Λεωνίδας Πετροπουλάκης - Καπετάν Λεωνίδας
Ο Λεωνίδας Πετροπουλάκης, απόγονος της μεγάλης πολεμικής οικογένειας της Μάνης, από το Γύθειο γεννήθηκε το 1880, Το 1897 αν και μαθητής Γυμνασίου, προσπάθησε να μεταβεί ως εθελοντής στη Κρήτη, αλλά εμποδίστηκε από τους συγγενείς του. Σε ηλικία 22 ετών οργανώνει μικρό σώμα Μανιατών για να λάβει μέρος στο Μακεδονικό Αγώνα, αλλά εμποδίζεται να εισέλθει στη Μακεδονία.
Τον Ιανουάριο του 1906 στο Γύθειο εκφωνεί λόγο κατά το μνημόσυνο του εθελοντή Ιωάννη Σκορδάκου που σκοτώθηκε στο Μορίχοβο. Ήταν τελειόφοιτος της Νομικής όταν πληροφορήθηκε τον ερχομό του συμπατριώτη και φίλου του καπετάν Λίτσα στην Αθήνα. Συναντήθηκε μαζί του και μετά από συνεννόηση αποφάσισε να ενισχύσει το σώμα του καπετάν Λίτσα με νέους εθελοντές Μανιάτες.
Για το σκοπό αυτό συγκρότησε εθελοντικό σώμα από 25 Μανιάτες το οποίο συντηρούσε ο ίδιος μετά τη πώληση μέρους της περιουσίας του. Αυτό αποτελούσε παράδοση στην οικογένειά του αφού και κατά τους Κρητικούς αγώνες άλλο μέλος της οικογενείας του είχε κάνει το ίδιο. Μεταξύ των εθελοντών ήταν και ο εξάδελφός του Παναγιώτης Ηλία Πετροπουλάκης, παλαίμαχος εθελοντής αγωνιστής και τραυματίας του πολέμου του 1897.
Κατά τα τέλη Μαρτίου του 1906 οι δυο αρχηγοί συναντήθηκαν στο Πειραιά και κατόπιν ταξιδεύοντας χωριστά συγκεντρώθηκαν στα Τρίκαλα. Εκεί υπηρετούσε ως έφεδρος υγειονομικός αξιωματικός στο στρατιωτικό Νοσοκομείο Τρικάλων, ο Γ. Γιαννακάκος – Ραζέλος, συγγραφέας του βιβλίου «Οι εθελοντικοί Αγώνες της Μάνης δια την Ελευθερίαν (1840-1940)» ο οποίος αναγράφει για την συνάντηση που είχε μαζί τους:
«…Ως φίλος δε και συμμαθητής του Λεωνίδα Πετροπουλάκη εδέχθη επίσκεψην τούτου, συνοδευομένου υπό του εξαδέλφου του Παναγιώτου Η. Πετροπουλάκη και του εμπίστου του Παναγ. Γκιτάκου. Η φιλική των επίσκεψις σκοπόν είχε να με αποχαιρετήσουν και συγχρόνως να προμηθεύσω εις αυτούς ολίγα αντισηπτικά είδη. Απεχαιρετήθημεν δια τελευταίαν φοράν, διότι πάντες έπεσαν ενδόξως υπέρ του ιερού αγώνος της Μακεδονίας κατά την μάχη της Οσνίτσανης την 7ην Μαΐου 1906, την δε θλιβεράν αγγελίαν μας διεβίβσεν ο εκ θαύματος διασωθείς Β. Γ. Κουζίγιαννης κατά την μάχην, όστις επιστρέφων διήλθεν εκ Τρικάλλων».
Ο Καπετάν Λεωνίδας σκοτώθηκε μαζί με τον καπετάν Λίτσα στη προαναφερόμενη μάχη (Οσνίτσανη) και όταν το έμαθε ο εξάδελφός του Παναγιώτης Η. Πετροπουλάκης, που μαχόταν σε άλλο σημείο, έσυρε τη σπάθα και μαζί με άλλους πολεμιστές εφόρμησε προς το κλοιό του Τουρκικού στρατού, αλλά σκοτώθηκε1 κατά την ηρωική αυτή έξοδο.
Για το θάνατο του Καπετάν Λίτσα, του Καπετάν Λεωνίδα και των συμπολεμιστών τους θρήνησε όλη η Ελλάδα, αλλά ιδιαίτερα η Μάνη. Πραγματοποιήθηκαν παντού μνημόσυνα σε Ελλάδα και εξωτερικό και η θυσία τους αποτέλεσε αιτία για την εθελοντική δράση πολλών άλλων αγωνιστών Τα οστά τους φυλάσσονται στην εκκλησία του χωριού από τους κατοίκους, ενώ το χωριό Έζερετς προς τιμήν του μετονομάσθηκε σε Πετροπουλάκη.
Για τη θυσία των Πετροπουλάκηδων από το βιβλίο του Γ.Θ.Κελεπούρη, Ματωμέναις Δάφναις, Εν Αθήναις 1910, σελ. 23-24, αναδημοσιεύουμε:
«Βαριά βογγάνε τα βουνά κ’ οι ρεματιές βοΐζουν,
στενάζουν κόρες πάναγνες με τα μαλλιά λυμένα
κι’ απ’ το βαρύ παράπονο κάθε καρδιά ξεσχίζουν
κλαίει η Μάνη δυό παιδιά που πέσαν δοξασμένα.
Του Ταϋγέτου οι αητοί, του Αίμου τα κοράκια,
του Ευρώτα οι πετροπέρδικες, τ’ Ολύμπου τα γεράκια,
για τους Πετροπουλάκηδες κλαίνε, μοιρολογάνε,
αναστενάζουνε βαριά και πιο βαριά βογγάνε!
Για την Πατρίδα πέθαναν και παν με περηφάνεια
αθανασίας και τιμής εφόρεσαν στεφάνια.
Θρηνεί γι’ αυτούς η Ρούμελη κι’ η Μάνη αναστενάζει
και καθ’ Ελληνική καρδιά δάκρυα πόνου βγάζει!…
Φέρτε κλωνάρια δάφνινα και κρίνα μυρωμένα,
που με τ’ αγνό το αίμα τους, τα έχουν ποτισμένα,
στεφάνι να τους πλέξωμε, αμάραντο να μένη
και κάμετε μνημόσυνο, συγχώριο να τους γένη!
Ο Λεωνίδας Πετροπουλάκης, απόγονος της μεγάλης πολεμικής οικογένειας της Μάνης, από το Γύθειο γεννήθηκε το 1880, Το 1897 αν και μαθητής Γυμνασίου, προσπάθησε να μεταβεί ως εθελοντής στη Κρήτη, αλλά εμποδίστηκε από τους συγγενείς του. Σε ηλικία 22 ετών οργανώνει μικρό σώμα Μανιατών για να λάβει μέρος στο Μακεδονικό Αγώνα, αλλά εμποδίζεται να εισέλθει στη Μακεδονία.
Τον Ιανουάριο του 1906 στο Γύθειο εκφωνεί λόγο κατά το μνημόσυνο του εθελοντή Ιωάννη Σκορδάκου που σκοτώθηκε στο Μορίχοβο. Ήταν τελειόφοιτος της Νομικής όταν πληροφορήθηκε τον ερχομό του συμπατριώτη και φίλου του καπετάν Λίτσα στην Αθήνα. Συναντήθηκε μαζί του και μετά από συνεννόηση αποφάσισε να ενισχύσει το σώμα του καπετάν Λίτσα με νέους εθελοντές Μανιάτες.
Για το σκοπό αυτό συγκρότησε εθελοντικό σώμα από 25 Μανιάτες το οποίο συντηρούσε ο ίδιος μετά τη πώληση μέρους της περιουσίας του. Αυτό αποτελούσε παράδοση στην οικογένειά του αφού και κατά τους Κρητικούς αγώνες άλλο μέλος της οικογενείας του είχε κάνει το ίδιο. Μεταξύ των εθελοντών ήταν και ο εξάδελφός του Παναγιώτης Ηλία Πετροπουλάκης, παλαίμαχος εθελοντής αγωνιστής και τραυματίας του πολέμου του 1897.
Κατά τα τέλη Μαρτίου του 1906 οι δυο αρχηγοί συναντήθηκαν στο Πειραιά και κατόπιν ταξιδεύοντας χωριστά συγκεντρώθηκαν στα Τρίκαλα. Εκεί υπηρετούσε ως έφεδρος υγειονομικός αξιωματικός στο στρατιωτικό Νοσοκομείο Τρικάλων, ο Γ. Γιαννακάκος – Ραζέλος, συγγραφέας του βιβλίου «Οι εθελοντικοί Αγώνες της Μάνης δια την Ελευθερίαν (1840-1940)» ο οποίος αναγράφει για την συνάντηση που είχε μαζί τους:
«…Ως φίλος δε και συμμαθητής του Λεωνίδα Πετροπουλάκη εδέχθη επίσκεψην τούτου, συνοδευομένου υπό του εξαδέλφου του Παναγιώτου Η. Πετροπουλάκη και του εμπίστου του Παναγ. Γκιτάκου. Η φιλική των επίσκεψις σκοπόν είχε να με αποχαιρετήσουν και συγχρόνως να προμηθεύσω εις αυτούς ολίγα αντισηπτικά είδη. Απεχαιρετήθημεν δια τελευταίαν φοράν, διότι πάντες έπεσαν ενδόξως υπέρ του ιερού αγώνος της Μακεδονίας κατά την μάχη της Οσνίτσανης την 7ην Μαΐου 1906, την δε θλιβεράν αγγελίαν μας διεβίβσεν ο εκ θαύματος διασωθείς Β. Γ. Κουζίγιαννης κατά την μάχην, όστις επιστρέφων διήλθεν εκ Τρικάλλων».
Ο Καπετάν Λεωνίδας σκοτώθηκε μαζί με τον καπετάν Λίτσα στη προαναφερόμενη μάχη (Οσνίτσανη) και όταν το έμαθε ο εξάδελφός του Παναγιώτης Η. Πετροπουλάκης, που μαχόταν σε άλλο σημείο, έσυρε τη σπάθα και μαζί με άλλους πολεμιστές εφόρμησε προς το κλοιό του Τουρκικού στρατού, αλλά σκοτώθηκε1 κατά την ηρωική αυτή έξοδο.
Για το θάνατο του Καπετάν Λίτσα, του Καπετάν Λεωνίδα και των συμπολεμιστών τους θρήνησε όλη η Ελλάδα, αλλά ιδιαίτερα η Μάνη. Πραγματοποιήθηκαν παντού μνημόσυνα σε Ελλάδα και εξωτερικό και η θυσία τους αποτέλεσε αιτία για την εθελοντική δράση πολλών άλλων αγωνιστών Τα οστά τους φυλάσσονται στην εκκλησία του χωριού από τους κατοίκους, ενώ το χωριό Έζερετς προς τιμήν του μετονομάσθηκε σε Πετροπουλάκη.
Για τη θυσία των Πετροπουλάκηδων από το βιβλίο του Γ.Θ.Κελεπούρη, Ματωμέναις Δάφναις, Εν Αθήναις 1910, σελ. 23-24, αναδημοσιεύουμε:
«Βαριά βογγάνε τα βουνά κ’ οι ρεματιές βοΐζουν,
στενάζουν κόρες πάναγνες με τα μαλλιά λυμένα
κι’ απ’ το βαρύ παράπονο κάθε καρδιά ξεσχίζουν
κλαίει η Μάνη δυό παιδιά που πέσαν δοξασμένα.
Του Ταϋγέτου οι αητοί, του Αίμου τα κοράκια,
του Ευρώτα οι πετροπέρδικες, τ’ Ολύμπου τα γεράκια,
για τους Πετροπουλάκηδες κλαίνε, μοιρολογάνε,
αναστενάζουνε βαριά και πιο βαριά βογγάνε!
Για την Πατρίδα πέθαναν και παν με περηφάνεια
αθανασίας και τιμής εφόρεσαν στεφάνια.
Θρηνεί γι’ αυτούς η Ρούμελη κι’ η Μάνη αναστενάζει
και καθ’ Ελληνική καρδιά δάκρυα πόνου βγάζει!…
Φέρτε κλωνάρια δάφνινα και κρίνα μυρωμένα,
που με τ’ αγνό το αίμα τους, τα έχουν ποτισμένα,
στεφάνι να τους πλέξωμε, αμάραντο να μένη
και κάμετε μνημόσυνο, συγχώριο να τους γένη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου