αλλά και πολλά άλλα βαρβαρικά φύλα».
Από τα προαναφερθέντα εδάφια του Ηροδότου ααναδεικνύονται οι γεωγραφικοί χώροι που κατά περιόδους εγκαταστάθηκε στη Φθιώτιδα.Ύστερα κατοίκησε στους πρόποδες του Όλύμπου και της Όσσας. Στη συνέχεια μετοίκησε στην Πίνδο ως «έθνος Μακεδνόν». Το ίδιο έθνος κατήλθε στη νότια Ελλάδα και δια της Δρυοπίδος εισήλθε στην Πελοπόννησο και εκλήθη «έθνος Δωρικόν». Έφερε δε στις αποσκευές του και την ανεκτίμητη Ελληνική γλώσσα ως Δώρο στην πατρίδα του Γέρου του Μοριά, την ίδια ακριβώς που μιλούσαν μαζί του, τα υπό τον Καρατάσο Μακεδονικά στρατεύματα,όταν κλήθηκαν από τον ίδιο ,μέσω της Επαναστατικής κυβερνήσεως, για να αναχαιτίσουν την πορεία του Ιμπραήμ που βάδιζε κατά της Καρύταινας και Τριπόλεως Της Πελοποννήσου (Σχοινόλακας). Ίδια και απαράλλαχτη λαλιέται και τώρα, στου Μεγαλέξανδρου την πατρίδα. Επί τρεις ολόκληρες χιλιετίες και κάτι χρόνια μέχρι σήμερα, σε πείσμα εχθρών και φίλων. Ο Ηρόδοτος επαληθεύτηκε πλήρως. «Το Ελληνικό Έθνος δεν άλλαξε τη γλώσσα του».
Πριν προβούμε στη διερεύνηση των πρωτογενών πηγών για να διαλευκάνουμε την υπάρχουσα σχέση του Ελληνικού έθνους με το « Μακεδνόν έθνος και το Δωρικόν», καλό είναι να ασχοληθούμε αδρομερώς με το πορτραίτο εκείνου που τις προσφέρει, του Ηροδότου, συγγραφέα του πρώτου Ελληνικού ιστορικού έργου, που εξακολουθεί να παραμένει για τους Έλληνες μια άγνωστη πραγματικότητα. Για να το γράψει χρειάστηκε προηγουμένως να ζήσουν οι Έλληνες την πρώτη μεγάλη τους ιστορική περιπέτεια, τα μηδικά. Μέσα στη χοάνη αυτών των γεγονότων βρίσκει την ύλη της ιστορίας του και από εκεί δέχεται ενσυνείδητα την παρόρμηση της γραφής. Η Αλικαρνασσός μια πόλη στον Κεραμεικό κόλπο, αντίκρυ στην Κώ, είναι η πατρίδα του, με άφθονο προελληνικό ντόπιο στοιχείο, τους γνωστούς κάρες, αποικία δωρική στην αρχή, ιωνική αργότερα.
Στα χρόνια του Κροίσου βρίσκεται κάτω από λυδική κυριαρχία. Αργότερα το 548 π.Χ. υποτάσσεται στους Πέρσες. Η Αλικαρνασσός από το 454π.Χ., ανήκει στην αθηναϊκή συμμαχία το γνωστό «Πανιώνιον». Οι ιστορικοί τοποθετούν τη γέννηση του Ηροδότου λίγο πριν από το (480 π.Χ.), στα χρόνια δηλαδή, της δεύτερης περσικής εκστρατείας εναντίον των Ελλήνων. Το όνομα του πατέρα του (Λύξης) είναι Καρικό,(Δρυώ).
Ο Ηρόδοτος από το 554π.Χ. έως το 444π.Χ., βρίσκεται στην Αθήνα. Τήν εποχή αυτή μπαίνει στον κύκλο του Περικλή, συνδέεται ιδιαίτερα με το Σοφοκλή και γνωρίζει το ώριμο και δυναμικό πνεύμα της Αθηναϊκής πολιτικής και ζωής. Στο χρονικό αυτό πλαίσιο τοποθετούνται με αρκετή πιθανότητα τα μεγάλα ταξίδια του ιστορικού. Ο Ηρόδοτος , το 444π.Χ., φεύγει αμέσως με τους πρώτους αποίκους στη νεοϊδρυμένη αποικία των Θουρίων. Εκεί συναντιούνται μορφές δεσπόζουσες της εποχής,όπως ο Πρωταγόρας,ο αρχιτέκτων Ιππόδαμος, ίσως και ο Εμπεδοκλής. Αλλά τον αποφασιστικότερο ρόλο για τη διαμόρφωση της πρωπικότητας του Αλικαρνασέα ιστορικού παίζει η μητροπολιτική Ελλάδα και ιδιαίτερα η Αθήνα, της τέχνης και της σοφίας. Αυτή είναι η μεγάλη ανακάλυψη του Ηροδότου. Η Αθήνα του Περικλή, του Αισχύλου και του Σοφοκλή, των σοφιστών και της κριτικής σκέψης. Επικρατεί πνευματικό κλίμα που συντελεί εξαιρετικά στην πλήρη ωριμότητα του Ηροδότου.
Στήν καρδιά του χρυσού αιώνα του Περικλή, ο Ηρόδοτος αναφέρεται στην προσπάθεια του Κροίσου, βασιλιά των Μήδων να εξετάσει ποιοί ήταν οι δυνατότεροι ανάμεσα στους Έλληνες που θα μπορούσε να τους κάνει φίλους. Ψάχνοντας έβρισκε πώς ξεχωριζαν οι Λακεδαιμόνιοι και οι Αθηναίοι. Οι Αθηναίοι ξεχώριζαν ανάμεσα στους Ίωνες και ήταν έθνος Πελασγικό. Το Ελληνικό έθνος, (Δωριείς), που ήταν έθνος πολυπλάνητο, κατοίκησε στην αρχή στη Φθιώτιδα, ύστερα εγκαταστάθηκε στις πλαγιές της Όσσας και του Ολύμπου. Αργότερα όταν μετοίκησε στην Πίνδο, ονομάσθηκε, «Έθνος Μακεδνόν».
Συνεχίζων ο Ηρόδοτος παραθέτει τη νέα μετανάστευση του Ελληνικού Έθνους . «Ενθεύτεν δε το Μακεδνόν έθνος από Πίνδο αύτις εις Δρυοπίδα μετέβη, και εκ της Δρυπίδος ούτως ες Πελοπόνησσον ελθόν Δωρικόν εκλήθη», δηλαδή «από εκεί πάλι άλλαξαν τόπο και πήγαν στη Δρυοπίδα και από τη Δρυοπίδα έφτασαν πια εκεί που είναι, δηλαδή, στην πελοπόννησο. Εκεί ονομάσθηκε, Δωρικόν έθνος, (Ηροδ,Ι,56)». Ενώ ο πολεμικός στόλος των Ελληνικών πόλεων σπεύδει να συναντήσει τον Αθηναϊκό, στη Σαλαμίνα, ο Ηρόδοτος κλείνει ,«το πολυπλάνητο» του Ελληνικού έθνους με την αναφορά στους Δωριείς και Μακεδόνες, αναφερόμενος στη σύνθεση του στόλου και τις πόλεις που μετείχαν, χωρίο Η,43: "Από την πελοπόννησο, δεκαέξι πλοία των Λακεδαιμονίων, από την Κόρινθο όσα είχε και στο Αρτεμίσιο, δέκα πέντε από τη Σικιώνα, δέκα από την Τροιζήνα και τρία από την Ερμιόνη." Οι λαοί αυτών των πόλεων, εκτός από αυτόν της Ερμιόνης, ανήκουν στο Δωρικό και Μακεδονικό έθνος και έχουν μεταναστεύσει πρόσφατα από τον Ερινεό, την Πίνδο και τη Δρυοπίδα.
Για τους Αθηναίους τώρα που ξεχώριζαν ανάμεσα στους Ίωνες ο Ηρόδοτος στο εδάφιο (Η,44) γράφει : «Αθηναίοι δε επί μεν των Πελασγών εχόντων την νυν ελλάδα καλεομένην ήσαν Πελασγοί, ονομαζόμενοι Κραναοί, επί δε Κέκροπος Βασιλέος επεκλήθησαν Κεκροπίδαι, εκδεξαμένου δε Ερεχθέως την αρχήν Αθηναίοι μετωνομάσθησαν, Ίωνος δε του Ξούθου στρατάρχεω γενομένου Αθηναίοισι εκλήθησαν από τούτου Ίωνες». Που πάει να πει: «Όταν Η χώρα που λέγεται Έλλάδα ήταν στην κατοχή των Πελασγών, οι Αθηναίοι ήταν μια φυλή πελασγών και λέγονταν Κραναοί. Στη διάρκεια της βασιλείας του Κέκροπος, πήραν το όνομα Κεκροπίδες. Όταν στο θρόνο ανέβηκε ο Ερεχθέας, άλλαξαν το το όνομά τους και το έκαναν Αθηναίοι.Κι όταν ο Ίωνας ,ο γιός του Ξούθου, έγινε αρχηγός του στρατού τους πήραν τον τίτλο των Ίώνων».
Στο εδάφιο(Α,57),ο Ηρόδοτος γράφει για τους Αθηναίους και τη γλώσσα τους: «Ει τοίνυν ην και παν τοιούτον το Πελασγικόν άμα τη μεταβολή τη ες Έλληνας και την γλώσσαν μετέμαθε». Αυτό σημαίνει: «Αν ωστόσο αυτό ισχύει για το σύνολο των Πελασγών, όμως το αττικό έθνος κι ας ήταν πελασγικό, έτσι που μεταβλήθηκε σε Ελληνικό, άλλαξε και τη γλώσσα του». Ό ίδιος συγγραφέας συνεχίζων στο Ι,58 μαρτυρεί: «Το Έλληνικό έθνος, αφ’ ότου φάνηκε, την ίδια πάντα γλώσσα μιλεί-αυτή είναι η πεποίθησή μου. Αφ’ ότου όμως ξέκοψε από το Πελασγικό αδύνατο τότε και στην αρχή μικρό, αυξήθηκε ύστερα και πλήθυνε σε έθνη, καθώς προσχώρησαν σ’αυτό κυρίως οι Πελασγοί, αλλά και πολλά άλλα βαρβαρικά φύλα».
Από τα προαναφερθέντα εδάφια του Ηροδότου ααναδεικνύονται οι γεωγραφικοί χώροι που κατά περιόδους εγκαταστάθηκε στη Φθιώτιδα.Ύστερα κατοίκησε στους πρόποδες του Όλύμπου και της Όσσας. Στη συνέχεια μετοίκησε στην Πίνδο ως «έθνος Μακεδνόν». Το ίδιο έθνος κατήλθε στη νότια Ελλάδα και δια της Δρυοπίδος εισήλθε στην Πελοπόννησο και εκλήθη «έθνος Δωρικόν». Έφερε δε στις αποσκευές του και την ανεκτίμητη Ελληνική γλώσσα ως Δώρο στην πατρίδα του Γέρου του Μοριά, την ίδια ακριβώς που μιλούσαν μαζί του, τα υπό τον Καρατάσο Μακεδονικά στρατεύματα,όταν κλήθηκαν από τον ίδιο ,μέσω της Επαναστατικής κυβερνήσεως, για να αναχαιτίσουν την πορεία του Ιμπραήμ που βάδιζε κατά της Καρύταινας και Τριπόλεως Της Πελοποννήσου (Σχοινόλακας). Ίδια και απαράλλαχτη λαλιέται και τώρα, στου Μεγαλέξανδρου την πατρίδα. Επί τρεις ολόκληρες χιλιετίες και κάτι χρόνια μέχρι σήμερα, σε πείσμα εχθρών και φίλων. Ο Ηρόδοτος επαληθεύτηκε πλήρως. «Το Ελληνικό Έθνος δεν άλλαξε τη γλώσσα του».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου