ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΝΗ
του Ανάργυρου Γ. Κουτσιλιέρη
"Ο αγώνας των Ελλήνων για την απελευθέρωση της χώρας διήρκησε εφτά χρόνια, σαφώς δε διακρίνονται οι τρεις φάσεις του αγώνα αυτού.
Η πρώτη φάση αρχίζει με την πρώτη εκ παρατάξεως μάχη Τούρκων και Ελλήνων στον Άγιο Αθανάσιο παρά την Καρύταινα. Τριακόσιοι Μανιάτες υπό τον Βοϊδή Μαυρομιχάλη και τον Τρουπάκη, συγκρούονται με χίλιους εφτακόσιους Τούρκους. Ο συναγωνιζόμενος με τους Μανιάτες Κολοκοτρώνης, ενθουσιασμένος από τη μαχητικότητα των Μανιατών, γράφει ότι οι 300 Μανιάτες του θύμισαν τους 300 του Λεωνίδα των Θερμοπυλών.
Μετά τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στη Μεσσηνία και τη Λακωνία, οι Μανιάτες στρέφονται κατά της Τριπόλεως. Στο Βαλτέτσι έγινε αποφασιστική σύγκρουση μεταξύ των δυνάμεων των Μανιατών και του Κεχαγιάμπεη, σταλμένου από τον Χουρσίτ Πασσά, που αγωνιζόταν κατά του Αλή των Ιωαννίνων.
Οι οχυρωμένοι σε πέντε ταμπούρια Μανιάτες, βοηθούμενοι και από αριθμό επίλεκτων Πελοποννησίων, κατάφεραν να αποκρούσουν τις λυσσαλέες επιθέσεις των επιλέκτων του Κεχαγιάμπεη και μετά διήμερον πεισματώδη αγώνα οι Τούρκοι ζήτησαν σωτηρία στα τείχη της Τριπόλεως, η οποία και κατελήφθη μετά τρίμηνη πολιορκία. Με την άλωση της Τριπόλεως τελειώνει η πρώτη φάση του αγώνα της Εθνεγερσίας.
Η άλωση της Τριπόλεως ήταν αποτέλεσμα της νίκης στο Βαλτέτσι.
Ότι η νίκη στο Βαλτέτσι κατά μεγάλο ποσοστό οφείλεται στους Μανιάτες κανείς έντιμος άνθρωπος δεν διενοήθη να το αμφισβητήσει. Οι άνδρες του Κολοκοτρώνη, όταν δέχθηκαν χτύπημα από τον Κεχαγιάμπεη υποχώρησαν και αυτό ήταν επόμενο αφού ήταν ανάσκητοι στη χρήση των όπλων.
Δεύτερη φάση αποτελεί η κάθοδος του Δράμαλη και η σύγκρουση των μυριάδων του στρατού που οδηγούσε με τους οχυρωμένους στο κάστρο του Άργους Έλληνες.
Στις 10 Ιουλίου φτάνει στην Αργολίδα ο στρατός του Δράμαλη. Το κάστρο του Άργους έχει καταλάβει ο Μανιάτης Καρίγιαννης με μικρή ομάδα συμπολεμιστών. Η ομάδα αυτή ενισχύεται σε λίγο από τον Τσαλαφατίνο, επιστρέψαντα από την αποστολή που του είχε ανατεθεί. Δεν εβράδυναν να φτάσουν και άλλοι Μανιάτες και να ενισχύσουν τους κατέχοντας το κάστρο, ο δε Βοϊδής Μαυρομιχάλης με τους συμπολεμιστές του κατέλαβε τη Μονή της Κεκρυμμένης.
Τη σημασία της κατοχής του Κάστρου από τους Έλληνες αντελήφθη ο Υψηλάντης και με αριθμό συμπολεμιστών μπήκε στο Κάστρο.
Πολλούς νεκρούς είχαν οι Μανιάτες στην προσπάθειά τους να κάψουν τα πάντα και να αφήσουν το στρατό του Δράμαλη χωρίς τροφές.
Έτσι υποχρέωσαν το στρατό αυτόν να τρέφεται επί 2 εβδομάδες με αγουρίδες πεπονιών και σταφυλιών με τις οποίες αγουρίδες προσπαθούσε να δαμάσει και τη δίψα του, γιατί δεν υπήρχε νερό. Αγωνιζόμενοι επί δύο εβδομάδες να εξουδετερώσουν την αντίσταση των Ελλήνων και να καταλάβουν το κάστρο του Άργους όταν έφτασαν στα στενά των Δερβενακίων ήταν ανίκανοι να σηκώσουν το όπλο.
Κατά τον φίλο του Κολοκοτρώνη, Φραντζή "εις τας δύο συγκροτηθείσας αυτάς μάχας της 26ης και 27ης Ιουλίου μεταξύ των εχθρών και των Ελλήνων εις τα Δερβενάκια, είναι παράδοξον, κανείς Έλλην δεν εφονεύθη εκτός μόνον τριών ή τεσσάρων πληγωθέντων ελαφρά και ιαθέντων ακολούθως".
Στις 26 Ιουλίου οι Τούρκοι είχαν περίπου 4.000 νεκρούς. Το πώς συνέβη το έγραψε στρατιωτικός που μελέτησε το θέμα. Ο συνταγματάρχης Ζαμάνος, ο οποίος μελέτησε τα συμβάντα στα στενά των Δερβενακίων τονίζει "ούτε οι Έλληνες ούτε οι Τούρκοι επολέμησαν εις τα πολυθρύλητα εκείνα στενά. Οι πρώτοι έσφαζαν τους δεύτερους". Δηλαδή οι αγουρίδες κάνανε το θαύμα τους. Οι Τούρκοι κρατούσαν τις κοιλιές τους και οι Έλληνες τους κόβαν τα κεφάλια.
Οι Τούρκοι φτάσανε στο σημείο αυτό, γιατί υποχρεώθηκαν να μείνουν στην Αργολίδα από την αντίσταση που προβάλανε οι Έλληνες που κατέλαβαν το Κάστρο του Άργους.
Για τον καταλαβόντα το Κάστρο Καρίγιαννη ο Τρικούπης γράφει:
"Μόνος ο Θανάσης Καρίγιαννης, Μανιάτης, ευρεθείς εν Άργει ταις ημέραις εκείναις της φυγής, της αρπαγής, της καταπιέσεως και του τρόμου, και ευρών δέκα ομόφρονάς του ανέβη αυθόρμητος και άφοβος εις το φρούριον του Άργους και ύψωσε την σημαίαν".
Για την πράξη αυτή του Καρίγιαννη ο Πρόκες-Ώστεν γράφει ότι η κατάληψη του φρουρίου του 'Αργους "ανήκει τις τας γενναιοτέρας και αποτελεσματικοτέρας εκδουλεύσεις του αγώνος εκείνου". Και ο Φίνλεϋ προσθέτει για τους λίγους αυτούς που κατέλαβαν το Κάστρο του Άργους ότι: "Θα έπρεπε το όνομα του καθενός να παραδοθεί στην ευγνωμοσύνη της Ελλάδος".
Στα Δερβενάκια στις 26 Ιουλίου υπολογίζεται ότι είχαν συγκεντρωθεί περί τις δέκα χιλιάδες Έλληνες και αυτοί σκοτώσανε τις τέσσερις χιλιάδες των Τούρκων.
Χαρακτηριστικά της συγκρούσεως στα Δερβενάκια, κατά τον μελετήσαντα το θέμα Ζαμάνον, είναι τα εξής: "Η απερίγραπτος λαφυραγωγία κατά πρώτον λόγον, αι απιστεύτως μηδαμιναί απώλειαι των επαναστατών και η μετά την πρώτην νίκην μεγάλη λιποταξία προς μεταφοράν και απόκρυψιν της λείας είναι τα κύρια χαρακτηριστικά των μαχών των Δερβενακίων".
Πολλοί από το στρατό του Δράμαλη προήρχοντο από τους αγωνισθέντας κατά του Αλή των Ιωαννίνων και είχαν σημαντικά λάφυρα και από τα λάφυρα αυτά επλούτισαν πολλοί των Ελλήνων που έσφαξαν τους Τούρκους, στα Δερβενάκια.
Και οι μεν ήρωες των Δερβενακίων απεκόμισαν λάφυρα που τους έκαναν πλούσιους. Πόσα άραγε πλούτη απεκόμισαν οι καταλαβόντες το Κάστρο του Άργους Καρίγιαννης και Τσαλαφατίνος και απεργασθέντες με τον αγώνα τους την καταστροφή της στρατιάς του Δράμαλη; Για τα πλούτη των δύο φίλων και συμπολεμιστών Καρίγιαννη και Τσαλαφατίνου έχουμε πληροφορίες από τον άσπονδο φίλο τους τον υπασπιστή του Κολοκοτρώνη Φωτάκο, στο έργο του οποίου διαβάζουμε:
"Ο δε Η.Τσαλαφατίνος έτρεχε πάντοτε, όπου η περίστασις της πατρίδος τον εκαλούσε αλλά ποτέ του δεν είχε ιδικό του σώμα, διότι οι Μανιάτες ήσαν πτωχοί και ήθελαν δια να εκστρατεύσουν χρήματα, αχώριστος αυτού ήτο ο Αθανάσιος Καρίγαννης. Και τους δύο αυτούς άνδρας επαινούμεν δια τον ζήλον των και μάλιστα τον γέροντα Η.Τσαλαφατίνον και δεν αμαρτάνομεν να τους ονομάσωμεν Αγίους Αναργύρους".
Ο άσπονδος φίλος τους Φωτάκος τους αποκαλεί Αγίους Αναργύρους γιατί, όταν η κυβέρνηση αποφάσισε να τους βοηθήσει ο πάμπτωχος γέρων Η.Τσαλαφατίνος απήντησε "Το κράτος είναι φτωχότερο και από μένα γι αυτό δεν δέχομαι καμιά βοήθεια".
Και μόνο η συμπεριφορά του Καρίγιαννη και του Τσαλαφατίνου θα πρέπει να προκαλεί κάποιες αναστολές στους ιστορικούς οι οποίοι τα μόνα κοσμητικά επίθετα που χρησιμοποιούν για τους Μανιάτες είναι άρπαγες, ληστές, φονιάδες. Η φράση του Τσαλαφατίνου -δεν δέχομαι βοήθεια γιατί το κράτος είναι πιο φτωχό από μένα- εσχολιάσθη ασφαλώς και αυτό υποχρέωσε τον Φωτάκο να εκφρασθεί καθώς εξεφράσθη για τον Τσαλαφατίνο και τον Καρίγιαννη."
του Ανάργυρου Γ. Κουτσιλιέρη
"Ο αγώνας των Ελλήνων για την απελευθέρωση της χώρας διήρκησε εφτά χρόνια, σαφώς δε διακρίνονται οι τρεις φάσεις του αγώνα αυτού.
Η πρώτη φάση αρχίζει με την πρώτη εκ παρατάξεως μάχη Τούρκων και Ελλήνων στον Άγιο Αθανάσιο παρά την Καρύταινα. Τριακόσιοι Μανιάτες υπό τον Βοϊδή Μαυρομιχάλη και τον Τρουπάκη, συγκρούονται με χίλιους εφτακόσιους Τούρκους. Ο συναγωνιζόμενος με τους Μανιάτες Κολοκοτρώνης, ενθουσιασμένος από τη μαχητικότητα των Μανιατών, γράφει ότι οι 300 Μανιάτες του θύμισαν τους 300 του Λεωνίδα των Θερμοπυλών.
Μετά τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στη Μεσσηνία και τη Λακωνία, οι Μανιάτες στρέφονται κατά της Τριπόλεως. Στο Βαλτέτσι έγινε αποφασιστική σύγκρουση μεταξύ των δυνάμεων των Μανιατών και του Κεχαγιάμπεη, σταλμένου από τον Χουρσίτ Πασσά, που αγωνιζόταν κατά του Αλή των Ιωαννίνων.
Οι οχυρωμένοι σε πέντε ταμπούρια Μανιάτες, βοηθούμενοι και από αριθμό επίλεκτων Πελοποννησίων, κατάφεραν να αποκρούσουν τις λυσσαλέες επιθέσεις των επιλέκτων του Κεχαγιάμπεη και μετά διήμερον πεισματώδη αγώνα οι Τούρκοι ζήτησαν σωτηρία στα τείχη της Τριπόλεως, η οποία και κατελήφθη μετά τρίμηνη πολιορκία. Με την άλωση της Τριπόλεως τελειώνει η πρώτη φάση του αγώνα της Εθνεγερσίας.
Η άλωση της Τριπόλεως ήταν αποτέλεσμα της νίκης στο Βαλτέτσι.
Ότι η νίκη στο Βαλτέτσι κατά μεγάλο ποσοστό οφείλεται στους Μανιάτες κανείς έντιμος άνθρωπος δεν διενοήθη να το αμφισβητήσει. Οι άνδρες του Κολοκοτρώνη, όταν δέχθηκαν χτύπημα από τον Κεχαγιάμπεη υποχώρησαν και αυτό ήταν επόμενο αφού ήταν ανάσκητοι στη χρήση των όπλων.
Δεύτερη φάση αποτελεί η κάθοδος του Δράμαλη και η σύγκρουση των μυριάδων του στρατού που οδηγούσε με τους οχυρωμένους στο κάστρο του Άργους Έλληνες.
Στις 10 Ιουλίου φτάνει στην Αργολίδα ο στρατός του Δράμαλη. Το κάστρο του Άργους έχει καταλάβει ο Μανιάτης Καρίγιαννης με μικρή ομάδα συμπολεμιστών. Η ομάδα αυτή ενισχύεται σε λίγο από τον Τσαλαφατίνο, επιστρέψαντα από την αποστολή που του είχε ανατεθεί. Δεν εβράδυναν να φτάσουν και άλλοι Μανιάτες και να ενισχύσουν τους κατέχοντας το κάστρο, ο δε Βοϊδής Μαυρομιχάλης με τους συμπολεμιστές του κατέλαβε τη Μονή της Κεκρυμμένης.
Τη σημασία της κατοχής του Κάστρου από τους Έλληνες αντελήφθη ο Υψηλάντης και με αριθμό συμπολεμιστών μπήκε στο Κάστρο.
Πολλούς νεκρούς είχαν οι Μανιάτες στην προσπάθειά τους να κάψουν τα πάντα και να αφήσουν το στρατό του Δράμαλη χωρίς τροφές.
Έτσι υποχρέωσαν το στρατό αυτόν να τρέφεται επί 2 εβδομάδες με αγουρίδες πεπονιών και σταφυλιών με τις οποίες αγουρίδες προσπαθούσε να δαμάσει και τη δίψα του, γιατί δεν υπήρχε νερό. Αγωνιζόμενοι επί δύο εβδομάδες να εξουδετερώσουν την αντίσταση των Ελλήνων και να καταλάβουν το κάστρο του Άργους όταν έφτασαν στα στενά των Δερβενακίων ήταν ανίκανοι να σηκώσουν το όπλο.
Κατά τον φίλο του Κολοκοτρώνη, Φραντζή "εις τας δύο συγκροτηθείσας αυτάς μάχας της 26ης και 27ης Ιουλίου μεταξύ των εχθρών και των Ελλήνων εις τα Δερβενάκια, είναι παράδοξον, κανείς Έλλην δεν εφονεύθη εκτός μόνον τριών ή τεσσάρων πληγωθέντων ελαφρά και ιαθέντων ακολούθως".
Στις 26 Ιουλίου οι Τούρκοι είχαν περίπου 4.000 νεκρούς. Το πώς συνέβη το έγραψε στρατιωτικός που μελέτησε το θέμα. Ο συνταγματάρχης Ζαμάνος, ο οποίος μελέτησε τα συμβάντα στα στενά των Δερβενακίων τονίζει "ούτε οι Έλληνες ούτε οι Τούρκοι επολέμησαν εις τα πολυθρύλητα εκείνα στενά. Οι πρώτοι έσφαζαν τους δεύτερους". Δηλαδή οι αγουρίδες κάνανε το θαύμα τους. Οι Τούρκοι κρατούσαν τις κοιλιές τους και οι Έλληνες τους κόβαν τα κεφάλια.
Οι Τούρκοι φτάσανε στο σημείο αυτό, γιατί υποχρεώθηκαν να μείνουν στην Αργολίδα από την αντίσταση που προβάλανε οι Έλληνες που κατέλαβαν το Κάστρο του Άργους.
Για τον καταλαβόντα το Κάστρο Καρίγιαννη ο Τρικούπης γράφει:
"Μόνος ο Θανάσης Καρίγιαννης, Μανιάτης, ευρεθείς εν Άργει ταις ημέραις εκείναις της φυγής, της αρπαγής, της καταπιέσεως και του τρόμου, και ευρών δέκα ομόφρονάς του ανέβη αυθόρμητος και άφοβος εις το φρούριον του Άργους και ύψωσε την σημαίαν".
Για την πράξη αυτή του Καρίγιαννη ο Πρόκες-Ώστεν γράφει ότι η κατάληψη του φρουρίου του 'Αργους "ανήκει τις τας γενναιοτέρας και αποτελεσματικοτέρας εκδουλεύσεις του αγώνος εκείνου". Και ο Φίνλεϋ προσθέτει για τους λίγους αυτούς που κατέλαβαν το Κάστρο του Άργους ότι: "Θα έπρεπε το όνομα του καθενός να παραδοθεί στην ευγνωμοσύνη της Ελλάδος".
Στα Δερβενάκια στις 26 Ιουλίου υπολογίζεται ότι είχαν συγκεντρωθεί περί τις δέκα χιλιάδες Έλληνες και αυτοί σκοτώσανε τις τέσσερις χιλιάδες των Τούρκων.
Χαρακτηριστικά της συγκρούσεως στα Δερβενάκια, κατά τον μελετήσαντα το θέμα Ζαμάνον, είναι τα εξής: "Η απερίγραπτος λαφυραγωγία κατά πρώτον λόγον, αι απιστεύτως μηδαμιναί απώλειαι των επαναστατών και η μετά την πρώτην νίκην μεγάλη λιποταξία προς μεταφοράν και απόκρυψιν της λείας είναι τα κύρια χαρακτηριστικά των μαχών των Δερβενακίων".
Πολλοί από το στρατό του Δράμαλη προήρχοντο από τους αγωνισθέντας κατά του Αλή των Ιωαννίνων και είχαν σημαντικά λάφυρα και από τα λάφυρα αυτά επλούτισαν πολλοί των Ελλήνων που έσφαξαν τους Τούρκους, στα Δερβενάκια.
Και οι μεν ήρωες των Δερβενακίων απεκόμισαν λάφυρα που τους έκαναν πλούσιους. Πόσα άραγε πλούτη απεκόμισαν οι καταλαβόντες το Κάστρο του Άργους Καρίγιαννης και Τσαλαφατίνος και απεργασθέντες με τον αγώνα τους την καταστροφή της στρατιάς του Δράμαλη; Για τα πλούτη των δύο φίλων και συμπολεμιστών Καρίγιαννη και Τσαλαφατίνου έχουμε πληροφορίες από τον άσπονδο φίλο τους τον υπασπιστή του Κολοκοτρώνη Φωτάκο, στο έργο του οποίου διαβάζουμε:
"Ο δε Η.Τσαλαφατίνος έτρεχε πάντοτε, όπου η περίστασις της πατρίδος τον εκαλούσε αλλά ποτέ του δεν είχε ιδικό του σώμα, διότι οι Μανιάτες ήσαν πτωχοί και ήθελαν δια να εκστρατεύσουν χρήματα, αχώριστος αυτού ήτο ο Αθανάσιος Καρίγαννης. Και τους δύο αυτούς άνδρας επαινούμεν δια τον ζήλον των και μάλιστα τον γέροντα Η.Τσαλαφατίνον και δεν αμαρτάνομεν να τους ονομάσωμεν Αγίους Αναργύρους".
Ο άσπονδος φίλος τους Φωτάκος τους αποκαλεί Αγίους Αναργύρους γιατί, όταν η κυβέρνηση αποφάσισε να τους βοηθήσει ο πάμπτωχος γέρων Η.Τσαλαφατίνος απήντησε "Το κράτος είναι φτωχότερο και από μένα γι αυτό δεν δέχομαι καμιά βοήθεια".
Και μόνο η συμπεριφορά του Καρίγιαννη και του Τσαλαφατίνου θα πρέπει να προκαλεί κάποιες αναστολές στους ιστορικούς οι οποίοι τα μόνα κοσμητικά επίθετα που χρησιμοποιούν για τους Μανιάτες είναι άρπαγες, ληστές, φονιάδες. Η φράση του Τσαλαφατίνου -δεν δέχομαι βοήθεια γιατί το κράτος είναι πιο φτωχό από μένα- εσχολιάσθη ασφαλώς και αυτό υποχρέωσε τον Φωτάκο να εκφρασθεί καθώς εξεφράσθη για τον Τσαλαφατίνο και τον Καρίγιαννη."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου