Εστιν μεν ουν Ελλάς και η Μακεδονία.
Στη φετεινή επετειακή και πανηγυρική εκδήλωση της 25ης Μαρτίου κατά την οποία το Ελληνικό Έθνος, απανταχού της γης, πανηγύρισε την Εθνική του παλιγγενεσία, παρελαύνον τμήμα προ των επισήμων της χώρας, ρυθμικά και επαναλαμβανόμεενα αναφωνούσε και διατράνωνε το μήνυμα: «΄ΕΣΤΙΝ ΜΕΝ ΟΥΝ ΕΛΛΑΣ ΚΑΙ Η ΜΑΚΕΔΟΝΊΑ».
Αυτό αναφέρεται από το γεωγράφο Στράβωνα, Βιβλ.Ζ΄, απόσπασμα 9ο,και έχει ως εξης: «Λοιπή δ’εστί της Ευρώπης η τε Μακεδονία και της Θράκης τα συνεχή ταύτης μέχρι Βυζαντίου, και η Ελλάς , Έστι μεν ουν Ελλάς και Μακεδονία. Nυνί μέντοι τη φύσει των τόπων ακολουθούντες και τω σχήματι χωρίς έγνωμεν αυτήν από της άλλης Ελλάδος τάξαι και συνάψας προς τον όμορον αυτή Θράκην μέχρι του στόματος του ευξείνου και της Προποντίδος», πού
σημαίνει: « Απομένει από την Ερώπη η Μακεδονία,τα γειτονικά μέρη της θράκης, έως το βυζάντιο, η Ελλάδα και τα κοντινά νησιά . Και η Μακεδονία βεβαίως είναι Ελλάδα. Εγώ τώρα ακολουθώντας τη διαμόρφωση των τόπων και την τοπογραφία, την περιγράφω ξεχωριστά από την υπόλοιπη Θράκη, έως την εκβολή του Ευξείνου και της Προποντίδας». Μετά από αυτό όμως, ο γεωγράφος μνημονεύει τα Κύψελα και τον Έβρο ποταμό περιγράφει και ένα παραλληλόγραμμο σχήμα, στο οποίο περιέχεται η Μακεδονία.
Ύστερα από την περιγραφή του γεωγραφικού χώρου της Μακεδονίας από τον Στράβωνα, αναπηδούν εύλογα,αναμένοντα απάντηση ερωτήματα. Ποιοί κατοικούν σ’αυτήν; από πού ξεκίνησαν, πότε εγκαταστάθηκαν στη χώρα του Μεγαλέξανδρου;τι αναφέρουν οι πηγές των αρχαίων Ελλήνων;Ασχολήθηκαν Ευρωπαίοι ειδικοί και ποιο το εκδοτικό αποτέλεσμα των μελετών; Για όλα αυτά ο γράφων ερευνητής αναλαμβάνει το βαρύ τίμημα του χρέους,να αρθρώσει τεκμηριωμένες απαντήσεις,οι οποίες θα εκπορεύονται από το φως της αλήθειας και της επιστήμης.
Οι Μακεδόνες ήταν από τα τελευταία ελληνικά φύλα τα οποία κατήλθαν από τις βόρειες οικήσεις των στη Βαλκανική, και πιθανώτατα ανήκαν στους Δωριείς. Στο τέλος της 2ης Χιλιετίας π.Χ., Μακεδόνες και Δωριείς συγκατοικούν στην περιοχή γύρω από την Πίνδο. Για την Ελληνικότητα των Μακεδόνων κανείς , σύγχρονος ιστορικός ή γλωσσολόγος δεν αμφέβαλε.Οι Μακεδόνες είχαν τις ίδιες πολιτικές και στρατιωτικές αρετές ,τις οποίες και οι νότιοι ΕΛΛΗΝΕΣ καλλιέργησαν. Επέδειξαν ικανότητα προσαρμογής για τη δημιουργία ενός ανωτέρου πολιτισμού, δηλαδή του ελληνικού.
ΑΥΤΌΝ διέδοσαν οι Μακεδόνες σ’ όλον τον κόσμο.Είχαν τους ίδιους θεσμούς την ίδια θρησκεία το ίδιο πολιτικό καθεστώς.Όμοια με εκείνα που είχαν οι αρχέγονες Ελληνικές κοινωνίες. Μιλούσαν διάλεκτο Ελληνική. Τα ονόματά τους ήταν Ελληνικά, και μάλιστα σύνθετα κατά τηνελληνική συνήθεια (Φίλιππος, Αλέξανδρος, Άρχέλαος, Μενέλαος, Αντίπατρος, Κάσσανδρος). Από τον 5ο ήδη αιώνα χρησιμοποίησαν επίσημη γλώσσα την αττική,η οποία δια των Μακεδόνων επικράτησε και αποτέλεσε την κ ο ι ν ή γλώσσα ολων των Ελληνοφώνων.Μετά την κάθοδο των Ιλλυριών και άλλων λαών κατά τον 12ον ή 11ον αιώνα π.Χ. από την Ουγγαρία, Δωριείς και Μακεδόνες, δέχονται πιέσεις.
Τότε οι μεν Δωριείς πιεζόμενοι κατήλθαν προς το νότο και το μεγαλύτερο μέρος εγκαταστάθηκε στην πελοπόννησο, ενώ οι Μακεδόνες ,ακολούθησαν άλλο δρόμο, εισήλθαν στη Δυτική Μακεδονία και εγκαταστάθηκαν κατά φύλα.Στούς ιστορικούς χρόνους διακρίνομε εκεί «τους Ελιμιώτας ,τους Ορέστας και τους Λυγκηστάς».Οι Πελαγόνες φύλο ελληνικό εγκαταστάθηκε στην Πελαγονία και αφομοιώθηκε από τους Μακεδόνες. Στίς αρχές του 7ου αιώνα π.Χ., ένα από τα μακεδονικά φύλα, τα οποία είχαν εγκατασταθή στη Δυτική Μακεδονία, από την Ορεστίδα και την Ελιμιώτιν, έρχεται στην Έδεσσα και ιδρύει το κράτος των Αργεαδών.
Ιδρυτής και αρχηγέτης της δυναστείας των Αργεαδών κατά την επίσημη μακεδονική παράδοση, την οποία γνωρίζουν ο Ηρόδοτος και ο Θουκυδίδης, ήταν ο Περδίκας Α΄. Η περίοδος από της ιδρύσεως του κράτους μέχρι του τέλους του 16ου αιώνα, είναι σκοτεινή και καλύπτεται από μύθους. Όμως από τον Αμύντα Ά (-498)π.Χ., έχουμε ασφαλείς πληροφορίες. Επί Αμύντα η Μακεδονία τέθηκε υπό Περσική κυριαρχία . Διάδοχος του Αμύντα ήταν ο Αλέξανδρος Α΄(498-554). Οι πηγές αναφέρουν ότι μετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του ( 496 π.Χ.). Ο Αλέξανδρος διακρίθηκε και κατά τους Περσικούς πολέμους. Φιλοδοξούσε όμως να εμφανισθεί μεταξύ των διαπρεπόντων Ελλήνων για να διακριθεί. Πράγμα που έπραξε. Παρουσιάσθηκε στην Ολυμπία για να διεκδικήσει το έπαθλο μιας νίκης.
Άς αφήσουμε τον πατέρα της ιστορίας Ηρόδοτο (βιβλ.V,22) να μας τα περιγράψει: «Έλληνας δε είναι τούτους τους από Περδίκκεω γεγονότας, κατάπερ αυτά λέγουσι,αυτός τε ούτω τυγχάνω επιστάμενος και δη και εν τοίσιν όπισθεν λόγοισι αποδέξω ως εισίν Έλληνες, προς δε και οι των εν Ολυμπίη διέποντες αγώνα Ελληνοδίκαι ούτω έγνωσαν είναι. Αλεξάνδρου γαρ αεθλεύειν ελομένου και καταβάντος επ’αυτό τούτο οι αντιθευσόμενοι Έλλήνων εξείργον μιν, φάμενοι ου βαρβάρων αγωνιστέων είναι τον αγώνα αλλά Ελλήνων. Αλέξανδρος δε επεί απέδειξε ως είη Αργείος , εκρίθη τε Έλλην είναι και αγωνιζόμενος στάδιον συνεξέπιπτεν τω πρώτω», που σημαίνουν στη συγχρονη γλώσσα: «Τυχαίνει να ξέρω, όπως θα αποδείξω σε άλλο κεφάλαιο του έργου μου, ότι αυτοί οι απόγονοι του Περδίκκα είναι, όπως και οι ίδιοι ισχυρίζονται, Έλληνες. Αυτό εξάλλου αναγνωρίστηκε και από τους Ελλανοδίκες της Ολυμπίας, όταν ο Αλέξανδρος ήθελε να πάρει μέρος κι οι Έλληνες ανταγωνιστές του προσπάθησαν να τον απολείσουν με τον ισχυρισμό ότι οι ξένοι δεν μπορούσαν να συμμετάσχουν. Ο Αλέξανδρος απέδειξε τότε την Αργεία καταγωγή του κι έτσι αναγνωρίστηκε ως Έλληνας και μπόρεσε να πάρει μέρος στον αγώνα δρόμου, κατά τον οποίο τερμάτισε ταυτόχρονα με τον πρώτο».
Ο αγωνισθείς σε αγώνισμα δρόμου (στάδιον) που ισοφάρισε με τον πρώτο, δεν αναδείχθηκε βέβαια ολυμπιονίκης, αλλά νικητής αγωνίσματος. Όμως κι αυτό ήταν αρκετό να χειροκροτηθεί και επευφημηθεί στην Ολυμπία και να καταστεί γνωστός μεταξύ των Ελλήνων ω ς ο ν ι κ η-
τ ή ς Β α σ ι λ ε ύ ς. Ο Αλέξανδρος δήλωσε ότι καταγόταν από τον Τήμενο τον Ηρακλείδη
κατακτητή του Άργους (Η 137 ). Θουκυδίδης(Β 99,Ε80). Ύστερα από αυτά , εύλογα αναδύεται η απορία. Ποιά σχέση έχουν άραγε, οι Αργεάδες Τημενίδες της Μακεδονίας με τους Τημενίδες του Άργους της Πελοπονήσου; Την απάντηση παίρνουμε πάλι από τον Ηρόδοτο (Α,56)
«Τούτοισι ελθούσι τοίσι έπεσι ο Κροίσος πολλόν τι μάλιστα ήσθη, ελπίζων ημίονον ουδαμά αντ’ανδρός βασιλεύειν Μήδων, ουδ’ών αυτός ουδ’ οι εξ αυτού παύσεσθαί κοτε της αρχής. Μετά δε ταύτα εφρόντιζε ιστοριέων τους αν Ελλήνων δυνατωτάτους εόντας προσκτήσαιτο φίλους. Ιστοριέων δε εύρισκε Λακεδαιμονίους τε και Αθηναίους προέχοντας, τους μεν του Δωρικού γένεως, τους δε του Ιωνικού . Ταύτα γαρ ήν τα προκεκριμένα, εόντα το αρχαίον το μεν Πελασγικόν, το δε Ελληνικόν έθνος. και το μεν ουδαμού εξεχώρησε, το δε πολυπλάνητον κάρτα. Επί μεν γαρ Δευκαλίωνος βασιλέως οίκεε την φθιώτιν, επί δε Δώρου του Έλληνος την υπό την Όσσαν τε και τον Όλυμπον χώρην, καλεομένην δε Ιστιαιώτιν. Εκ δε της Ιστιαιώτιδος ως εξανέστη υπό Καδμείων, ο ί κ ε ε ε ν Π ί ν δ ω Μ α κε δ ν ό ν κ α λ ε ό μενον. Ενθεύτεν δε αύτις εις την Δρυοπίδα μετέβη, και εκ της Δρυοπίδος ούτως ες Πελοπόννησον ελθόν Δωρικόν εκλήθη».Δηλαδή:
«Όταν έφτασε και αυτή η απόκριση, ο Κροίσος χάρηκε περισσότερο από κάθε άλλη φορά, μια και δεν πίστευε φυσικά πως ένα μουλάρι μπορεί να γίνει βασιλιάς των Μήδων στη θέση ενός ανθρώπου. ούτε λοιπόν ο ίδιος ούτε και οι απογονοί του θα έπαυαν ποτέ να έχουν στα χέρια τους την εξουσία.Ύστερα έβαλε μπρος να εξετάζει ποιοι ανάμεσα στους Έλληνες ήσαν οι δυνατώτεροι, που θα μπορούσε να τους κάνει φίλους. Και ψάχνοντας έβρισκε πως ξεχώριζαν οι Λακεδαιμόνιοι και οι Αθηναίοι, οι πρώτοι ανάμεσα στους Δωριείς, οι δεύτεροι ανάμεσα στους Ίωνες.
Γιατί αυτά τά Έθνη ήσαν πολύ γνωστά, όντας τα παλιά χρόνια το τελαιυταίο πελασγικό, το
πρώτο ελληνικό. Οι Αθηναίοι ποτέ ως τώρα δεν ξεσηκώθηκαν από τον τόπο τους, ενώ οι άλλοι ήσαν πολυπλάνητοι. Γιατί όσο βασίλευε ο Δευκαλίων, κατοικούσαν στη Φθιώτιδα, στα χρόνια πάλι του Δώρου, γιού του Έλληνος, τη χώρα στις πλαγιές της Όσσας και του Ολύμπου που τη λένε
Ιστιαιώτιδα. Κι αφότου και από την Ιστιαιώτιδα την ξεσήκωσαν οι Καδμείοι, κατοικούσαν στην Πίνδο με το όνομα έ θ ν ο ς Μ α κ ε δ ν ό ν. Από εκεί πάλι άλλαξαν τόπο και πήγαν στη Δρυοπίδα και από την Δρυοπίδα έφτασαν πια εκεί που είναι,δηλαδή στην Πελοπόννησο, και ονομάστηκαν έ θ ν ο ς Δ ω ρ ι κ ό».
Το «πολυπλάνητον», αναφέρεται γενικά στους Δωριείς και όχι μόνο στους Λακεδαιμονίους. Επίσης στο κείμενο αναφέρεται «το μεν».Δεν πρόκειται για όλους τους πελασγούς ούτε για όλους τους Ίωνες, αλλά πρόκειται ειδικά για τους Αθηναίους. (Ά,57). «Ει τοίνυν ήν και πάν τοιούτο το Πελασγικόν, το Αττικόν έθνος εόν Πελασγικόν άμα τη μεταβολή τη ες Έλληνας και την γλώσσαν μετέμαθεν».
\
Στη φετεινή επετειακή και πανηγυρική εκδήλωση της 25ης Μαρτίου κατά την οποία το Ελληνικό Έθνος, απανταχού της γης, πανηγύρισε την Εθνική του παλιγγενεσία, παρελαύνον τμήμα προ των επισήμων της χώρας, ρυθμικά και επαναλαμβανόμεενα αναφωνούσε και διατράνωνε το μήνυμα: «΄ΕΣΤΙΝ ΜΕΝ ΟΥΝ ΕΛΛΑΣ ΚΑΙ Η ΜΑΚΕΔΟΝΊΑ».
Αυτό αναφέρεται από το γεωγράφο Στράβωνα, Βιβλ.Ζ΄, απόσπασμα 9ο,και έχει ως εξης: «Λοιπή δ’εστί της Ευρώπης η τε Μακεδονία και της Θράκης τα συνεχή ταύτης μέχρι Βυζαντίου, και η Ελλάς , Έστι μεν ουν Ελλάς και Μακεδονία. Nυνί μέντοι τη φύσει των τόπων ακολουθούντες και τω σχήματι χωρίς έγνωμεν αυτήν από της άλλης Ελλάδος τάξαι και συνάψας προς τον όμορον αυτή Θράκην μέχρι του στόματος του ευξείνου και της Προποντίδος», πού
σημαίνει: « Απομένει από την Ερώπη η Μακεδονία,τα γειτονικά μέρη της θράκης, έως το βυζάντιο, η Ελλάδα και τα κοντινά νησιά . Και η Μακεδονία βεβαίως είναι Ελλάδα. Εγώ τώρα ακολουθώντας τη διαμόρφωση των τόπων και την τοπογραφία, την περιγράφω ξεχωριστά από την υπόλοιπη Θράκη, έως την εκβολή του Ευξείνου και της Προποντίδας». Μετά από αυτό όμως, ο γεωγράφος μνημονεύει τα Κύψελα και τον Έβρο ποταμό περιγράφει και ένα παραλληλόγραμμο σχήμα, στο οποίο περιέχεται η Μακεδονία.
Ύστερα από την περιγραφή του γεωγραφικού χώρου της Μακεδονίας από τον Στράβωνα, αναπηδούν εύλογα,αναμένοντα απάντηση ερωτήματα. Ποιοί κατοικούν σ’αυτήν; από πού ξεκίνησαν, πότε εγκαταστάθηκαν στη χώρα του Μεγαλέξανδρου;τι αναφέρουν οι πηγές των αρχαίων Ελλήνων;Ασχολήθηκαν Ευρωπαίοι ειδικοί και ποιο το εκδοτικό αποτέλεσμα των μελετών; Για όλα αυτά ο γράφων ερευνητής αναλαμβάνει το βαρύ τίμημα του χρέους,να αρθρώσει τεκμηριωμένες απαντήσεις,οι οποίες θα εκπορεύονται από το φως της αλήθειας και της επιστήμης.
Οι Μακεδόνες ήταν από τα τελευταία ελληνικά φύλα τα οποία κατήλθαν από τις βόρειες οικήσεις των στη Βαλκανική, και πιθανώτατα ανήκαν στους Δωριείς. Στο τέλος της 2ης Χιλιετίας π.Χ., Μακεδόνες και Δωριείς συγκατοικούν στην περιοχή γύρω από την Πίνδο. Για την Ελληνικότητα των Μακεδόνων κανείς , σύγχρονος ιστορικός ή γλωσσολόγος δεν αμφέβαλε.Οι Μακεδόνες είχαν τις ίδιες πολιτικές και στρατιωτικές αρετές ,τις οποίες και οι νότιοι ΕΛΛΗΝΕΣ καλλιέργησαν. Επέδειξαν ικανότητα προσαρμογής για τη δημιουργία ενός ανωτέρου πολιτισμού, δηλαδή του ελληνικού.
ΑΥΤΌΝ διέδοσαν οι Μακεδόνες σ’ όλον τον κόσμο.Είχαν τους ίδιους θεσμούς την ίδια θρησκεία το ίδιο πολιτικό καθεστώς.Όμοια με εκείνα που είχαν οι αρχέγονες Ελληνικές κοινωνίες. Μιλούσαν διάλεκτο Ελληνική. Τα ονόματά τους ήταν Ελληνικά, και μάλιστα σύνθετα κατά τηνελληνική συνήθεια (Φίλιππος, Αλέξανδρος, Άρχέλαος, Μενέλαος, Αντίπατρος, Κάσσανδρος). Από τον 5ο ήδη αιώνα χρησιμοποίησαν επίσημη γλώσσα την αττική,η οποία δια των Μακεδόνων επικράτησε και αποτέλεσε την κ ο ι ν ή γλώσσα ολων των Ελληνοφώνων.Μετά την κάθοδο των Ιλλυριών και άλλων λαών κατά τον 12ον ή 11ον αιώνα π.Χ. από την Ουγγαρία, Δωριείς και Μακεδόνες, δέχονται πιέσεις.
Τότε οι μεν Δωριείς πιεζόμενοι κατήλθαν προς το νότο και το μεγαλύτερο μέρος εγκαταστάθηκε στην πελοπόννησο, ενώ οι Μακεδόνες ,ακολούθησαν άλλο δρόμο, εισήλθαν στη Δυτική Μακεδονία και εγκαταστάθηκαν κατά φύλα.Στούς ιστορικούς χρόνους διακρίνομε εκεί «τους Ελιμιώτας ,τους Ορέστας και τους Λυγκηστάς».Οι Πελαγόνες φύλο ελληνικό εγκαταστάθηκε στην Πελαγονία και αφομοιώθηκε από τους Μακεδόνες. Στίς αρχές του 7ου αιώνα π.Χ., ένα από τα μακεδονικά φύλα, τα οποία είχαν εγκατασταθή στη Δυτική Μακεδονία, από την Ορεστίδα και την Ελιμιώτιν, έρχεται στην Έδεσσα και ιδρύει το κράτος των Αργεαδών.
Ιδρυτής και αρχηγέτης της δυναστείας των Αργεαδών κατά την επίσημη μακεδονική παράδοση, την οποία γνωρίζουν ο Ηρόδοτος και ο Θουκυδίδης, ήταν ο Περδίκας Α΄. Η περίοδος από της ιδρύσεως του κράτους μέχρι του τέλους του 16ου αιώνα, είναι σκοτεινή και καλύπτεται από μύθους. Όμως από τον Αμύντα Ά (-498)π.Χ., έχουμε ασφαλείς πληροφορίες. Επί Αμύντα η Μακεδονία τέθηκε υπό Περσική κυριαρχία . Διάδοχος του Αμύντα ήταν ο Αλέξανδρος Α΄(498-554). Οι πηγές αναφέρουν ότι μετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του ( 496 π.Χ.). Ο Αλέξανδρος διακρίθηκε και κατά τους Περσικούς πολέμους. Φιλοδοξούσε όμως να εμφανισθεί μεταξύ των διαπρεπόντων Ελλήνων για να διακριθεί. Πράγμα που έπραξε. Παρουσιάσθηκε στην Ολυμπία για να διεκδικήσει το έπαθλο μιας νίκης.
Άς αφήσουμε τον πατέρα της ιστορίας Ηρόδοτο (βιβλ.V,22) να μας τα περιγράψει: «Έλληνας δε είναι τούτους τους από Περδίκκεω γεγονότας, κατάπερ αυτά λέγουσι,αυτός τε ούτω τυγχάνω επιστάμενος και δη και εν τοίσιν όπισθεν λόγοισι αποδέξω ως εισίν Έλληνες, προς δε και οι των εν Ολυμπίη διέποντες αγώνα Ελληνοδίκαι ούτω έγνωσαν είναι. Αλεξάνδρου γαρ αεθλεύειν ελομένου και καταβάντος επ’αυτό τούτο οι αντιθευσόμενοι Έλλήνων εξείργον μιν, φάμενοι ου βαρβάρων αγωνιστέων είναι τον αγώνα αλλά Ελλήνων. Αλέξανδρος δε επεί απέδειξε ως είη Αργείος , εκρίθη τε Έλλην είναι και αγωνιζόμενος στάδιον συνεξέπιπτεν τω πρώτω», που σημαίνουν στη συγχρονη γλώσσα: «Τυχαίνει να ξέρω, όπως θα αποδείξω σε άλλο κεφάλαιο του έργου μου, ότι αυτοί οι απόγονοι του Περδίκκα είναι, όπως και οι ίδιοι ισχυρίζονται, Έλληνες. Αυτό εξάλλου αναγνωρίστηκε και από τους Ελλανοδίκες της Ολυμπίας, όταν ο Αλέξανδρος ήθελε να πάρει μέρος κι οι Έλληνες ανταγωνιστές του προσπάθησαν να τον απολείσουν με τον ισχυρισμό ότι οι ξένοι δεν μπορούσαν να συμμετάσχουν. Ο Αλέξανδρος απέδειξε τότε την Αργεία καταγωγή του κι έτσι αναγνωρίστηκε ως Έλληνας και μπόρεσε να πάρει μέρος στον αγώνα δρόμου, κατά τον οποίο τερμάτισε ταυτόχρονα με τον πρώτο».
Ο αγωνισθείς σε αγώνισμα δρόμου (στάδιον) που ισοφάρισε με τον πρώτο, δεν αναδείχθηκε βέβαια ολυμπιονίκης, αλλά νικητής αγωνίσματος. Όμως κι αυτό ήταν αρκετό να χειροκροτηθεί και επευφημηθεί στην Ολυμπία και να καταστεί γνωστός μεταξύ των Ελλήνων ω ς ο ν ι κ η-
τ ή ς Β α σ ι λ ε ύ ς. Ο Αλέξανδρος δήλωσε ότι καταγόταν από τον Τήμενο τον Ηρακλείδη
κατακτητή του Άργους (Η 137 ). Θουκυδίδης(Β 99,Ε80). Ύστερα από αυτά , εύλογα αναδύεται η απορία. Ποιά σχέση έχουν άραγε, οι Αργεάδες Τημενίδες της Μακεδονίας με τους Τημενίδες του Άργους της Πελοπονήσου; Την απάντηση παίρνουμε πάλι από τον Ηρόδοτο (Α,56)
«Τούτοισι ελθούσι τοίσι έπεσι ο Κροίσος πολλόν τι μάλιστα ήσθη, ελπίζων ημίονον ουδαμά αντ’ανδρός βασιλεύειν Μήδων, ουδ’ών αυτός ουδ’ οι εξ αυτού παύσεσθαί κοτε της αρχής. Μετά δε ταύτα εφρόντιζε ιστοριέων τους αν Ελλήνων δυνατωτάτους εόντας προσκτήσαιτο φίλους. Ιστοριέων δε εύρισκε Λακεδαιμονίους τε και Αθηναίους προέχοντας, τους μεν του Δωρικού γένεως, τους δε του Ιωνικού . Ταύτα γαρ ήν τα προκεκριμένα, εόντα το αρχαίον το μεν Πελασγικόν, το δε Ελληνικόν έθνος. και το μεν ουδαμού εξεχώρησε, το δε πολυπλάνητον κάρτα. Επί μεν γαρ Δευκαλίωνος βασιλέως οίκεε την φθιώτιν, επί δε Δώρου του Έλληνος την υπό την Όσσαν τε και τον Όλυμπον χώρην, καλεομένην δε Ιστιαιώτιν. Εκ δε της Ιστιαιώτιδος ως εξανέστη υπό Καδμείων, ο ί κ ε ε ε ν Π ί ν δ ω Μ α κε δ ν ό ν κ α λ ε ό μενον. Ενθεύτεν δε αύτις εις την Δρυοπίδα μετέβη, και εκ της Δρυοπίδος ούτως ες Πελοπόννησον ελθόν Δωρικόν εκλήθη».Δηλαδή:
«Όταν έφτασε και αυτή η απόκριση, ο Κροίσος χάρηκε περισσότερο από κάθε άλλη φορά, μια και δεν πίστευε φυσικά πως ένα μουλάρι μπορεί να γίνει βασιλιάς των Μήδων στη θέση ενός ανθρώπου. ούτε λοιπόν ο ίδιος ούτε και οι απογονοί του θα έπαυαν ποτέ να έχουν στα χέρια τους την εξουσία.Ύστερα έβαλε μπρος να εξετάζει ποιοι ανάμεσα στους Έλληνες ήσαν οι δυνατώτεροι, που θα μπορούσε να τους κάνει φίλους. Και ψάχνοντας έβρισκε πως ξεχώριζαν οι Λακεδαιμόνιοι και οι Αθηναίοι, οι πρώτοι ανάμεσα στους Δωριείς, οι δεύτεροι ανάμεσα στους Ίωνες.
Γιατί αυτά τά Έθνη ήσαν πολύ γνωστά, όντας τα παλιά χρόνια το τελαιυταίο πελασγικό, το
πρώτο ελληνικό. Οι Αθηναίοι ποτέ ως τώρα δεν ξεσηκώθηκαν από τον τόπο τους, ενώ οι άλλοι ήσαν πολυπλάνητοι. Γιατί όσο βασίλευε ο Δευκαλίων, κατοικούσαν στη Φθιώτιδα, στα χρόνια πάλι του Δώρου, γιού του Έλληνος, τη χώρα στις πλαγιές της Όσσας και του Ολύμπου που τη λένε
Ιστιαιώτιδα. Κι αφότου και από την Ιστιαιώτιδα την ξεσήκωσαν οι Καδμείοι, κατοικούσαν στην Πίνδο με το όνομα έ θ ν ο ς Μ α κ ε δ ν ό ν. Από εκεί πάλι άλλαξαν τόπο και πήγαν στη Δρυοπίδα και από την Δρυοπίδα έφτασαν πια εκεί που είναι,δηλαδή στην Πελοπόννησο, και ονομάστηκαν έ θ ν ο ς Δ ω ρ ι κ ό».
Το «πολυπλάνητον», αναφέρεται γενικά στους Δωριείς και όχι μόνο στους Λακεδαιμονίους. Επίσης στο κείμενο αναφέρεται «το μεν».Δεν πρόκειται για όλους τους πελασγούς ούτε για όλους τους Ίωνες, αλλά πρόκειται ειδικά για τους Αθηναίους. (Ά,57). «Ει τοίνυν ήν και πάν τοιούτο το Πελασγικόν, το Αττικόν έθνος εόν Πελασγικόν άμα τη μεταβολή τη ες Έλληνας και την γλώσσαν μετέμαθεν».
\
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου