"Και μείζον΄όστις αντί της αυτού πάτρας Φίλον νομίζει,τούτον ουδαμού λέγω." ΣΟΦΟΚΛΗΣ

Παρασκευή 5 Ιουνίου 2009

Ο Αρχιστράτηγος του μαχόμενου Ελληνισμού-Ταπείνωσε τους Πασάδες-Και πέρασε την Πύλη των Αθανάτων.





Μάχη πλησίον των παραλίων της Μουνυχίας καιθά θάνατος του Αρχηγού
Καραϊσκάκη.

Ο Κόχραν ματαιώνει ματαιώνει πολεμικά σχέδια του Καραϊσκάκη.
Πείθεται στις συμβουλές των συναγωνιστών του.
Ταραχθείς καθ' υπερβολήν ο Αρχηγός διά την ανατροπήν του πρώτου σχεδίου, και φιλοτιμούμενος να μην αμαυρώση την έως τότε λαμπράν του υπόληψιν με τας ολεθρίους οδηγίας του Κόχραν, αποφάσισε να διαλύση το στρατόπεδον του Πειραιώς, και στρατεύση, μ' όσους ήθελαν ακολουθήση, διά τ' Άγραφα, να επαναστατήση όλην την Θεσσαλίαν, εμποδίση τας τροφάς και δυνάμεις, τα οποία διετήρουν την πολιορκίαν των Αθηνών δυσδιάλυτον εκ μέρους της ξηράς• φίλοι του τινές και συναγωνισταί τον εσυμβούλευσαν να μην απομακρυνθή του στρατοπέδου• α) διότι μη έχων τα αναγκαία μέσα και ικανάς δυνάμεις στρατιωτικάς πιθανόν να μη προοδεύση η επανάστασις της Θεσσαλίας, και εκ τούτου αναπόδραστοι αιματοχυσίαι, και αιχμαλωσίαι• β) η Ανατολική Ελλάς μέλλει να κύψη αμέσως τον αυχένα εις τον Κιουταχήν• αι Αθήναι απελπισθείσαι παραδίδονται εις την διάκρισιν του εχθρού γ) φαίνεσαι απειθής εις τας αποφάσεις της Εθνικής Συνελεύσεως, η οποία, βιασμένη ούσα από τας επικινδύνους περιστάσεις και εσωτερικάς διχονοίας, παρεχώρησε τα ηνία του πολεμικού εις αλλογενή, καθώς και του πολιτικού εις τον Ιωάννην Καποδίστριαν Κερκυραίον• επείσθη ο καλός Αρχηγός εις τας συμβουλάς των φίλων συναγωνιστών του•
χάσαντες τας ελπίδας από τον Κόχραν, άρχισαν να συσκέπτωνται τον τρόπον, καθ' ον εσύμφερε να κινηθώσι κατά των πολιορκητών ενεκρίθη δε ο εξής' χίλιοι διακόσιοι στρατιώται εκλεκτοί, διηρημένοι εις τρία ίσα σώματα, το πρώτον υπ’ οδηγίαν του Γεωργίου Δράκου, το δεύτερον, υπό την του Αθανασίου Τούσα Μπότσαρη, και το τρίτον υπό την του Λάμπρου Ζάρμπα, να προπορεύωνται των άλλων ανεγείροντες πάσαν νύκτα από εν οχύρωμα έκαστος εις σχήμα τριγώνου και διαστήματος τόσου, ώστε εις όποιον εξ αυτών ήθελεν ορμήση ο εχθρός να πολεμήται και εκ των τριών επίσης' την ακόλουθον νύκτα, καθ' ην έμελλον ν' αφήσωσι τα πρώτα και εισέλθωσιν εις τα δεύτερα εμπροσθινά οχυρώματα, τα οποία επίτηδες άνθρωποι κατεσκεύαζον διά νυκτός, άλλοι στρατιώται εισήρχοντο εις τα πρώτα' και ούτω καθεξής' ώστε το σχέδιον ην να σχηματισθή γραμμή οχυρωμάτων από τον Πειραιά μέχρι της Ακροπόλεως' αύτη έμελλε να συγχίση και δειλιάση πολύ τον εχθρόν, διότι αι πρώται του εφορμήσεις αναμφιβόλως ήθελαν αποτύχη, διά τε την φιλοτιμίαν και άμιλλαν των εκλεκτών οπλαρχηγών και στρατιωτών και επικρατούσαν δειλίαν των Τούρκων εκ των προλαβουσών μαχών' το σχέδιον τούτο αμέσως το εκοινοποίησεν ο Αρχηγός του Λορδ Κόχραν και αρχιστρατήγου Τσουρτς' ο δεύτερος εδείχθη σύμφωνος και πρόθυμος, ο άλλος επιμένων εις το πρώτον σχέδιον επρότεινεν ότι εγκρίνει διά συμφερότερον να πέμψη ο Αρχηγός δύο χιλιάδας εκλεκτούς στρατιώτας, υπ' οδηγίαν εμπειροπολέμων οπλαρχηγών, εις τα παράλια της Μουνυχίας' αποβάντες εκείσε να πλησιάσωσι την νύκτα προς τα μεσημβρινοανατολικά μέρη της Ακροπόλεως και οχυρωθώσιν εις τας όχθας της Καλλιρρόης, αφού δε το πρωί ορμήσωσι κατ' αυτών οι Τούρκοι, ο Αρχηγός με το επίλοιπον στράτευμα να κινηθή ταυτοχρόνως από τον Πειραιά προς τας Αθήνας' το σχέδιον τούτο, διά να το δώση περισσοτέραν ισχύν και δραστηριότητα, υπεσχέθη εξ ιδίων του προς τας διαληφθείσας δύο χιλιάδας, εις ανταμοιβήν του κινδύνου, δέκα χιλιάδες δίστηλα ισπανικά όσους αναντιρρήτους λόγους τω επρότεινεν ο Καραϊσκάκης προς ανατροπήν του τοιούτου ολέθριου σχεδίου, δεν εισηκούσθη' εξελθών της νηός περίλυπος, το εγνωστοποίησε προς όλους τους οπλαρχηγούς, οίτινες το ήκουσαν με πολλήν δυσαρέσκειαν, και σύγχυσιν' αλλ' επειδή ην καιρός του γεύματος, διαλύσαντες την ομήγυριν, απήλθεν έκαστος εις την κλαδοσκηνήν του, αφήσαντες την υπόθεσιν διά την αύριον, ήτις ην η εικοστή δευτέρα Απριλίου 1827. Εν τοσούτω συναθροιζόμενοι το πρωί εις την σκηνήν του Αρχηγού είδαν περί αυτήν πολλάς αίγας, και πρόβατα, τω είπαν αστεϊζόμενοι ότι, να μην αφήση και αυτούς στερημένους κρέατος, αλλ' ως πατήρ να εξοικονομήση τα παιδία του' «μάλιστα» (απεκρίθη) «διά τα παλικάρια τα έφερα να τα φάγωσιν αύριον οπού είναι η μνήμη του συνωνύμου μου Αγίου Γεωργίου, μολονότι περισσοτέραν βοήθειαν εγνώρισα εις τους πολέμους από τον Άγιον Δημήτριον, παρά από τον Άγιον Γεώργιον». «Όταν εορτάζης αύριον», απεκρίθησαν οι Στρατηγοί, «χρεωστούμεν να συνεορτάσωμεν όλοι, διά παν πρόβλημα, και σύσκεψις περί πολέμου να λείψη σήμερον και αύριον»' ούτω καθήσαντες συνομιλούν κατά το σύνηθες, μετά ικανήν δε ευάρεστον συνδιάλεξιν απήλθον εις τα ίδια' συνδιαλεγομένου έτι του Αρχηγού μετά τίνων οπλαρχηγών, ηκούσθη εξαίφνης πυροβολισμός εις τα κατά την Μουνυχίαν και παρά την οδόν κείμενα Ελληνικά και Τουρκικά οχυρώματα' εφαίνοντο προς τούτοις και ικανοί στρατιώται ορμώντες με τα όπλα διά να σώσωσι τινάς νησιώτας ναυτικούς, οίτινες, άπειροι όντες της κατά ξηράν πολεμικής, και εκ της οινοποσίας φερόμενοι, επλησίασαν ασκέπτως εις το παρά τον αιγιαλόν Τουρκικόν οχύρωμα' οι εχθροί πυροβολήσαντες επλήγωσαν δύο εξ αυτών, και εξελθόντες έδραμον να τους συλλάβουν ζώντας' δυσκόλως ήθελον αποφύγουν τους όνυχας των Τουρκομακεδόνων, αν δεν προέτρεχον εκ του πλησίον Ελληνικού οχυρώματος τινές στρατιωται ωκύποδες, διά την σωτηρίαν των' ούτος ο μικρός ακροβολισμός ερέθισε πολλούς να ορμήσωσι με τα όπλα εξ αμφοτέρων των μερών, επομένως να τρέξη και ο Αρχηγός με το ιππικόν, του οποίου η παρουσία ήναψεν αμφοτέρωθεν την έριδα' εδώ φαίνεται απεφάσισεν η Άτροπος να κόψη την κλωστήν των ημερών του ήρωός μας' ο Άρης φθονήσας την τύχην των Ελλήνων επικουρεί τους Οθωμανούς' ενώ ο ήρως ίσταται έφιππος επί τινα μικρόν γαιόλοφον, προπαρασκευάζων τα όπλα διά προσβολήν, γνωρίζεται παρά τίνος ιππέως Οθωμανού, όστις καταβάς εκ του ίππου διευθύνει κατ' εκείνου το όπλον' ρίψας ευστόχως την σφαίραν τραυματίζει καιρίως μεταξύ υπογαστρίου και βουβώνος το φόβητρον των Οθωμανών και Ελλήνων το περιτείχισμα' οπισθοδρομεί προς τους συναγωνιστάς, τους προσκαλεί να συναχθώσιν όλοι, διά να τους αφήση τας τελευταίας συμβουλάς, αποδώση ενταυτώ και τον αποχαιρετισμόν με τους ακολούθους λόγους. «Αδελφοί συστρατηγοί και στρατιώται! εγώ αποθνήσκω ευχαριστημένος διότι επλήρωσα τα προς την πατρίδα χρέη μου καθ' όσον αι φυσικαί δυνάμεις μ' εσυγχώρησαν, συμβουλεύω και σας ν' αγαπάτε την πατρίδα' ο θάνατος μου δεν πρέπει να σας δειλιάση, μάλιστα να σας δείξη τρομερούς προς τους εχθρούς' μη φοβήσθε τους Τούρκους, αυτοί βλέποντες σας τρέμουν, όταν μάλιστα μυρίζωνται την ομόνοιάν σας, δεν τολμούν να πλησιάσουν’ μη λυπήσθε, Έλληνες, διά τον θάνατόν μου, η τιμή, και το καύχημα των παλικαριών είναι να τα κράζουν σφαγάρια και όχι ψοφίμια' δεν έχετε χρείαν ξένων οδηγιών διά τον αγώνα σας' ο πόλεμος τον οποίον κάμνομεν είναι δίκαιος, είν' αναγκαίος' το ανίκητον όπλον της ελευθερίας είναι η καταφρόνησις του θανάτου, και μάλιστα όταν οδηγήται από την πολεμικήν εμπειρίαν σας και γνωστήν σας ανδρείαν' συγχωρήτε μοι, αδελφοί, καθώς κ' εγώ συγχωρώ όλους εσάς μικρούς τε και μεγάλους' ο Θεός θέλ' είναι πάντοτε μαζί σας, όταν εσείς συμφώνως επικαλήσθε το όνομά του διά το καλόν της πατρίδος' υγιαίνετε, άξια παλικάρια και πολυπαθέστατοι σύντροφοι».
Ταύτα ειπών με φωνήν αδύνατον και οφθαλμούς γέμοντας δακρύων εισήλθεν εις το πλοιάριον, το οποίον διετάχθη να τον μετακομίση εις άλλο, όπου έμελλε να τον επισκεφθή ο χειρούργος, όστις ιδών το τραύμα ανίατον διέταξε να μετακομισθή έτι ζων εις Σαλαμίνα, αλλά περί τα μέσα της νυκτός θαλασσοπλοών έτι επλήρωσε το κοινόν χρέος' η πικρά αύτη αγγελία διαχυθείσα εις Σαλαμίνα ανήγειρε θρήνους και οδυρμούς εις πάσαν ηλικίαν και γένος των τε κατοίκων, παροίκων και τυχόντων ξένων' αφήσαντες όλοι τας οικίας των ανοικτάς έτρεχον τύπτοντες τα στήθη, ποτίζοντες την γην με θερμά και ακράτητα δάκρυα, αμάλώμενοι τις να πρωτασπασθή, και πρωτοραντίση με τα δάκρυα του τον ήρωα, κράζοντές τον οι μεν πατέρα, οι δε σωτήρα της Ελλάδος, άλλοι το φόβητρον των Τούρκων και άλλοι το αιώνων καύχημα της Ελλάδος' με τοιαύτα, και άλλα όμοια εγκώμια και κοπετούς συνωδεύετο το θύμα της πατρίδος από Αμπελάκια μέχρι του χωρίου της Σαλαμίνος, το οποίον απέχει τρία τέταρτα της ώρας' αρχιερείς και ιερείς όσοι παρευρέθησαν εις την νήσον ενδυμένοι τα ιερά άμφια έψαλλον την πένθιμον ακολουθίαν' οι παρευρεθέντες στρατιώται, πολλοί δε και εκ των εν τω νοσοκομείω ελαφρώς πληγωμένων, δράξαντες τα όπλα συνώδευον το λείψανον μέχρι του ναού του Αγίου Δημητρίου, όπου κατέθεσαν αυτό εν τω μέσω' πληθύς γυναικών θρηνωδών περιεκάθισε, πλησιέστεροι δε ήσαν όσαι υιούς και συγγενείς απώλεσαν υπέρ πατρίδος' αύται εθρηνώδουν τας ηρωϊκάς του πράξεις εκάστης μάχης, συμνημονεύουσαι εν τω μεταξύ και των συγγενών τον θάνατον, κατά την Ελληνικήν συνήθειαν' μετά τριών ωρών θρηνολογίαν έθαψαν το λείψανον παρά την θύραν του ναού εκ δεξιών, μόλις δύο βημάτων απεχούσης του τάφου' το στρατόπεδον εκ του ετέρου, άκουσαν την αποβίωσίν του, επικράνθη αισθαντικώτατα' διότι υστερήθη ενός αρχηγού ανδρείου, ευτυχούς εις τας μάχας, φίλου των στρατιωτών, μεγαλοδώρου, ακούραστου, ικανού τέλος πάντων να εισάγη την φιλοτιμίαν εις πάντα στρατιώτην' τοιούτον ένδοξον τέλος της ζωής έδωκεν Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ, περί το πεντηκοστόν έτος της ηλικίας του, μετά τοσαύτα, και τοιαύτα ανδραγαθήματα.
Πηγές:
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΕΡΡΑΙΒΟΣ-ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ
ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ-ΠΟΛΕΜΙΚΑ

Δεν υπάρχουν σχόλια: