"Και μείζον΄όστις αντί της αυτού πάτρας Φίλον νομίζει,τούτον ουδαμού λέγω." ΣΟΦΟΚΛΗΣ

Τετάρτη 3 Ιουνίου 2009

Ο Αρχιστράτηγος Καραϊσκάκης υποχρεώνει τις Εχθρικές Δυνάμεις να Συμπτυχθούν στη Λαμία.

Μάχη τρίτη του Διστόμου.

Αφ' ου το τακτικόν ανεπαύθη δύο ημέρας, αποφάσισε να κινηθή την τρίτην κατά των Ελλήνων, χωρίς να ζητήση επικουρίαν από το άτακτον·πληροφορηθείς τούτο ο Αρχηγός από τινα Τουρκαλβανόν παλαιόν του φίλον, διέταξε τους οπλαρχηγούς παντός οχυρώματος να βάλωσι τους ανδρει­ότερους στρατιώτας να πυροβολώσι, τους δε λοιπούς να γεμίζωσι τα όπλα, ώστε ο πυροβολισμός να γίνεται αδιάκοπος και εύστοχος· διέταξε προς τού­τοις εκατόν πεντήκοντα στρατιώτας υπ' οδηγίαν ανδρείων και εμπειροπολέμων αρχηγών να περιφέρωνται εις τας πλησιεστέρας του όρους Ξηροβουνίου υπωρείας, και οπόταν ίδωσι τους τακτικούς πλησίον των οχυρωμάτων να τους κτυπώσιν από τα όπισθεν και πλάγια, πάντοτε όμως να είναι αεικί­νητοι και δίδωσιν επικουρίαν όπου η χρεία απαιτεί πλειοτέραν· τοιαύτην ετοιμασίαν έκαμαν οι Έλληνες, οι δε Τουρκοτακτικοί, διαιρεθέντες εις δύο σώματα, διευθύνοντο εν κατόπιν του άλλου προς αυτούς με βήμα βραδύ και κρότον των οργάνων·
ο χιλίαρχος αυτού, Ισμαήλ, ως είδεν εκ του σύνεγγυς τα Ελληνικά οχυρώματα ου μακράν απέχοντα το εν του άλλου, ανάγκης δ' επειγούσης υπερασπιζόμενα αλλήλοις διά των όπλων, σταθείς μικρόν εσυσκέπτετο κατά τίνος των τεσσάρων να ορμήση πρώτον ενέκρινε τέλος πά­ντων να κτυπήση το του Αρχηγού, το οποίον έκειτο εις υψηλοτέραν θέσιν παρά τας υπωρείας του Ξηροβουνίου· διά να μη βλάπτεται τόσον από τους πυροβολισμούς των άλλων, διευθύνθη από το βόρειον μέρος, ενώ πλησιάσαντα αμφότερα τα σώματα άρχισαν τον πυροβολισμόν αδιάκοπον' αμέσως και οι εκατόν πεντήκοντα Έλληνες επιτιθέντες από τα όπισθεν επυροβόλουν, αλλά πριν εγγίσωσιν εις το τείχος, ο συχνός και εύστοχος πυροβολι­σμός τοις επροξένησε τόσον τρόμον, ώστ' οπισθοδρόμησαν με πολλήν σύγχυσιν και αταξίαν' ο χιλίαρχος Ισμαήλ διέταξε να κινηθή πάραυτα το δεύτε­ρον τάγμα κατά του ιδίου οχυρώματος, αλλά και τούτο, έχον προ οφθαλμών το παράδειγμα του πρώτου, εκινείτο με τρέμον βήμα' άρχισε μολοντούτο να πυροβολή μακρόθεν οι Έλληνες, αφού τους άφησαν να πλησιάσωσι, τους εκτύπησαν με δύο αλλεπάλληλους πυροβολισμούς, ούτοι δε άνευ άλλης ανθιστάσεως ετράπησαν εις φυγήν, ως οι πρώτοι' ταύτα θεωρούντες οι άλ­λοι Οθωμανοί, άρχισαν να υβρίζωσι μεγαλοφώνως και περιπαίζωσι την τακτικήν, εις την οποίαν επεστήριζον τας ελπίδας της νίκης' δεν είχαν δίκαιον να ελέγχωσι την τακτικήν, αλλ' εκείνους οίτινες έκαμαν κακήν εκλογήν των στρατιωτών διότι ήσαν άνανδροι, ασθενείς, βιασμένοι και ενί λόγω, διόλου απειροπόλεμοι' εσκοτώθησαν εκ των δύο ταγμάτων εβδομήκοντα πέντε, εκτός των πληγωμένων εκ δε των Ελλήνων ουδείς.
Εν τοσούτω η αποτυχία ταύτης της μάχης εδειλίασεν όλους τους Τούρ­κους, τους έρριψεν εις μελαγχολίαν και συλλογισμόν, τους ενέσπειρε τον ψιθυρισμόν και τη μελέτην της φυγής' προς τούτοις έβλεπον τους Έλληνας περισσεύοντας καθ' εκάστην και το ψύχος δυσφορώτερον' τούτου ένεκα, φοβούμενοι μη πάθωσι και αυτοί όμοιόν τι δυστύχημα μ' εκείνο του Μουστάμπεη εις Αράχωβαν, εβίασαν τον Πασάν να διλύση το στρατόπεδον και επιστρέψη εις Λιβαδείαν. Όσην φρόνησιν και επιτηδειότητα μετεχειρίσθη ο Πασάς να τους καθησύχαση, δεν ωφέλησεν, αλλ' εβιάσθη να συγκατάνευση εις την απόφασιν του στρατού' διό κατά την έκτην Φεβρουαρίου του 1827 έτους, ογδόη ώρα της νυκτός, ανεχώρησε κρυφίως, αφήσας υπέρ τας εξήκοντα σκηνάς, πολεμοφόδια, άλευρα, εν κανόνιον, σκεπάσματα και άλλα πα­ρόμοια' η συμφορά του Μουστάμπεη εδίδαξε την φυγήν του Ομέρ Πασά ως εφεξής' αφ' εσπέρας επί της τετάρτης ώρας της νυκτός, άρας τας μακράν απέχουσας σκηνάς και λοιπά κινητά πράγματα, άφησε δύο μόνον σειράς σκηνών πλησίον παρακειμένων των Ελλήνων, διατάξας προσέτι τας εμπροσθοφυλακάς να εκτελώσι τα χρέη των έως της ογδόης ώρας της νυκτός, να χειροκρατώσι τους ίππους από τους χαλινούς και να κινήσωσι συγ­χρόνως κατά την διαταγήν· ήκουσαν οι Έλληνες τον κρότον της φυγής των, αλλά δεν εκινήθησαν κατ' αυτών, όχι τόσον υποπτεύοντες κανένα στρατή­γημα, ή διά το βαθύ σκότος, όσον διότι ενόμιζον δι' αυτούς ικανήν νίκην και δόξαν, την φυγήν των· το παράδειγμα τούτου του στρατοπέδου εμιμήθη και η φρουρά της Δαυλίδος και Ιερουσαλήμ κατά την αυτήν ημέραν· μετ' ολίγας ημέρας έπραξαν το ίδιον και οι εν Σαλώνοις, αφήσαντες το φρούριον και λαβόντες μεθ' εαυτών όσα κινητά εδυνήθησαν, απήλθον εις Λαμίαν. Μετά την νίκην του Διστόμου και σύγχρονον σχεδόν διάλυσιν των προμνησθέντων στρατοπέδων, αποφάσισεν ο Αρχηγός να διεγείρη εις τα όπλα τους Δωριείς, Φωκείς, Λοκρούς και Θηβαίους, να οχυρώση όσον οιόν τε ασφαλώς τας Θερμοπύλας, δι' ων έκοπτε την κοινωνίαν του Κιουταχή με την Θεσσαλίαν, το οποίον ην η σημαντικότερα του βλάβη· έπεμψε λοιπόν προς αυτούς την εφεξής εγκύκλιον.
«Πανοσιώτατοι ιερομόναχοι, και ηγούμενοι, αιδεσιμώτατοι ιερείς, σεβα­σμιότατοι πνευματικοί, τίμιοι δημογέροντες, και λοιποί άπαξ άπαντες μικροί και μεγάλοι αδελφοί πατριώται Έλληνες, όσοι κατοικείτε εις τας επαρχίας Λιδορικίου, Κραββάρων, Σαλώνων και Θηβών, χαίρετε και υγιαίνετε!
Είναι φανερόν, αδελφοί, ότι όλοι μαζί εδράξαμεν τα όπλα εξ αρχής της επαναστάσεως και συμφώνως τα εμεταχειρίσθημεν κατά του κοινού εχθρού της πατρίδος και θρησκείας μας, και με πολλούς αγώνας, αιματοχυσίας, κακοπαθείας τον ενικήσαμεν διά τε ξηράς και θαλάσσης· και ήθελε βέβαια τον εξολοθρεύσωμεν με την ολότην έως την σήμερον, αν πολλάκις δεν μας έλειπαν τα αναγκαιότερα μέσα, χωρίς των οποίων είναι δύσκολον να νικώνται και προχωρώσιν αι πολεμικαί πράξεις· τοιαύτα περιστατικά εβίασαν τα όπλα, μετά την άλ.ωσιν του Μεσολογγίου, ν' αφήσωσι προς καιρόν, και με βαθείαν θίλίψιν της ψυχής των, την Ανατολικήν Ελάάδα, και εισέλθωμεν εις Πελοπόννησον, και εξοικονομήσωσι τα αναγκαιούντα διά την τωρινήν εκστρατείαν. Ημείς, βλέποντες τον εχθρόν της πίστεώς μας κατακυριεύσαντα όλην την Ανατολικην Ελλάδα, γνωρίζοντες ότι οι εξαετείς υπέρ πατρίδος αγώνες μας και θυσίαι έμελλ,ον να χαθώσιν, αποφασίσαμεν όλα τα υπάρχοντα όπλα ή να εξώσωμεν τον εχθρόν απ' εδώ, ή ν' αποθάνωμεν διότι ούτε την πατρίδα εκ νέου εις βαρυτέρας αλύσσους, ούτε των άλλων Εθνών τας ύβριτας, είναι δυ­νατόν ζώντες να βλέπωμεν και υποφέρωμεν' ο κραταιός βραχίων του Παντοκράτορος, και η αξιολάτρευτος ευχή της πατρίδος απέδειξαν τα όπλα μας πα­νταχού θριαμβευτικά και τροπαιούχα όλα ταύτα, σεις τα βλέπετε με τα ίδια σας όμματα, και ο κόσμος όλος τα μανθάνει καθ' εκάστην και θαυμάζει.
Ημείς εγνωρίσαμεν προφανέστατα τον φρόνιμον τρόπον, διά του οποίου επολιτεύθητε τον εχθρόν έως της σήμερον διότι αν εκάμνετε διαφορετικά, κ' εσείς εμέλλετε να σφαγή, αδύνατοι όντες, από το αιμοβόρρον ξίφος του, και τα αθώα γυναικόπαιδα σας να αιχμαλωτισθώσιν. Είμεθα βέβαιοι λοιπόν ότι, αν το σώμα σας υποφέρη την τυραννίαν, αλλ' η ψυχή σας φρονεί ελεύθερα διότι πώς είναι δυνατόν να ζήση εις το εξής ο βαπτισμένος με τον αβάπτιστον; ο Έλλην με τον βάρβαρον; ή πώς είναι δυνατόν να σας αφήσουν αυτοί ζωντα­νούς μετά την άλωσιν των Αθηνών, ενώ σεις εις τους απερασμένους χρόνους εσφάξατε τους ομοπίστους αυτών συν γυναιξί και τέκνοις; και πώς είναι δυ­νατόν να δώσετε πίστιν εις τας υποσχέσεις και κολακείας των, ενώ τα προς τον Κιουταχήν διατάγματα του Σουλτάνου φωνάζουν εκδίκησιν, και μυριάκις εκδίκησιν προς τους αποστάτας ραγιάδες;
Χρέος λοιπόν γνωρίζομεν πατρικόν και αδελφικόν να σας γνωστοποιήσωμεν τα άνω ρηθέντα, ταυτοχρόνως δε να σας βεβαιώσωμεν ότι όλοι οι χριστιανικότατοι, και κραταιότατοι βασιλείς της Ευρώπης μας παραγγέλλουν να κινήσωμεν τα όπλα κατά των Οθωμανών, και αυτοί θέλουσι φροντίσει διά την στερέωσιν της ανεξαρτησίας μας' διό δράξατε πάλιν τα αιματοστάλακτα και τροπαιούχα όπλα σας, ενωθήτε μαζί μας διά να εξολοθρεύσωμεν ομοθυμαδόν τον εχθρόν, και ελευθερώσωμεν διά πάντα την πατρίδα και θρησκείαν. Αν όμως (το οποίον δεν πιστεύομεν) φανή τις ενάντιος εις ταύτην την ιεράν της πατρίδος και πίστεως φωνήν, ούτος, ή κληρικός, ή δημογέρων, ή απλούς πο­λίτης, ή χωρίον, ή επαρχία ολόκληρος είναι, οι τοιούτοι ας ηξεύρουν με βε­βαιότητα ότι θα τους παιδεύσωμεν χειρότερα από τους Τούρκους, επειδή δυ­νάμενοι να σώσωσι πίστιν και πατρίδα, τα προδίδουσιν εις την αιώνιον κόλασιν, φειδόμενοι μικρού αγώνος' οι τοιούτοι δεν πρέπει να έχωσι αίμα Ελληνικόν εις τας φλέβας των, αλλ' είναι Τουρκοσπέρματα τούτου ένεκα προειδοποιούμεν τους τοιούτους διά να μη μας προβάλλωσιν έπειτα προφασιολογίας εις τας οποίας δεν θέλει δώσωμεν την παραμικράν ακρόασιν, μάλιστα διά τα όσα κακά μέλλουν να συνέβουν εξ αιτίας των, χρεωστούν να δώσωσι λόγον προς το Έθνος, και προς τον Θεόν.
9 Φεβρουαρίου 1827, εκ του εν Διστόμω Στρατοπέδου.

Ο Αρχηγός
Γ. Καραϊσκάκης
Και λοιποί οπλαρχηγοί
Πηγές:
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΕΡΡΑΙΒΟΣ- ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ
ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΠΟΛΕΜΙΚΑ

Δεν υπάρχουν σχόλια: