ΜΑΚΕΔΝΟΙ-ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ
Άναμφισβήτητες εξάλλου αποδείξεις του ελληνισμού των Μακεδόνων παρέχουν σε μας λόγοι ανδρών επιφανών κρίσεις και μαρτυρίες συγγραφέων, αλλά και προτάσεις πρεσβειών και αποφάσεις εκκλησιών. Μαρτυρείται λοιπόν από τον Πολύβιο (ΙΗ΄,22, 8), ότι οι Ρωμαίοι αποκαλούνται βάρβαροι όχι μόνον από τον Φίλιππο αλλά και τους Μακεδόνες: «κατά δε αυτόν τον καιρόν έτερος εφ’ ετέρω των εκ της εφεδρείας Μακεδόνων έθει προς τον Φίλιππον, αναβοών»: «Βασιλεύ, φεύγουσιν οι πολέμιοι μη παρής τον καιρόν. Ου μένουσιν ημάς οι Βάρβαροι.ση νυν εστίν ημέρα. Σος ο καιρός», που πάει να πει: «Βασιλεύ οι εχθροί τρέπονται εις φυγήν.μην αφήνεις την ευκαιρία να διαφύγη. Δεν μας περιμένουν οι Βάρβαροι.Σήμερα είναι η ημέρα σου,δική σου η ευκαιρία».
Και πάλι ο φιλόπατρις Πολύβιος (ΛΗ 1), διατραγουδώντας τα δεινά των Ελλήνων κατά την εμπλοκή τους με τους Καρχηδονίους κατονομάζει τους παθόντες Έλληνες και συγκαταλέγει μετά των Πελοποννησίων, Βοιωτών, Φωκέων…και τους Μακεδόνες: «Κατά τους υποκειμένους καιρούς ητύχησαν άμα Πελοποννήσιοι, Βοιωτοί, Φωκείς…τινές των τον Ιόνιον κατοικούντων κόλπον, μετά δε τούτους έτι Μακεδόνες».
Ο Πολύβιος αλλά και οι άλλοι Έλληνες θεωρούσαν τους αγώνες που διεξήγαγαν οι Αιτωλοί κατά των Μακεδόνων εμφύλιους, την ανάμιξη δε των Ρωμαίων στα Ελληνικά πράγματα αλλόφυλη και βάρβαρη. Προς τούτο παρακαλούνταν οι Αιτωλοί, ( Πολύβιος ΙΑ΄4 ), από τους πρέσβεις του Πτολεμαίου του Βασιλιά της Αιγύπτου, και τους Ροδίους και Βυζαντίους και Χίους και Μυτιληναίους να καταπαύσουν τον εμφύλιο πόλεμο κατά των Αχαιών και του Φιλίππου ενώ διαρκούσε το δεύτερο έτος του Λιβυκού πολέμου, διότι αμέσως μετά τη λήξη τούτου, «Οι Ρωμαίοι πάση τη δυνάμει την ορμήν επί τούς κατά την Ελλάδα τόπου ποιήσονται,λόγω μεν Αιτωλείς βοηθήσοντες κατά Φιλίππου ,τη δ’ αληθεία πάσαν υφ’εαυτούς ποιησόμενοι, και λίαν τούτ’είναι καταφανές»,δηλαδή, «Οι Ρωμαίοι θα ορμήσουν κατόπιν με όλη τους την δύναμιν, εναντίον της Ελλάδος, με το πρόσχημα μεν να βοηθήσουν τους Αιτωλούς κατά του Φιλίππου, πραγματικώς όμως να υποτάξουν ολόκληρη την Ελλάδα. Αυτό, νομίζω,είναι πολύ φανερό στον καθένα».
Και από την συνθήκη των Καρχηδονίων προς τον Φίλιππον εξάλλου καθίσταται πασιφανές ότι η Μακεδονία συγκαταλέγεται στην Ελλάδα και οι Μακεδόνες είναι Έλληνες. Ο Πολύβιος ( Ζ΄9,1) αναφέρει: «εναντίον θεών πάντων όσοι Μακεδονίαν και την άλλην Ελλάδα κατέχουσιν…Αννίβας ο στρατηγός είπε και πάντες οι Καρχηδόνιοι γερουσιασταί…εφ’ώτε είναι σωζομένους και φυλαττομένους υπό Βασιλέως Φιλίππου και Μακεδόνων και υπό των άλλων Ελλήνων οι σύμμαχοι σωζόμενοι και φυλαττόμενοι», που στη σημερινή γλώσσα σημαίνουν: «εν ονόματι όλων των θεών προστατών της Μακεδονίας και της άλλης Ελλάδος»… «Ο Αννίβας ο στρατηγός είπε, καθώς και όλοι οι μαζί του Καρχηδόνιοι γερουσιασταί» υπό τον εξής όρο: «από το Βασιλιά Φίλιππο και τους Μακεδόνες και τους άλλους Έλληνες συμμάχους να σωζονται, να προφυλάσσονται…και να παραμένουν ανεξάρτητοι»… εξ άλλου ο βασιλεύς Φίλιππος, οι Μακεδόνες και οι Έλληνες σύμμαχοί τους να σώζονται και να προφυλάσσονται».
Ο Διόδωρος στο ΙΣΤ΄95, γράφει: «δοκεί δ’ούτως ( Φίλιππος ο Αμύντου) ο βασιλεύς ελαχίστας μεν εις την μοναρχίαν αφορμάς παρειληφέναι, μεγίστην δε την παρ’ Έλλησι μοναρχιών κατακτήσασθαι». Μέ σαφήνεια διδάσκει ότι συγκαταλέγει στα ελληνικά κράτη το βασίλειο του Φιλίππου, και μάλιστα και την Μακεδονία στην Έλλάδα και τους Μακεδόνες στους Έλληνες.
Ο πρέσβυς των Ακαρνάνων Λυκίσκος αγορεύει ενώπιον των Λακεδαιμονίων ( Πολύβιος Θ 35 ) και λέγει: «τίνος και πηλίκης δεί τιμής αξιούσθαι τους Μακεδόνας ,οι τον πλείω του βίου χρόνον ου παύονται διαγωνιζόμενοι προς τους βαρβάρους υπέρ της των Ελλήνων ασφαλείας.ότι γαρ αεί ποτ’ αν εν μεγάλοις κινδύνοις τα κατά τους Έλληνας ει μη Μακεδόνας είχομεν πρόφραγμα και τας των παρά τούτοις βασιλέων φιλοτιμίας,τις ου γιγνώσκει»; που σημαίνουν: «Αλλά, εάν για μια τέτοια εξυπηρέτηση οφείλεται ευγωμοσύνη στους Αιτωλούς, ποια καί πόση μεγάλη τιμή πρέπει να λάβουν οι Μακεδόνες , οι οποίοι κατά το περισσότερο διάστημα της ζωής τους, δεν παύουν να αγωνίζονται κατά των βαρβάρων για την ασφάλεια των Ελλήνων; Διότι ποιος αγνοεί ότι πάντοτε θα κινδύνευαν τα μέγιστα οι Έλληνες , αν δεν είχαν προπύργιο τους Μακεδόνες και τις φιλοδοξίες των βασιλέων τους»;
Προσέτι δε ο πρέσβυς των Ακαρνάνων Λυκίσκος αγορεύει εναντίον των λακεδαιμονίων ( Πολύβιος Θ , 37) απευθύνεται προς τους πρέσβεις των Αιτωλών και ερωτά: «τίσι δε νύν κοινωνείτε των ελπίδων ή προς ποίαν προκαλείτε τούτους συμμαχίαν;άρ’ ου προς την των βαρβάρων; όμοια δε δοκεί τα πράγματα υμίν υπάρχειν νυν και πρότερον αλλ’ ού ταναντία∙ τότε μεν γαρ υπέρ ηγεμονίας και δόξης εφιλοτιμείσθε προς Αχαιούς και Μακεδόνας ομοφύλους και τον τούτον ηγεμόνα Φίλιππον∙ νυν δε περί δουλείας ενίσταται πόλεμος τοις Έλλησι προς αλλοφύλους ανθρώπους ,ούς υμείς δοκεί τε μεν επισπάσθαι κατά Φιλίππου, λελήθατε δε κατά σφών αυτών απεσπασμένοι και κατά πάσης Ελλάδος…βουλόμενοι γαρ περιγενέσθαι Φιλίππου και ταπεινώσαι μακεδόνας, λελήθασιν αυτοίς επισπασάμενοι τηλικούτο νέφος από το εσπέρας, ο κατά μεν το παρόν ίσως επισκοπήσει Μακεδόσι, κατά δε το συνεχές πάσιν έσται τοις Έλλησιν μεγάλων κακών αίτιον»,που πάει να πει: «τώρα με ποιους συνεργάζεστε ή προς ποια συμμαχία τους καλείτε; Δεν τους καλείτε να συμμαχήσουν με βαρβάρους; Νομίζετε η τωρινή και η τότε κατάσταση είναι όμοιες και όχι αντίθετες· τότε μεν είμασταν ανταγωνιστές των Αχαιών και των ομοφύλων Μακεδόνων και του βασιλέως των Φιλίππου για ηγεμονία και δόξα· τώρα όμως υφίσταται πόλεμος για την υποδούλωση των Ελλήνων,εναντίον αλλοφύλων ανθρώπων,τους οποίους σεις νομίζετε ότι προσκαλείτε κατά του Φιλίππου, χωρίς όμως να κατανοείτε ότι τους έχετε προσκαλέσει εναντίον του ιδίου του εαυτού σας και ολοκλήρου της Έλλάδας»…Θέλοντες δηλαδή να νικήσουν τον Φίλιππον και να ταπεινώσουν τους Μακεδόνες, χωρίς να το καταλάβουν προσκάλεσαν από δυσμάς τέτοιο νέφος,το οποίο,προς το παρόν,θα επισκιάσει ίσως κατά πρώτον την Μακεδονία, κατόπιν όμως θα προκαλέσει τις μεγαλύτερες συμφορές εναντίον όλων των Ελλήνων.
Αλλά όχι μόνον ρήτορες και πρέσβεις διαφόρων Ελληνικών πόλεων,λ.χ. Χίου,Μυτιλήνης, Αθαμάνων, του βασιλέως της Αιγύπτου Πτολεμαίου, αλλά και εκκλησία όλη εξέφρασε μεγαλόφωνα την γνώμην των γι’αυτό που αναφέρει ο Αππιανός ( Μακεδονική 2-3): « οι δε πρέσβεις αύθις συνήλθον και πολλά φανερώς έλεγον ότι Φίλιππος και Αιτωλοί διαφερόμενοι τους Ελληνας εις δουλείαν Ρωμαίοις υποβάλλουσιν, εθίζοντες αυτούς της Ελλάδος θαμινά πειράσθαι. Εφ’οίς ο Σουλπίκιος αντιλέξων ανίστατο, το δε πλήθος ουκ ήκουσεν αλλ’εκεκράγεσαν τους πρέσβεις ευ λέγειν», που σημαίνει: «Οι πρέσβεις συγκεντρώθηκαν ξανά και έλεγαν πολλά και φανερά , ότι δηλ. ο Φίλιππος και οι Αιτωλοί με τις διαφορές τους, υπέβαλαν τους Έλληνες σε ρωμαϊκή δουλεία, αφού συνήθιζαν τους Ρωμαίους να κάνουν συχνές απόπειρες εναντίον της Ελλάδας. Όταν ο Σουλπίκιος σηκώθηκε για ν’απαντήσει το πλήθος δεν τον άκουγε, αλλά κραύγαζε ότι οι πρέσβεις είχαν δίκιο».
Αλλά και εξ όσων διηγείται ο Παυσανίας στα Μεσηνιακά ( Δ 29,1)υποδηλώνεται ότι Ελληνική διάλεκτο και όχι ξένη, γλώσσα,ομιλούσαν οι Μακεδόνες. «Προτάξας δε όσον ήν την τε όπλων τη σκευή κούφον και της ες την Ιθώμην είχεν οδού ουκ απείρως, λανθάνει περί όρθρον μάλιστα το τείχος καθό της πόλεως μεταξύ ην και άκρας της Ιθώμης. Ως δε ημέρα τε επέσχε και ήδη τοις ένδον αίσθησις εγεγόνει του κατειληφότος κινδύνου, το μεν πρώτον αυτοίς εισήλθεν υπόνοια ως οι Λακεδαιμόνιοι συν όπλοις παρέλθοιεν αυτών εις την πόλιν, ώστε και όρμησαν επ’ αυτούς αφειδέστερον δια το μίσος το εξ αρχής. Επεί δε εκ τε των όπλων και της Φωνής Μακεδόνας και Δημήτριον τον Φιλίππου γνωρίζουσιν όντα, δείμα ισχυρόν παρέστη». Στη σύγχρονη γλώσσα αυτά σημαίνουν: «Μπροστά έβαλε( ο Δημήτριος ) τους ελαφρά οπλισμένους και εκείνους που ήξεραν το δρόμο για την Ιθώμη και το χάραμα σκαρφάλωσε στα τείχη χωρίς να τον δουν, σε κάποιο σημείο ανάμεσα στην πόλη αντιλήφθηκαν τον κίνδυνο,το πρώτο που υποψιάστηκαν ήταν ότι οπλισμένοι Λακεδαιμόνιοι είχαν εισβάλλειστην πόλη ,ώστε όρμησαν εναντίον τους με μανία που προερχόταν από το παλιό μίσος γι’αυτούς.
Άναμφισβήτητες εξάλλου αποδείξεις του ελληνισμού των Μακεδόνων παρέχουν σε μας λόγοι ανδρών επιφανών κρίσεις και μαρτυρίες συγγραφέων, αλλά και προτάσεις πρεσβειών και αποφάσεις εκκλησιών. Μαρτυρείται λοιπόν από τον Πολύβιο (ΙΗ΄,22, 8), ότι οι Ρωμαίοι αποκαλούνται βάρβαροι όχι μόνον από τον Φίλιππο αλλά και τους Μακεδόνες: «κατά δε αυτόν τον καιρόν έτερος εφ’ ετέρω των εκ της εφεδρείας Μακεδόνων έθει προς τον Φίλιππον, αναβοών»: «Βασιλεύ, φεύγουσιν οι πολέμιοι μη παρής τον καιρόν. Ου μένουσιν ημάς οι Βάρβαροι.ση νυν εστίν ημέρα. Σος ο καιρός», που πάει να πει: «Βασιλεύ οι εχθροί τρέπονται εις φυγήν.μην αφήνεις την ευκαιρία να διαφύγη. Δεν μας περιμένουν οι Βάρβαροι.Σήμερα είναι η ημέρα σου,δική σου η ευκαιρία».
Και πάλι ο φιλόπατρις Πολύβιος (ΛΗ 1), διατραγουδώντας τα δεινά των Ελλήνων κατά την εμπλοκή τους με τους Καρχηδονίους κατονομάζει τους παθόντες Έλληνες και συγκαταλέγει μετά των Πελοποννησίων, Βοιωτών, Φωκέων…και τους Μακεδόνες: «Κατά τους υποκειμένους καιρούς ητύχησαν άμα Πελοποννήσιοι, Βοιωτοί, Φωκείς…τινές των τον Ιόνιον κατοικούντων κόλπον, μετά δε τούτους έτι Μακεδόνες».
Ο Πολύβιος αλλά και οι άλλοι Έλληνες θεωρούσαν τους αγώνες που διεξήγαγαν οι Αιτωλοί κατά των Μακεδόνων εμφύλιους, την ανάμιξη δε των Ρωμαίων στα Ελληνικά πράγματα αλλόφυλη και βάρβαρη. Προς τούτο παρακαλούνταν οι Αιτωλοί, ( Πολύβιος ΙΑ΄4 ), από τους πρέσβεις του Πτολεμαίου του Βασιλιά της Αιγύπτου, και τους Ροδίους και Βυζαντίους και Χίους και Μυτιληναίους να καταπαύσουν τον εμφύλιο πόλεμο κατά των Αχαιών και του Φιλίππου ενώ διαρκούσε το δεύτερο έτος του Λιβυκού πολέμου, διότι αμέσως μετά τη λήξη τούτου, «Οι Ρωμαίοι πάση τη δυνάμει την ορμήν επί τούς κατά την Ελλάδα τόπου ποιήσονται,λόγω μεν Αιτωλείς βοηθήσοντες κατά Φιλίππου ,τη δ’ αληθεία πάσαν υφ’εαυτούς ποιησόμενοι, και λίαν τούτ’είναι καταφανές»,δηλαδή, «Οι Ρωμαίοι θα ορμήσουν κατόπιν με όλη τους την δύναμιν, εναντίον της Ελλάδος, με το πρόσχημα μεν να βοηθήσουν τους Αιτωλούς κατά του Φιλίππου, πραγματικώς όμως να υποτάξουν ολόκληρη την Ελλάδα. Αυτό, νομίζω,είναι πολύ φανερό στον καθένα».
Και από την συνθήκη των Καρχηδονίων προς τον Φίλιππον εξάλλου καθίσταται πασιφανές ότι η Μακεδονία συγκαταλέγεται στην Ελλάδα και οι Μακεδόνες είναι Έλληνες. Ο Πολύβιος ( Ζ΄9,1) αναφέρει: «εναντίον θεών πάντων όσοι Μακεδονίαν και την άλλην Ελλάδα κατέχουσιν…Αννίβας ο στρατηγός είπε και πάντες οι Καρχηδόνιοι γερουσιασταί…εφ’ώτε είναι σωζομένους και φυλαττομένους υπό Βασιλέως Φιλίππου και Μακεδόνων και υπό των άλλων Ελλήνων οι σύμμαχοι σωζόμενοι και φυλαττόμενοι», που στη σημερινή γλώσσα σημαίνουν: «εν ονόματι όλων των θεών προστατών της Μακεδονίας και της άλλης Ελλάδος»… «Ο Αννίβας ο στρατηγός είπε, καθώς και όλοι οι μαζί του Καρχηδόνιοι γερουσιασταί» υπό τον εξής όρο: «από το Βασιλιά Φίλιππο και τους Μακεδόνες και τους άλλους Έλληνες συμμάχους να σωζονται, να προφυλάσσονται…και να παραμένουν ανεξάρτητοι»… εξ άλλου ο βασιλεύς Φίλιππος, οι Μακεδόνες και οι Έλληνες σύμμαχοί τους να σώζονται και να προφυλάσσονται».
Ο Διόδωρος στο ΙΣΤ΄95, γράφει: «δοκεί δ’ούτως ( Φίλιππος ο Αμύντου) ο βασιλεύς ελαχίστας μεν εις την μοναρχίαν αφορμάς παρειληφέναι, μεγίστην δε την παρ’ Έλλησι μοναρχιών κατακτήσασθαι». Μέ σαφήνεια διδάσκει ότι συγκαταλέγει στα ελληνικά κράτη το βασίλειο του Φιλίππου, και μάλιστα και την Μακεδονία στην Έλλάδα και τους Μακεδόνες στους Έλληνες.
Ο πρέσβυς των Ακαρνάνων Λυκίσκος αγορεύει ενώπιον των Λακεδαιμονίων ( Πολύβιος Θ 35 ) και λέγει: «τίνος και πηλίκης δεί τιμής αξιούσθαι τους Μακεδόνας ,οι τον πλείω του βίου χρόνον ου παύονται διαγωνιζόμενοι προς τους βαρβάρους υπέρ της των Ελλήνων ασφαλείας.ότι γαρ αεί ποτ’ αν εν μεγάλοις κινδύνοις τα κατά τους Έλληνας ει μη Μακεδόνας είχομεν πρόφραγμα και τας των παρά τούτοις βασιλέων φιλοτιμίας,τις ου γιγνώσκει»; που σημαίνουν: «Αλλά, εάν για μια τέτοια εξυπηρέτηση οφείλεται ευγωμοσύνη στους Αιτωλούς, ποια καί πόση μεγάλη τιμή πρέπει να λάβουν οι Μακεδόνες , οι οποίοι κατά το περισσότερο διάστημα της ζωής τους, δεν παύουν να αγωνίζονται κατά των βαρβάρων για την ασφάλεια των Ελλήνων; Διότι ποιος αγνοεί ότι πάντοτε θα κινδύνευαν τα μέγιστα οι Έλληνες , αν δεν είχαν προπύργιο τους Μακεδόνες και τις φιλοδοξίες των βασιλέων τους»;
Προσέτι δε ο πρέσβυς των Ακαρνάνων Λυκίσκος αγορεύει εναντίον των λακεδαιμονίων ( Πολύβιος Θ , 37) απευθύνεται προς τους πρέσβεις των Αιτωλών και ερωτά: «τίσι δε νύν κοινωνείτε των ελπίδων ή προς ποίαν προκαλείτε τούτους συμμαχίαν;άρ’ ου προς την των βαρβάρων; όμοια δε δοκεί τα πράγματα υμίν υπάρχειν νυν και πρότερον αλλ’ ού ταναντία∙ τότε μεν γαρ υπέρ ηγεμονίας και δόξης εφιλοτιμείσθε προς Αχαιούς και Μακεδόνας ομοφύλους και τον τούτον ηγεμόνα Φίλιππον∙ νυν δε περί δουλείας ενίσταται πόλεμος τοις Έλλησι προς αλλοφύλους ανθρώπους ,ούς υμείς δοκεί τε μεν επισπάσθαι κατά Φιλίππου, λελήθατε δε κατά σφών αυτών απεσπασμένοι και κατά πάσης Ελλάδος…βουλόμενοι γαρ περιγενέσθαι Φιλίππου και ταπεινώσαι μακεδόνας, λελήθασιν αυτοίς επισπασάμενοι τηλικούτο νέφος από το εσπέρας, ο κατά μεν το παρόν ίσως επισκοπήσει Μακεδόσι, κατά δε το συνεχές πάσιν έσται τοις Έλλησιν μεγάλων κακών αίτιον»,που πάει να πει: «τώρα με ποιους συνεργάζεστε ή προς ποια συμμαχία τους καλείτε; Δεν τους καλείτε να συμμαχήσουν με βαρβάρους; Νομίζετε η τωρινή και η τότε κατάσταση είναι όμοιες και όχι αντίθετες· τότε μεν είμασταν ανταγωνιστές των Αχαιών και των ομοφύλων Μακεδόνων και του βασιλέως των Φιλίππου για ηγεμονία και δόξα· τώρα όμως υφίσταται πόλεμος για την υποδούλωση των Ελλήνων,εναντίον αλλοφύλων ανθρώπων,τους οποίους σεις νομίζετε ότι προσκαλείτε κατά του Φιλίππου, χωρίς όμως να κατανοείτε ότι τους έχετε προσκαλέσει εναντίον του ιδίου του εαυτού σας και ολοκλήρου της Έλλάδας»…Θέλοντες δηλαδή να νικήσουν τον Φίλιππον και να ταπεινώσουν τους Μακεδόνες, χωρίς να το καταλάβουν προσκάλεσαν από δυσμάς τέτοιο νέφος,το οποίο,προς το παρόν,θα επισκιάσει ίσως κατά πρώτον την Μακεδονία, κατόπιν όμως θα προκαλέσει τις μεγαλύτερες συμφορές εναντίον όλων των Ελλήνων.
Αλλά όχι μόνον ρήτορες και πρέσβεις διαφόρων Ελληνικών πόλεων,λ.χ. Χίου,Μυτιλήνης, Αθαμάνων, του βασιλέως της Αιγύπτου Πτολεμαίου, αλλά και εκκλησία όλη εξέφρασε μεγαλόφωνα την γνώμην των γι’αυτό που αναφέρει ο Αππιανός ( Μακεδονική 2-3): « οι δε πρέσβεις αύθις συνήλθον και πολλά φανερώς έλεγον ότι Φίλιππος και Αιτωλοί διαφερόμενοι τους Ελληνας εις δουλείαν Ρωμαίοις υποβάλλουσιν, εθίζοντες αυτούς της Ελλάδος θαμινά πειράσθαι. Εφ’οίς ο Σουλπίκιος αντιλέξων ανίστατο, το δε πλήθος ουκ ήκουσεν αλλ’εκεκράγεσαν τους πρέσβεις ευ λέγειν», που σημαίνει: «Οι πρέσβεις συγκεντρώθηκαν ξανά και έλεγαν πολλά και φανερά , ότι δηλ. ο Φίλιππος και οι Αιτωλοί με τις διαφορές τους, υπέβαλαν τους Έλληνες σε ρωμαϊκή δουλεία, αφού συνήθιζαν τους Ρωμαίους να κάνουν συχνές απόπειρες εναντίον της Ελλάδας. Όταν ο Σουλπίκιος σηκώθηκε για ν’απαντήσει το πλήθος δεν τον άκουγε, αλλά κραύγαζε ότι οι πρέσβεις είχαν δίκιο».
Αλλά και εξ όσων διηγείται ο Παυσανίας στα Μεσηνιακά ( Δ 29,1)υποδηλώνεται ότι Ελληνική διάλεκτο και όχι ξένη, γλώσσα,ομιλούσαν οι Μακεδόνες. «Προτάξας δε όσον ήν την τε όπλων τη σκευή κούφον και της ες την Ιθώμην είχεν οδού ουκ απείρως, λανθάνει περί όρθρον μάλιστα το τείχος καθό της πόλεως μεταξύ ην και άκρας της Ιθώμης. Ως δε ημέρα τε επέσχε και ήδη τοις ένδον αίσθησις εγεγόνει του κατειληφότος κινδύνου, το μεν πρώτον αυτοίς εισήλθεν υπόνοια ως οι Λακεδαιμόνιοι συν όπλοις παρέλθοιεν αυτών εις την πόλιν, ώστε και όρμησαν επ’ αυτούς αφειδέστερον δια το μίσος το εξ αρχής. Επεί δε εκ τε των όπλων και της Φωνής Μακεδόνας και Δημήτριον τον Φιλίππου γνωρίζουσιν όντα, δείμα ισχυρόν παρέστη». Στη σύγχρονη γλώσσα αυτά σημαίνουν: «Μπροστά έβαλε( ο Δημήτριος ) τους ελαφρά οπλισμένους και εκείνους που ήξεραν το δρόμο για την Ιθώμη και το χάραμα σκαρφάλωσε στα τείχη χωρίς να τον δουν, σε κάποιο σημείο ανάμεσα στην πόλη αντιλήφθηκαν τον κίνδυνο,το πρώτο που υποψιάστηκαν ήταν ότι οπλισμένοι Λακεδαιμόνιοι είχαν εισβάλλειστην πόλη ,ώστε όρμησαν εναντίον τους με μανία που προερχόταν από το παλιό μίσος γι’αυτούς.
Αλλά όταν αναγνώρισαν τους Μακεδόνες και τον Δημήτριο, γιο του Φιλίππου, από τον οπλισμό και τη διάλεκτό τους τρομοκρατήθηκαν…».
Ο Γεώργιος Ν.Χατζιδάκις έγραψε για τους Μακεδόνες: «Αποδεικνυομένου δ’αδυνάτου παντός εξελληνισμού των Μακεδόνων, επειδή ουδείς ανθρώπων δύναται να διισχυρισθει ότι οι Μακεδόνες εν Ασία και Αιγύπτω ελάλουν άλλην γλώσσαν ή την ελληνικήν, ανάγκη απαραίτητος επιβάλλει να ομολογήσωμεν ότι εξ αρχής ήσαν Έλληνες και ελάλουν ελληνιστί. Τούτου διομολογηθέντος νοείται κάλλιστα και του Ηροδότου ( εν Α΄ 56 ) η μαρτυρία ότι «το Δωρικόν έθνος…οίκεε εν Πίνδω Μακεδνόν καλεόμενον» και (Η 43) «εόντες ούτοι (Λακεδαιμόνιοι, Κορίνθιοι, Σικυώνιοι, Επιδαύριοι Τροιζήνιοι ) Δωρικόν τε Μακεδνόν έθνος». Και ως φαίνεται, από Πίνδου ε χ ω ρ ί σ θ η σ α ν οι πρότερον έν μόνον φ ύ λ ο ν, το Μ α κ ε δ ν ό ν, απαρτίζοντες και οι μέν τραπέντες προς νότον α π έ β α λ λ ο ν το παλαιόν όνομα, οι δε προς β ο ρ ρ ά ν και ανατολάς ε ι σ ή λ θ ο ν εις την Μ α κ ε δ ο ν ί α ν ονομασθείσαν απ’ αυτών χ ώ ρ α ν και δ ι έ σ ω σ α ν το α ρ χ α ί ο ν όνομα».
Το 1941 χάνεται για πάντα η φωνή του Γεωργίου Χατζιδάκι. Παρέμεινε όμως αθάνατο το σπουδαίο κληροδότημα των δύο μελετών του. Μέγα απόκτημα της Επιστήμης και της συντεταγμένης πολιτείας. Προς χρήση.Επίκαιρο εξ αυτών αναδύεται στις μέρες μας το ( κεφ.Θ), της δεύτερης μελέτης του, με θέμα: « Διατί οι Μακεδόνες δεν διέδωκαν την Μακεδονικήν διάλεκτον, αλλά την Αττικήν και ουχί τον Μακεδονισμόν αλλά τον Ελληνισμόν».
Ο Γεώργιος Ν.Χατζιδάκις έγραψε για τους Μακεδόνες: «Αποδεικνυομένου δ’αδυνάτου παντός εξελληνισμού των Μακεδόνων, επειδή ουδείς ανθρώπων δύναται να διισχυρισθει ότι οι Μακεδόνες εν Ασία και Αιγύπτω ελάλουν άλλην γλώσσαν ή την ελληνικήν, ανάγκη απαραίτητος επιβάλλει να ομολογήσωμεν ότι εξ αρχής ήσαν Έλληνες και ελάλουν ελληνιστί. Τούτου διομολογηθέντος νοείται κάλλιστα και του Ηροδότου ( εν Α΄ 56 ) η μαρτυρία ότι «το Δωρικόν έθνος…οίκεε εν Πίνδω Μακεδνόν καλεόμενον» και (Η 43) «εόντες ούτοι (Λακεδαιμόνιοι, Κορίνθιοι, Σικυώνιοι, Επιδαύριοι Τροιζήνιοι ) Δωρικόν τε Μακεδνόν έθνος». Και ως φαίνεται, από Πίνδου ε χ ω ρ ί σ θ η σ α ν οι πρότερον έν μόνον φ ύ λ ο ν, το Μ α κ ε δ ν ό ν, απαρτίζοντες και οι μέν τραπέντες προς νότον α π έ β α λ λ ο ν το παλαιόν όνομα, οι δε προς β ο ρ ρ ά ν και ανατολάς ε ι σ ή λ θ ο ν εις την Μ α κ ε δ ο ν ί α ν ονομασθείσαν απ’ αυτών χ ώ ρ α ν και δ ι έ σ ω σ α ν το α ρ χ α ί ο ν όνομα».
Το 1941 χάνεται για πάντα η φωνή του Γεωργίου Χατζιδάκι. Παρέμεινε όμως αθάνατο το σπουδαίο κληροδότημα των δύο μελετών του. Μέγα απόκτημα της Επιστήμης και της συντεταγμένης πολιτείας. Προς χρήση.Επίκαιρο εξ αυτών αναδύεται στις μέρες μας το ( κεφ.Θ), της δεύτερης μελέτης του, με θέμα: « Διατί οι Μακεδόνες δεν διέδωκαν την Μακεδονικήν διάλεκτον, αλλά την Αττικήν και ουχί τον Μακεδονισμόν αλλά τον Ελληνισμόν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου