"Και μείζον΄όστις αντί της αυτού πάτρας Φίλον νομίζει,τούτον ουδαμού λέγω." ΣΟΦΟΚΛΗΣ

Πέμπτη 4 Ιουνίου 2009

Ο Αρχιστράτηγος ματαιώνει σχέδιο Θωράκισης της Επαναστατημένης Ελλάδας. Διατασσόμενος Σπεύδει στην Αττική.
















Μάχη του Κερατσινίου.

Αποστείλας τας μνησθείσας εγκυκλίους εις τας επαρχίας, ητοιμάζετο να τας βάλη και εις ενέργειαν με την απαιτουμένην δραστηριότητα· δεν ήτο αμφιβολία ότι ο μόνος ούτος τρόπος εδύνατο να σώση τας Αθήνας, και όλην την Ελλάδα· διότι το στενόν κλείσιμον των Θερμοπυλών και του Ωρωπού έκοπτον διόλου τας του Κιουταχή μετά της Θεσσαλίας και Ευβοίας σχέσεις και κοινωνίας· τούτου δη γενομένου, ου μόνον η πολιορκία των Αθηνών διελύετο, αλλά και οι πολιορκηταί με σημαντικήν των βλάβην έμελλον να εξέλθωσι της Ελλάδος· το έμποδον του σωτηριώδους τούτου σχεδίου υπήρ­ξαν οι αλλεπάλληλαι διαταγαί της Διοικήσεως και τα συνάδοντα γράμματα των εν Αθήναις πολιορκουμένων, δι' ων προσεκάλουν αυτόν να δράμη να τας σώση από τον κίνδυνον, ή να εμβάση τουλάχιστον νέαν φρουράν εις την Ακρόπολιν, με το να ήσαν πολλοί ασθενείς, πληγωμένοι και γυναικόπαιδα· εδώ η Διοίκησις ώφειλε να δώση πλειοτέραν ακρόασιν και σκέψιν εις τας ορθάς παρατηρήσεις του Αρχηγού, παρ' εις τα παράκαιρα παράπονα των πολιορκουμένων· διότι ο Αρχηγός μετά των συναγωνιστών του εν ασφάλεια όντες εσυσκέπτοντο περί των κοινών συμφερόντων με την ανήκουσαν φρόνησιν· εξ εναντίας, οι εις κινδύνους ευρισκόμενοι, ταραττόμενοι από τον φόβον και διχονοίας, δυσκόλως σκέπτονται ορθώς· όθεν οι πολιτικοί, και μάλιστα οι μη χρηματίσαντες πολεμικοί, ως μην έχοντες γνώσεις της αυτής φύσεως, αμαρτάνουσι καιρίως διατάττοντες και αντενεργούντες εις τα παρ' εμπειροπολέμων οδηγών εγκριθέντα σχέδια· πολλότατοι φαντάζονται ότ' είναι ικανοί να δώσωσι σχέδια πολεμικά, αλλ' ολιγότατοι τα σχηματίζουσιν ορθώς, και σπανιότατοι τα αποπερατούσιν ευτυχώς· ο Αρχηγός, διά να μην απαντήση αντενεργείας εις τα διαληφθέντα σχέδια του και εκ τούτου αποτύχη και επομένως κατηγορηθή, ηκολούθησε τας διαταγάς της Διοικήσεως· αφήσας τριακοσίων στρατιωτών φρουράν υπ' οδηγίαν του οπλαρχηγού Aθανασίου Κουτσονίκα εις Δίστομον, πεντήκοντα εις το Μοναστήριον Ιε­ρουσαλήμ, τους δε οπλαρχηγούς Γεώργιον Δυοβουνιώτην, Νίκον Πανουριάν και Κομνάν Τράκαν με τους υπό την οδηγίαν των εις Άμφισσαν, τον Γιώτην Δαγκλήν και Γεώργιον Μαλάμον εις το Κράββαρι, αυτός με τα λοι­πά σώματα συμποσούμενα έως δύο σχεδόν χιλιάδας εστράτευσε διά την Αττικήν· η εκστρατεία αύτη έγινε με πολλήν κακοπάθειαν των στρατιωτών διότι, εκτός των καθημερινών πολεμικών αγώνων, της γυμνότητος, της αναργυρίας, ωπλίσθη κατ' αυτών και η σκληρά πείνα· από Δίστομον έως Ελευσίνος, τουτέστι διά τριών ημερών οδοιπορίαν, έλαβεν έκαστος αξιωμα­τικός και στρατιώτης διά τροφήν του ανά ογδοήκοντα δράμια άλευρα, ώστε κατήντησαν καθ' οδόν να τρώγωσι χόρτα, ως τ'άλογα ζώα, ίνα μη, αποκαμόντες, γίνωσιν αυτοί τροφή των ορνέων· έφθασαν τέλος πάντων εις την Ελευσίνα απηυδισμένοι εκεί εύρον ολίγας τροφάς, τας οποίας εφύλαττεν ο οπλαρχηγός Βάσος Μαυροβουνιώτης διά την φρουράν της Ελευσίνος αναλαβόντες μικρόν τας σωματικός των δυνάμεις με την ολίγην τροφήν και ύπνον, την τρίτην ημέραν προς το εσπέρας εστράτευσαν διά την Αττικήν· ο μεν Αρχηγός λαβών μεθ' εαυτού τού υπέρ τους εξακόσιους τους πλέον ευρώστους και νεωτέρους επορεύθη διά των μεσημβρινών παραλίων της Αττικής εις το Κερατσίνι· οι δε λοιποί διά θαλάσσης· παραγενόμενοι κατά την τετάρτην ώραν της νυκτός τη δευτέρα Μαρτίου, ετοποθετήθησαν ανεγείραντες δι' όλης της νυκτός οχυρώματα επί τίνων λόφων, κατέλαβον και εν μετόχιον κείμενον έμπροσθεν των οχυρωθέντων λόφων, και εις τόπον πεδινόν και επειδή ην το προπύργιον των άλλων, και διά τούτο έμελλε να δοκιμάση την πρώτην και ισχυροτέραν ορμήν εχθρού, αποφάσισε να το ασφάλιση με τετρακοσίων εκλεκτών στρατιωτών δύναμιν υπ' οδηγίαν ανδρείων οπλαρχηγών, του Αθανασίου Τούσα Μπότσαρη, Γαρδικιώτου Γρίβα, Ιωάννου Ρούκη, και άλλων αξιωματικών δευτέρας τάξεως' μαθών ο Κιουταχής το απροσδόκητον στρατοπέδευμα του Καραισκάκη εις Κερατσίνι, εκινήθη ο ίδιος κατ' αυτού την δευτέραν ημέραν με έξ χιλιάδας πεζικόν και εξακοσίους ιππείς' η δύναμις αύτη ήτον ικανή να καταστρέψη δύο χιλιάδας Έλληνας και εξήκοντα τεσσάρους ιππείς, αν αυτοί δεν έβαλον προ οφθαλμών τον θάνατον, ή την νίκην' εν τοσούτω ο Κιουταχής εν τω μέσω ιστάμενος του ιππικού εκύτταζε τα Ελληνικά οχυρώματα με όμμα περίεργον, επομένως διέταξε τον χιλίαρχον Τσέλον Πίτσαρην Τουρκαλβανόν να λάβη δύο χιλιά­δας Τουρκαλβανούς, και κτυπήση δύο χαρακώματα κείμενα εις τα πλάγια των βουνών, και ου πολύ μακράν απέχοντα απ' εκείνο του Αρχηγού, και Μετοχίου' το εναπολειφθέν στράτευμα, οδηγούμενον από τινα Χασάν μπέη Μακεδόνα, διετάχθη να κινηθή κατά του Μετοχίου' ο αρχιστράτηγος Κιουταχής εσχημάτισε την αριστεράν πτέρυγα με τον ιππικόν, πριν όμως κινηθώσιν άρχισαν να κανονοβολώσι με δυο κανόνια το Μετόχιον, εις το οποίον επροξένησαν αρκετήν φθοράν του περιβόλου, πληγωθέντων προς τούτο και επτά Ελλήνων εκ των συντριμμάτων των πετρών, εξ' ων οι δύο απέθανον' μετά μιας σχεδόν ώρας κανονοβολισμόν εκινήθησαν συγχρόνως και τα τρία σώματα' οι Έλληνες τους επρόσμενον να πλησιάσωσιν εις τρόπον, ώστε ο πυροβολισμός των να γίνεται πλέον φθοροποιός' διότι εις εν πλήθος στρα­τεύματος η μικρά ζημία φαίνεται ανεπαίσθητος' την θορυβώδη και τρομεράν επίθεσιν των Τούρκων δεν καταβάλλει παρά η απτόητος αντίκρουσις και σημαντική φθορά' εις καμίαν άλλην μάχην, παρ' εις την παρούσαν έδειξεν ο Αρχηγός μικράν δειλίαν, ότε είδε τον εχθρόν θηριωδώς ορμήσαντα κατά του Μετοχίου' δυσκόλως επίστευε τινάς, (με το να ήσαν και τα οχυ­ρώματα αδύνατα), ότι η τοιαύτη ορμή και τοσαύτη πληθύς έμελλε ν' αντικρουσθή, και ν' απωθηθή απ' ένα αριθμόν πεντάκις κατώτερον' μετά τριών ωρών πεισματώδη μάχην, ο Πίτσαρης εβίασε τινάς Έλληνας ν' αφήσωσιν εν οχύρωμα κείμενον κατά το αριστερόν μέρος, αλλά πριν απομακρυνθώσι του οχυρώματος έδραμε, κατά διαταγήν του Αρχηγού, άλλη επικουρία, και ού­τως όλοι ομού φιλότιμηθέντες, και αμιλλόμενοι αλλήλοις, οπισθοδρόμησαν τον εχθρόν και εισήλθον εκ νέου εις το οχύρωμα' η ανδρεία ανθίστασις του κέντρου και η οπισθοδρόμησις του Πίτσαρη εδειλίασε τους Τούρκους' τού­το ιδών ο Κιουταχής, φοβηθείς μη τραπή εις φυγήν όλον το πεζικόν, ώρμησεν ο ίδιος προσωπικώς με το ιππικόν εις επικουρίαν και περιπλέον να το βιάση εκ νέου εις έφοδον' ο ίππαρχος Χατζή Μιχάλης, παρευρισκόμενος εις το δεξιόν πλάγιον του Αρχηγού και πλησίον του οχυρώματος του Βάσου Μαυροβουνιώτου, ιδών τον Κιουταχήν πλησιάσαντα με το ιππικόν εις τα νώτα του κατά του κέντρου πεζικού του και ερεθίζοντα αυτό εις νέαν εφόρμησιν, αμέσως εφώναξε προς τους εξήκοντα τεσσάρας συντρόφους του τα εξής' «κατόπιν μου, Έλληνες, κατόπιν μου, διά να σώσωμεν τους αδελφούς μας'» ταύτα ειπών ώρμησε εις την αριστεράν πτέρυγα, ήτις ην και προς αυ­τόν και προς το Μετόχιον πλησιεστέρα μολονότι η καμπύλη γραμμή της συνίστατο από διακόσιους σχεδόν ιππείς, δεν παρετάχθη εις μάχην, αλλά διαλύσασα την γραμμήν. εσυσσωματώθη μετά του αρχηγού της' ο ίππαρχος εξακολουθεί την ορμήν του, και διά ν' αποφυγή τον κινδυνώδη πυροβολι-σμόν αμφοτέρων των πεζικών στρατευμάτων ηναγκάζετο να κτυπά τα όπισ­θεν του ιππικού' μη υπομείνας ο Κιουταχής την τόσην αταξίαν και σύγχυσιν του ιππικού του, προκύψασαν από ένα μικρότατον αριθμόν ιππέων, προσέβαλεν αυτούς με όλον του το ιππικόν διά να επιτύχη τον σκοπόν του πλη­ρέστατα έπεμψεν αμέσως εν σώμα από διακόσιους σχεδόν ιππείς να προκαταλάβωσι τα όπισθεν και εμποδίσουν την επιστροφήν του' εγνώρισεν ο ίπ­παρχος εις τον οποίον υπέπεσε κίνδυνον, αλλά δεν ηγνόει ταυτοχρόνως ότι η οπισθοδρόμησίς του έμελλε να χορήγηση πληρεστάτην νίκην εις τον ε-χθρόν' προκρίνας σωτηριωδεστέραν την απόφασιν της επιθέσεως από την οπισθοδρόμησαν, ώρμησεν ως αρειμανής εν τω μέσω των εχθρών και συ-μπλακείς επολιορκήθη πανταχόθεν πάσαν ελπίδα του ιππικού την έχασαν πλέον οι Έλληνες' δεν έμεινεν εις αυτούς άλλο τι, παρά να φυλάξωσι γεν­ναίως τας θέσεις των, μέσα εις τας οποίας εξηρτάτο η σωτηρία των, ή ο έν­δοξος θάνατος' αλλά τις δύναται να πιστεύση ότι, μετά μισής ώρας τοιαύτην δυσδιάλυτον και ριψοκινδυνώδη συμπλοκήν, έμελλε πάλιν να ίδη τον ίππαρχον Χατζή Μιχάλην συσσωματωμένον με τους εξήκοντα τεσσάρας συναγωνιστάς του και με μόνους τρεις εξ αυτών ακινδύνως τραυματισθένταςκαι ίππους επτά1, διασχίσαντας με τα ξίφη εις τας χείρας τόσον πλήθος ιππι­κού, ως η ναύς τα άγρια κύματα με τον ούριον άνεμον και αναπεπταμένα πανία, να παρουσιασθώσιν εκ νέου προπύργιον των ομογενών των; τούτο ιδόντες οι Έλληνες ήρξαντο απαξάπαντες με ασκεπή κεφαλήν και τους ο­φθαλμούς ατενίζοντας προς τον ουρανόν ποιείν το σημείο του σταυρού, κράζοντες· ΘΑΥΜΑΤΟΣ ΟΝΤΩΣ ΘΕΙΟΥ ΚΑΙ ΟΥΚ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΑΝΔΡΕΙΑΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΗΝ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΝ. Όλοι από μικρού έως μεγάλου εδόξαζον ότι ο Θεός είναι μετ' αυτών εμψυχωθέντες εκ τούτου αντεμάχοντο με σταθεράς ελπίδας της νίκης' το κέντρον, αφού μετά τρεις εφορμήσεις δεν εδυνήθη να κυρίευση το Μετόχιον, ιδόν το ιππικόν θριάμ­βευσαν, τον δε Κιουταχήν μακράν εστώτα μ' όλην την ιππικήν δύναμιν, οπισθοδρόμησε τακτικώς' ο Πίτσαρης κτυπηθείς ανδρείως εδιώχθη ατά­κτως, επειδή το σώμα του διαιρεθέν εις τέσσαρα τμήματα εβιάσθη να διασωθή εις τας κορυφάς των βορείων βουνών, επομένως να ενωθώσι με τα λοιπά σώματα, τα οποία όλα ομού άνευ αναβολής επέστρεψαν κατισχυμένα εις τας Αθήνας'
συνεκροτήθη αύτη η μάχη κατά την δωδεκάτην Μαρτίου 1827, εν η έπεσον υπέρ τους διακόσιους Οθωμανούς εκτός των πληγωμέ­νων, αλλά το τρίτον σχεδόν μέρος εκ των πτωμάτων ευρέθη εις το πεδίον διότι, διαρκούσης της μάχης, είλκυον αμέσως τους πληγωμένους και πτώ­ματα, διά να μη προξενώσι δειλίαν εις τους συντρόφους και μεγαλοψυχίαν εις τον εχθρόν' Έλληνες απέθανον πέντε, πληγωθέντες δεκατέσσαρες, εξ ων οι τρεις απέπνευσαν εις το εν Σαλαμίνι Νοσοκομείον.
Η κρίσιμος αύτη μάχη και απροσδόκητος λαμπρά νίκη ενέσπειραν εις τας καρδίας των Οθωμανών πολύν φόβον' οι Έλληνες απέρριψαν σχεδόν διόλου, τας οποίας έτρεφαν προλήψεις, νομίζοντες ανδρείον και στρατηγηματικόν τον Κιουταχήν συνεχώς ακροβολίζοντες και πολεμούντες εκ του συστάδην τους Τούρκους, τους εδίωκαν και εβίαζαν πολλάκις να οπισθοδρομώσι εις τα οχυρώματά των' τοιούτους ακροβολισμούς, ως προκύπτοντας άνευ γενικού τίνος σχεδίου και μη διαρκούντας επί πολύ, περιττόν ενόμισα να τους διηγηθώ' αύτη η νίκη ερέθισεν εις φιλοτιμίαν όλους εκεί­νους τους εκ δειλίας απομακρυσμένους, ή πάθους τινός αντιφερομένους κατά του Καραϊσκάκη, να συντρέχωσι προθύμως με τους υπό την οδηγίαν των και αφιερώσι εαυτούς εις τας διαταγάς του Αρχηγού' δεν ετόλμησε πλέ­ον ο Κιουταχής να συγκροτήση γενικήν μάχην, φοβούμενος την αποτυχίαν της, και εκ ταύτης την διάλυσιν της πολιορκίας, καταγινόμενος πάντοτε εις στενήν πολιορκίαν της Ακροπόλεως, της οποίας η άλωσις απεκατέσταινεν έπειτα ανωφελή όλα τα περί αυτήν Ελληνικά στρατεύματα, οχύρωσε μόνον πολλάς τοποθεσίας πεδινάς προς το μέρος του Πειραιώς
διά να κόψη κοινωνίαν με τον οπλαρχηγόν Ιωάννην Νοταράν Πελοποννήσιον, όστις προ ημε­ρών της εκείσε αφίξεως του Αρχηγού είχε προκαταλάβη διά νυκτός εκ μέ­ρους της θαλάσσης λόφον τινα κείμενον κατ' ανατολάς του Πειραιώς, λεγόμενον Καστέλλα' τούτον ασφαλίσας με τάφρον και περίβολον εφύλαττε με εξακόσιους Έλληνας.
Κατά την ενδεκάτην Απριλίου εισήλθεν εις τον Πειραιά ο Ναύαρχος Ανδρέας Μιαούλης με τρία πολεμικά πλοία, φέρων μεθ' εαυτού τον Αρχιναύαρχον Κόχραν και τον Αρχιστράτηγον της στερεάς Ρικάρδον Τσουρζ, αμφότεροι το γένος Βρεταννοί' η προς τον λιμένα είσπλευσις εφάνη κακός οιωνός εις τους Τούρκους και κατά πολύ περισσότερον εις όσους ευρέθη­σαν μεταξύ των Ελληνικών οχυρωμάτων' μόλις τα πλοία ελιμενίσθησαν και εκ του πάρεργου τινές Έλληνες έκτου οχυρώματος του οπλαρχηγού Βάσου Μαυροβουνιώτου εφώναξαν προς τους πλησιέστερους Τούρκους τα εφεξής' «Αν είσθε παλικάρια, Τούρκοι, τώρα θα φανήτε' τα καράβια οπού βλέπετε μας έφεραν και άλλα στρατεύματα και μάλιστα Φραντζέζικα»' μετά τους λόγους τούτους επροσποιήθησαν ότι ορμούσι κατά του πλησιέστερου οχυ­ρώματος, επί σκοπώ να δοκιμάσωσι την οποίαν επροξένησαν εντύπωσιν οι ρηθέντες λόγοι εις τας ψυχάς των' η δοκιμή τούτων των ολίγων στρατιωτών έλαβεν αισίαν έκβασιν, την οποίαν διά των όπλων δυσκόλως, ή με ικανήν αιματοχυσίαν, εδύναντο ν' απολαύσωσιν οι Έλληνες' διότι μόλις είχαν απομακρυνθή από τα οχυρώματά των και οι Τούρκοι, ιδόντες αυτούς ορμώντας κατ' αυτών και μεγαλοφωνούντας, εξελθόντες της τάφρου με τα όπλα ετράπησαν εις φυγήν' το περιεργότερον ην ότι το παράδειγμα των πρώτων εμιμήθησαν και άλλα εννέα οχυρώματα πλησίον όντα προς άλληλα μέχρι του Πειραιώς νομίσαντες τούτο οι Έλληνες ως οργήν θεϊκήν κατά των Τούρ­κων, και φανεράν βοήθειαν δι' αυτούς αφήσαντες τα ιδικά των, έδραμον άπαντες και κατέλαβον τα εκείνων οχυρώματα' εις το παράλιον του Πειραι­ώς υπήρχε τις ναός επ' ονόματι του Αγίου Σπυρίδωνος" τούτον εφύλαττον εκατόν ογδοήκοντα Τουρκομακεδόνες, οίτινες ηκολούθησαν το παράδειγμα των συντρόφων, αλλ' επειδή οι στρατιώται του Νοταρά προκατέλαβον την οδόν, δι' ης έμελλον να διευθυνθώσι εις Αθήνας, διά να μη ριψοκινδυνεύ-σωσιν, επέστρεψαν εκ νέου εις τον ίδιον ναόν και επολιορκήθησαν' έχων ο ναός δυνατούς τοίχους δύσκολον ήτο να κυριευθή διά των πυροβόλων ό­πλων' παραταχθείς ο Ναύαρχος Μιαούλης με το δίκροτον «Ελλάς», άρχισε να κανονοβολή και κατεδαφίζη αυτούς, τα υπόγεια όμως του ναού εφύλαξαν αβλαβείς τους πλείονας, εκτός επτά φονευθέντων μολαταύτα από τον αδιάκοπον κανονοβολισμόν και σωρόν των εξ αυτού καταπεσόντων λίθων, εβιάσθησαν να ζητήσωσι συνθήκην, την οποίαν κατά την αίτησίν των εδέ­χθη ο Αρχηγός, υποπτεύων μη τι ο Κιουταχής πέμψη ικανήν επικουρίαν προς αυτούς και δι' αυτής δοκιμάσωσι φθοράν οι Έλληνες από το ιππικόν, οι δε πολιορκούμενοι λάβωσι την ελευθερίαν των της συνθήκης τα άρθρα ήσαν τα εξής" α' να εξέλθωσι με τα όπλα των μόνον, β' δι' ασφάλειάν των να τους συνοδεύσωσιν ο Καραϊσκάκης, ο Κίτσος Τζαβέλλας και ο Βάσος Μαυροβουνιώτης μέχρι της σκηνής του Αρχηγού, κακείθεν να διευθυνθώσιν έπειτα εις τον αρχηγόν των αλλ' ενώ τους εσυνώδευαν με πεντακόσιους στρατιώτας, όντες ακόμη εις την ημίσειαν οδόν, Έλλην τις εκ των στρατιω­τών του Νοταρά, ιδών εν αργυροενδυμένον όπλον εις χείρας ενός Τούρκου, απλώσας την χείρα από τα οπίσθια το έπιασεν ειπών" «τούτο το ντουφέκι εις εμένα πρέπει απού είμαι παλικάρι»΄' «κ' εγώ» απεκρίθη ο Τούρκος, «αν δεν ήμην παλικάρι, δεν το είχα». Ο Έλλην ηθέλησε τέλος πάντων να το σφετερισθή με την βίαν' ο Τούρκος οργισθείς διά την αυθάδειάν του επυροβόλησε κατ' αυτού ειπών" «έτσι δίδουν άρματα τα παλικάρια»' αν ο Έλλην απέφυγε εκ προσοχής τον θάνατον βαστών την άκρην του όπλου, εφώναξεν όμως μεγαλοφώνως ότι τον εσκότωσαν οι Τούρκοι' οι λοιποί Έλληνες άρχισαν ανεξετάστως να τους φονεύωσιν ανηλεώς, χωρίς να αιδεσθώσι την συνθήκην, φιλανθρωπίαν, Αρχηγόν και στρατηγούς, οίτινες με βαθείαν λύπην της ψυχής των και θερμάς δεήσεις τους επαρακάλουν να μη καταντήσουν εις τοιαύτην ασεβεστάτην πράξιν, η οποία έμελλε να μολύνη αιωνίως τον Ελληνικόν χαρακτήρα διότι έως τότε ου μόνον δεν έπραξαν οι Έλληνες τοιού­το αμάρτημα, αλλ' ύβριζον μάλιστα πολλάκις τους Τούρκους πράττοντας τα τοιαύτα. Τοιούτον τέλος έδωκαν οι δυστυχείς Τουρκομακεδόνες, εκτός εικοσιδύο σωθέντων διά της φυγής και βοηθείας τινών ευσυνείδητων στρα­τιωτών ο Κιουταχής, άκουσας το τραγικόν τούτο συμβάν, είπεν' «ο Θεός δεν θα υποφέρη την απιστίαν των Ελλήνων». Πριν διηγηθώ τα επόμενα συμβάντα, κρίνω αναγκαίον να ομιλήσω περί των προμνησθέντων, Λορδ Κόχράν και Ρικάρδου Τσούρτς, οι οποίοι μέλλουν να φανώσι το κυριότερον αντικείμενον των εις Αττικήν συμβάντων.
Ενώ εγίνοντο οι πόλεμοι εις τον Πειραιά, συνεκροτείτο ταυτοχρόνως και η Τρίτη Εθνική Συνέλευσις εις την Τροιζήνα, ήτις, βλέπουσα τας δεινάς περιστάσεις του Έθνους, ακούσασα και την φήμην του Λορδ Κόχραν εις τα πολεμικά (και μάλιστα διότι εκαυχάτο να πυρπλήση τας Οθωμανικός ναυς και παράλια φρούρια με νεοφανείς και αγνώστους τινάς προς τους Έλληνας πυροτεχνίας και πυροκαύσεις) εψήφισαν αυτόν μεν Αρχιναύαρχον, τον δε Ρικάρδον Τσουρτς γενικόν Αρχιστράτηγον εις τα κατά ξηράν στρατεύματα' προ τίνων ημερών της εις Τροιζήνα αφίξεως των μνημονευθέντων, είχε σταλή ο Περραιβός προς την Συνέλευσιν με γράμματα του Αρχηγού" γνωρί­ζων προ δέκα ετών τον Αρχιστράτηγον, υπήγεν εις την οικίαν του να τω προσφέρη τας φιλικάς προσρήσεις ενώ έμελλε ν' απέλθη εις τα ίδια, προσεκλήθη φιλικώς παρά του ιδίου να συγγευθή την επιούσαν εις την οικίαν του και ότι μέλλει να τον ερώτηση περί πολλών ουσιωδών πραγμάτων της Ελλάδος· αφού επεγεύθησαν, άρχισε να τονε ρωτά περί της καταστάσεως του στρατοπέδου, να ζητή επομένως και σχέδιον διαλύσεως της πολιορκίας Αθηνών' τω απεκρίθη ως εφεξής.
«Εξοχώτατε! οι Έλληνες πολεμούν ανδρείως, υποφέρωσι γενναίως τας δεινοτέρας κακοπαθείας, αλλά κατήντησαν γυμνοί, ανυπόδητοι, πολλάκις δι' ημέρας ικανάς και άσιτοι' ο τρόπος, κατ' εμήν γνώμην, να διαλυθή η πο­λιορκία των Αθηνών, ελευθερωθή όλη η Ανατολική Ελλάς, κυριευθή επο­μένως και η Εύβοια, είναι το να πολιορκηθή το φρούριον της Ευβοίας, να κλεισθώσι και αι Θερμοπύλαι' εκ τούτων των δύο εξαρτάται η ύπαρξις και ο θρίαμβος του Κιουταχή, ως τουναντίον, επαπειλείται ο όλεθρος της Ελλάδος' το πρώτον, πειθόμεθα ότι ο Λορδ Κόχραν, κατά την φήμην και τας ο­ποίας λαμπράς ελπίδας κοινοποιεί εις το Έθνος, είναι ικανός να το εκτελέση' το δεύτερον, υπόσχονται οι Έλληνες να ενεργήσωσι, αρκεί μόνον να παραπλέωσιν εις τον Μαλιακόν κόλπον εν, ή δύο πολεμικά πλοία, φέροντα τροφάς και πολεμοφόδια διά το στρατόπεδον των Θερμοπυλών όταν (επαναλαμβάνω) αι δύο ούτοι ισχυροί βραχίονες του Κιουταχή συντριβώσι, δι' ων απολαμβάνει καθ' εκάστην στρατεύματα, τροφάς, πολεμοφόδια και παν ότι αναγκαίοι τω στρατοπέδω αφθόνως, τότε η Ελλάς άπασα ελευθερούται εντός ολίγων ημερών με μικρότατον κίνδυνον και σημαντικήν φθοράν των Οθωμανών». Ευαρεστηθείς εις το ρηθέν σχέδιον, τον επαρακάλεσε να το δώση εγγράφως, διά να το προσφέρη εις τον Αρχιναύαρχον, όπως συσκεφθή και αποφασίση την εκ μέρους του θαλάσσιον πράξιν' το παρέδωκεν, εδόθη και η απάντησις τω όντι σύμφωνος με το σχέδιον' ο Περραιβός αμέ­σως ανεχώρησεν εκείθεν διά το στρατόπεδον, συνοδευμένος με ταύτην την χαρμόσυνον και σωτηριώδη είδησιν' φθάσας την εκοινοποίησεν εις τον Αρ-χηγόν και λοιπούς στρατηγούς" πάντες την εδέχθησαν, ενέκριναν, και με άκραν ανυπομονησίαν επρόσμεναν την στιγμήν να βάλωσιν εις πράξιν τα όσα ανήκαν εις την ικανότητα των.
Μετά την κυρίευσιν του Πειραιώς, ως είρηται, οι Έλληνες ήσαν βέβαιοι, ότι ο Κόχραν έμελλε να κινηθή διά το φρούριον της Ευβοίας, καθώς και αυτοί διά τας Θερμοπύλας' αλλ' απορία άκρα και βαθεία λύπη κατεκάλυψαν τας ψυχάς των, όταν επληροφορήθησαν παρά του Αρχηγού των Καραϊσκά­κη ότι ο Αρχιναύαρχος δεν εκπλέει κατά του φρουρίου Ευβοίας, αν οι Έλληνες δεν κυριεύσωσι πρώτον τας Αθήνας' βλέπων ο Αρχηγός την επιμο\ην του Κόχραν εις το νέον του σχέδιον, παρρησιασθείς έμπροσθεν του εξεφράσθη ως εφεξής.
«Εξοχώτατε Αρχιναύαρχε' ημείς είμεθα έτοιμοι να εκτελέσωμεν το ο­ποίον σας έδωκε σχέδιον ο Περραιβός εις Τροιζήνα, η δε εξοχότης σας το εδέχθητε και υπεσχέθητε να εξακολουθήσετε και το οποίον είναι η μόνη σωτηρία της Ελλάδος». «Έπειτα από τόσας ανδραγαθίας σας, απεκρίθη ο Κόχραν, κατά μυριάδων Τούρκων, είναι καταισχύνη των Ελλήνων να βλέπωσιν ακόμη τον Κιουταχήν πολιορκούντα τας Αθήνας. Όταν οι Έλληνες κινηθώσι κατ' αυτού, τότε και εγώ πλέω διά το φρούριον Ευβοίας». Ο Κα­ραϊσκάκης, εκπλαγείς διά την απροσδόκητον απόκρισίν του, εξεφράσθη εντονωτέρως τα ακόλουθα. «Κύριε, δεν εσφάλλετε βέβαια ομολογήσαντες τας οποίας έπραξαν ανδραγαθίας οι Έλληνες, ο τρόπος όμως και τα σχέδια, δι' ων τας εκατόρθωσαν, ήσαν πάντη διαφορετικά από τα οποία μας δίδετε τώρα να πολεμήσωμεν με τους Οθωμανούς' της συμβουλής σας το αποτέλε­σμα δεν θα προξενήση, παρά την απώλειαν των ολιγάριθμων όπλων μας, από τα οποία μόνα εξαρτάται η τύχη της Ελλάδος και τα οποία μέχρι τούδε έσωσαν αυτήν από πολλούς κινδύνους" πώς είναι δυνατόν τέσσαρες, ή και πέντε χιλιάδες Έλληνες, με εξήκοντα πέντε ιππείς, να πολεμήσωσιν εκ του συστάδην με τριάκοντα χιλιάδας πεζούς και δύο <χιλιάδας> ιππείς Τούρ­κους; αν ημείς είμεθα βέβαιοι ότι ενικώμεν κατά το σχέδιον σας, ηθέλαμεν το εξακολουθήσει προ πολλού" τότε περιττή ην και η διά το φρούριον Ευ­βοίας επικουρία σας" διότι η πολιορκία και πτώσις αυτής είναι ευκολωτάτη με το να είμεθα θαλασσοκράτορες κατά το παρόν" μη λοιπόν μας παρακινή΅:τε να ριψοκινδυνεύσωμεν ανωφελώς, αλλ' ή αποφασίσατε να ενεργηθή το πρώτον νικηφόρον σχέδιον, ή αφήσατε μας ελευθέρους να αντιμαχώμεθα με τους εχθρούς, καθ' ον τρόπον γνωρίζομεν συμφερώτερον». Δυσαρεστηθείς εις την απολογίαν του Καραϊσκάκη, τον είπε αποτόμως ότι χρεωστεί να πεί­θεται εις τας διαταγάς του' διότι έχει όλην την πληρεξουσιότητα από την Εθνικήν Συνέλευσιν. «Εγώ σέβομαι και υπακούω» (απεκρίθη) «τας διαταγάς και απόφασιν της Ελληνικής Συνελεύσως, αλλά το συμφέρον της Ελλά­δος δεν το προδίδω».





Πηγές:


ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΕΡΡΑΙΒΟΣ-ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ


ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ

Δεν υπάρχουν σχόλια: