Σπηλιάδης-Πλαπούτας-Ν.Δεληγιάννης.
Π.Π. Γερμανός-Βουλευτές των Πατρών.
"Εις την σελίδα 403 και 404 λέγει ό ψευδοϊστοριογράφος Σπηλιάδης ότι κατά τάς 9 Ιουλίου διερχόμενος ό Πλαπούτας από Τριπολιτσάν εις 'Αργος άπήντησεν εις τό χωρίον Σάγκα τον Παλ. Πατρών, τους βουλευτάς της Πάτρας και τον Νικολάκην Δεληγιάννην φεύγοντας από τό στρατόπεδον και θέλοντες νά τους κακοποιήσουν οί στρατιώται του αυτός τους εμπόδισε δήθεν και τούς έδωκε πενήντα στρατιώτας και τούς έσυνόδευσαν έως τήν Τριπολιτσάν κτλ. Είναι άληθινόν ότι ό Παλ. Πατρών και οί Πατραίοι βουλευταί, βλέποντες τήν Ξερξικήν έκείνην και τρομακτικήν άπόβασιν του Δράμαλη, έκοψε τό αίμα τους διά νά φύγουν από έκεί, αλλά μή έχοντες τά μέσα πόθεν καί πού νά υπάγουν, παρεκάλεσαν τούς αδελφούς Δεληγιανναίους νά τούς συνδράμουν. Θέλοντες λοιπόν νά τούς ευεργετήσουν φιλικώς, προτρεπόμενοι καί από τήν Κυβέρνησιν, τούς παρέλαβεν ό Νικολάκης Δεληγιάννης με πενήντα στρατιώτας του καί τούς έσυνόδευσε εως τήν Τριπολιτσάν. Καθ' όδόν ήπήντησαν τον Πλαπούταν καί τούς ήρώτησε περί τών διατρεχόντων, διά τήν είσβολήν τών έχθρών, καί τον είπον οσα έγνώριζον καί χωρίς νά τούς είπή ουδέν έκ τών όσων αναφέρει ό Ταρτούφος ούτος, αυτός μεν άνεχώρησεν διά τό στρατόπεδον, ό δε Ν. Δεληγιάννης ύπήγε με τούς ειρημένους εις Τριπολιτσάν, καί τήν επαύριον ύπέστρεψεν εις τούς Μύλους, χωρίς νά ύπάγη εις τήν Καρύταιναν, αλλά μήτε οί στρατιώται του Πλαπούτα ήδύναντο ή έτόλμων νά κάμουν τοιαύτην προσβολήν του Δεληγιάννη, έχων μεθ' έαυτού πενήντα στρατιώτας.
Πλαστογράφοι κατήγοροι
Εις τήν σελ. 412-413 λέγει πάλιν ό ίδιος, ότι τήν 16 Ιουλίου δτε έγινεν ή μάχη είς τούς αμπελώνας του 'Αργους και εις τό πεδίον της Παναγίας καί έφονεύθηκαν οί συγγενείς καί στρατιώται του Δημήτρη Παπατσώνη τό ήμισυ του στρατιωτικού του σώματος, είς τήν οποίαν μάχην ήτον ο μεν Κολοκοτρώνης πέντε ώρας μακράν, ό δε Πλαπούτας υπέρ τάς δύο και δέν έλαβον ουδέν μέρος εις αυτήν, καθώς τούτο τό γνωρίζει όλη ή Πελοπόννησος.
Τότε, λέγει, ότι ο Νικολάκης Δεληγιάννης έγραφε προς τον αδελφόν του τον Κανέλλον ότι «ήττήθημεν (ας έχη δόξαν ό Θεός!) άλλως, αν ένικώμεν, ό Δήμος έγίνετο Βασιλεύς! Και ότι από συνθήματος οι Δεληγιανναίοι έννοούντο αναμεταξύ των, ότι τον ύβριζον, δίδοντες τό όνομα πτωχού τίνος τω πνεύματι Δήμου καλουμένου, άλλ' έννόουν έν ταυτώ δια του αύτού ονόματος και τό δημοτικόν του τρόπου του» κτλ.
Τότε, λέγει, ότι ο Νικολάκης Δεληγιάννης έγραφε προς τον αδελφόν του τον Κανέλλον ότι «ήττήθημεν (ας έχη δόξαν ό Θεός!) άλλως, αν ένικώμεν, ό Δήμος έγίνετο Βασιλεύς! Και ότι από συνθήματος οι Δεληγιανναίοι έννοούντο αναμεταξύ των, ότι τον ύβριζον, δίδοντες τό όνομα πτωχού τίνος τω πνεύματι Δήμου καλουμένου, άλλ' έννόουν έν ταυτώ δια του αύτού ονόματος και τό δημοτικόν του τρόπου του» κτλ.
Πλαστή Επιστολή-Αναφορά Κανέλλου Δεληγιάννη
Στούς: Γενναίο Κολοκοτρώνη, Τερτσέτη, Φραντζή,
Καστόρχη και Σπηλιάδη.
Άναισχυντοτέρα παλινωδία και αυθαδεστέρα παραμόρφωσις τής αληθείας, τήν οποίαν προσπαθούν να συρράψουν αυτοί οί απονενοημένοι κόλακες αύτού του αθλίου συστήματος, φρονώ ότι δέν ημπορούσε να γίνη άλλη. Ό Νικολάκης Δεληγιάννης (ώς ό ίδιος γράφει) άνεχώρησεν από τό Γ. Στρατόπεδον εις τάς 9 Ιουλίου και ύπήγεν εις τήν Τριπολιτσάν και υπέστρεψεν ευθύς. Έγώ ήμην εις τήν Δυτικήν Ελλάδα έως τα μέσα Ιουλίου και οί αδελφοί μου μήτε έγνώριζαν, μήτε βεβαιότητα είχον, άν έγώ άνεχώρησα εκείθεν. Πώς λοιπόν έγινε αυτή ή αλληλογραφία; είναι άκατανόητον! Άλλ' όποιος άν αναγνώση αυτήν τήν λεγομένην ίστορίαν αυτών των ταρτούφων, χωρίς να γνωρίζη πολλά γράμματα, αλλά νά έχη μόνον τον κοινόν νουν, βεβαίως θά έννοήση και θά πεισθή, ότι όλαι αύται αί φαρμακεραί συκοφαντίαι και αίσχραί ψευδολογίαι είναι ανούσια ληρήματα του Ιοβόλου πάθους, γεννήματα και πλάσματα τής απεριορίστου φαντασίας του νέου 'Αναχάρσιδος τής νέας Ελλάδος, ιστοριογράφου Γενναίου ή Ιωάννου θ. Κολοκοτρώνη ευτυχώς και διά τήν τύχην τής πατρίδος Αύλάρχου και ύπασπιστού τής A.M. και στρατηγού και Γερουσιαστού τής πατρίδος και πολυσταύρου παρασήμων όλων τών Βασιλέων τής γής, ό όποίος διά νά απαθανανατίση τό όνομα τούτου πατρός του εις τήν ίστορίαν νά θαυμάζεται από τάς έπερχομένας γενεάς, νά δώση δέ και βαρύτητα εις τον εαυτόν του ότι είναι υιός μοναδικού ήρωος εις τον κόσμον, νά πείθη μέ τούτο και βασιλείς και πρέσβεις και άλλα επίσημα πρόσωπα Ευρωπαίων, οίτινες δεν γνωρίζουν την αληθή και ουσιώδη ίστορίαν της Επαναστάσεώς μας και τά προηγούμενα αυτής, εύρε δε καί τινας κόλακας και Ταρτούφους, όργανα τυφλά καί χαμερπή, καθώς τον Φραντζήν, τον Καστόρχην τον νοθεύσαντα απομνημονεύματα τινα του Π. Πατρών καί τά έτύπωσε παραμορφωμένα, ως ίστορίαν τής Ελλάδος, εναν κουτόν Τερτσέτην καί τον διαβόητον καί άπονενοημένον Σπηλιάδην καί άλλους τοιούτους, οι όποίοι υπό τάς εμπνεύσεις αύτού του Γενναίου παρασταίνουν τον πατέρα του Θ. Κολοκοτρώνην άνώτερον ώς καί του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Θεμιστοκλέους, του Ούασιγκτώνος καί αύτου του Μεγάλου Ναπολέοντος, καί κατήντησαν οί άθλιοι γελοιωδέστατοι.
Άλλά ιδού πώς έχαλκεύθη τό περί τού γράμματος εκείνου του Νικολάκη Δεληγιάννη. Οί αισχροί κόλακες, οίτινες τον περιεκύκλουν διά μόνον τά συμφέροντα τους, γνωρίζοντες την κουφόνοιαν καί δοξομανίαν του ανδρός καί βλέποντες τάς τότε περιστάσεις, γνωρίζοντες επίσης ότι εάν είχε σύμπνοιαν καί φιλίαν μέ ήμάς δεν ήθελε τον άφήσωμεν νά έξέλθη άπερισκέπτως από τήν όδόν του καθήκοντος, νά άγεται καί φέρεται άπό τάς εμπνεύσεις αυτών, βλέποντες τήν μεταξύ ημών καί αυτού δυσπιστίαν καί τάς ύπονοίας, άλλά δεν είχομεν καταντήσει εις προσωπικότητας φανερά καί διά νά τόν βεβαιώσουν ότι ήμείς τόν υποβλέπομεν καί τόν έπιβουλευόμεθα πραγματικώς, μή άνεχόμενοι τήν ύπεροχήν του καί δι' άλλους σκοπούς ιδικούς τους, τους οποίους αυτοί έγνώριζον, έμεθοδεύθηκαν διά νά κατορθώσουν νά τόν πείσουν καί έκαμαν ενα γράμμα πλαστόν, ότι τό έγραφε δήθεν ό αδελφός μου Νικολάκης προς έμέ, (ώς είρηται), μέ στοιχεία άγνωστα. Τό έδωκαν ενός χωρικού νά τό φέρη δήθεν προς ήμάς, τό συνέλαβον καθ' όδόν τάχα οί ίδιοι εις τήν Άλωνίσταιναν καί τό μετέφρασαν οί ίδιοι καί του τό έδωκαν νομίζοντες ότι ευρισκόμενος εις τήν Ύψηλήν έκείνην κατ' αυτούς περιωπήν τής νέας άρχιστρατηγίας, δτι ήδύνατο να κόψη δλον τον κόσμον. Άλλά άφού του τό ανέγνωσαν, έφώναξεν, έφρύαξεν, ήπείλησεν (απόντος τοΰ Νικολάκη) δια να έκφοβίση τους άλλους δήθεν και νά δικαιωθή εις την κοινήν γνώμην, δτι τον κατατρέχομεν ήμείς, άλλ' ουδέποτε έδωκε τό γράμμα του Νικολάκη ενώπιον του στρατού (ως ψευδώς και έμπαθώς αναφέρει ή Χαλιμά του Σπηλιάδη) και δτι έμεινε αναπολόγητος και δτι τον έδιωξεν από τό στρατόπεδον κτλ. Είναι μωρία νά πιστεύη τις δτι οπλαρχηγός έχων οκτακόσιους πιστούς και αποκλειστικούς εδικούς του στρατιώτας και άλλας δύο ώς έγγιστα χιλιάδας φιλικόν στρατόν, καθώς του Παπατσώνη, τών Μαυρομιχάλων, του Γιατράκου καί άλλων, νά δύνανται άλλος διά νά τον διώξη από τό στρατόπεδον. Αυτά είναι γελοία εις την φύσιν τους καί είναι ανεπίδεκτα ανασκευής. Έγώ μ' δλα ταύτα προκαλώ τον στρατηγόν Γενναίον νά παρουσίαση εκείνο τό γράμμα, τό όποίον βεβαίως φυλάττει, καθώς έφύλαξεν δλην την ογκώδη άλληλογραφίαν καί τούς τεσκερέδες του πατρός του διά νά κάμη με αυτά την ίστορίαν της Ελλάδος.
Άλλά ιδού πώς έχαλκεύθη τό περί τού γράμματος εκείνου του Νικολάκη Δεληγιάννη. Οί αισχροί κόλακες, οίτινες τον περιεκύκλουν διά μόνον τά συμφέροντα τους, γνωρίζοντες την κουφόνοιαν καί δοξομανίαν του ανδρός καί βλέποντες τάς τότε περιστάσεις, γνωρίζοντες επίσης ότι εάν είχε σύμπνοιαν καί φιλίαν μέ ήμάς δεν ήθελε τον άφήσωμεν νά έξέλθη άπερισκέπτως από τήν όδόν του καθήκοντος, νά άγεται καί φέρεται άπό τάς εμπνεύσεις αυτών, βλέποντες τήν μεταξύ ημών καί αυτού δυσπιστίαν καί τάς ύπονοίας, άλλά δεν είχομεν καταντήσει εις προσωπικότητας φανερά καί διά νά τόν βεβαιώσουν ότι ήμείς τόν υποβλέπομεν καί τόν έπιβουλευόμεθα πραγματικώς, μή άνεχόμενοι τήν ύπεροχήν του καί δι' άλλους σκοπούς ιδικούς τους, τους οποίους αυτοί έγνώριζον, έμεθοδεύθηκαν διά νά κατορθώσουν νά τόν πείσουν καί έκαμαν ενα γράμμα πλαστόν, ότι τό έγραφε δήθεν ό αδελφός μου Νικολάκης προς έμέ, (ώς είρηται), μέ στοιχεία άγνωστα. Τό έδωκαν ενός χωρικού νά τό φέρη δήθεν προς ήμάς, τό συνέλαβον καθ' όδόν τάχα οί ίδιοι εις τήν Άλωνίσταιναν καί τό μετέφρασαν οί ίδιοι καί του τό έδωκαν νομίζοντες ότι ευρισκόμενος εις τήν Ύψηλήν έκείνην κατ' αυτούς περιωπήν τής νέας άρχιστρατηγίας, δτι ήδύνατο να κόψη δλον τον κόσμον. Άλλά άφού του τό ανέγνωσαν, έφώναξεν, έφρύαξεν, ήπείλησεν (απόντος τοΰ Νικολάκη) δια να έκφοβίση τους άλλους δήθεν και νά δικαιωθή εις την κοινήν γνώμην, δτι τον κατατρέχομεν ήμείς, άλλ' ουδέποτε έδωκε τό γράμμα του Νικολάκη ενώπιον του στρατού (ως ψευδώς και έμπαθώς αναφέρει ή Χαλιμά του Σπηλιάδη) και δτι έμεινε αναπολόγητος και δτι τον έδιωξεν από τό στρατόπεδον κτλ. Είναι μωρία νά πιστεύη τις δτι οπλαρχηγός έχων οκτακόσιους πιστούς και αποκλειστικούς εδικούς του στρατιώτας και άλλας δύο ώς έγγιστα χιλιάδας φιλικόν στρατόν, καθώς του Παπατσώνη, τών Μαυρομιχάλων, του Γιατράκου καί άλλων, νά δύνανται άλλος διά νά τον διώξη από τό στρατόπεδον. Αυτά είναι γελοία εις την φύσιν τους καί είναι ανεπίδεκτα ανασκευής. Έγώ μ' δλα ταύτα προκαλώ τον στρατηγόν Γενναίον νά παρουσίαση εκείνο τό γράμμα, τό όποίον βεβαίως φυλάττει, καθώς έφύλαξεν δλην την ογκώδη άλληλογραφίαν καί τούς τεσκερέδες του πατρός του διά νά κάμη με αυτά την ίστορίαν της Ελλάδος.
Οι Επαναστατικές Δυνάμεις αναπτύσσονται και επαγρυπνούν.
Σε Νέες θέσεις Μάχης Μάχης.
τά συμβάντα ταύτα συσκεφθέντες δλοι οι οπλαρχηγοί, απεφάσισαν νά συγκεντρώσουν Γ. Στρατόπεδον εις τά άντίπεραν της Κορίνθου ορεινά μέρη, απέχοντα 4 καί 5 ώρας της Κορίνθου, διά νά προσέχουν τά κινήματα τών έχθρών μήπως έκ της υστερήσεως τών τροφών καί της απελπισίας αποφασίσουν νά υπάγουν είς Πάτρας ή νά εξέλθουν από την Πελοπόννησον διά τών Δερβενοχωρίων είς τάς Θήβας. Έδιόρισαν δέ τότε κέντρον του στρατοπέδου τό χωρίον Σούλη, τό οποίον κατέλαβον οί οπλαρχηγοί Κολοκοτρώνης, Γιατράκος, Δεληγιανναίοι καί Πέτροβας καί Τζανέτος υπέρ τάς τρεις χιλιάδες, οί Μαυρομιχάλαι Αντωνάκης, Κωνσταντίνος, Γεωργάκης με πεντακόσιους Μανιάτας, καί ό Παπατσώνης μέ τούς Τριπολιτσιώτες, Μεσσηνίους και Άγιοπετρίτας τρεις σχεδόν χιλιάδες κατέλαβον τάς Κλεωνάς και δλα τά πέριξ χωριδάκια εκείνα... Ό Βασίλης και Νικολάκης Πετιμεζαίοι μέ διακόσιους, ώς έγγιστα, όπισθεν του εν Σικυωνία στρατοπέδου, τό οποίον έδιοικούσεν ό Αναγνώστης Πετιμεζάς, ώς αρχηγός τών Κορινθίων, καθότι δεν υπήρχε τότε ουδείς άλλος Κορίνθιος οπλαρχηγός παρά μόνος αυτός... Ό Κολοκοτρώνης παρεβίασε τούς καπετανίσκους τών χωρίων τής Κορίνθου νά χωρισθούν από τον Άναγνώστην Πετιμεζάν και νά δεχθούν άρχηγόν τους τον διαβόητον έξάδελφόν του Γιαννάκην Κολοκοτρώνην ή Τασκούλιαν λεγόμενον. Του έπρόσθεσε δέ και βοηθούς διά τήν πολλήν εις τά πολεμικά έμπειρίαν και ικανότητα, τον άξιον γόνον του τον υίόν του, τον Άποστόλην Κολοκοτρώνην, κατ' έκείνην δέ τήν στιγμήν είχε φθάσει και ό είς τήν Καρύταιναν διατριβών υιός του Γενναίος μέ πεντήκοντα στρατιώτας (άφού διασκεδάσθη ή υποψία τών κινδύνων) τον προσεκόλησε καί αυτόν ώς σύμβουλον και βοηθόν εις αυτό τό σώμα καί κατέλαβον τό χωρίον Κιάκριζαν άνωθεν τής Σικυώνος (Βασιλικών) μέ έπέκεινα τών χιλίων πεντακοσίων, όπου πλησίον εκεί έστρατοπέδευσε καί ό Αναγνώστης Πετιμεζάς, ανεξάρτητος αυτών.
Με Δύναμη τριών χιλάδων ο Δράμαλης
σε πορεία προς Σικυώνα και Κιάτο
Κατά τάς αρχάς Αύγούστου έξήλθον από τήν Κόρινθον τρείς, ώς έγγιστα, χιλιάδες Τούρκοι προς τό μέρος τής Σικυώνος έως του Κιάτου διά νά λαφυραγωγήσουν, νά συνάξουν καί τρόφιμα άν εύρουν περί πλέον δέ νά δοκιμάσουν άν είναι έως έκεί εξαπλωμένα ελληνικά στρατεύματα καί άν ήτο εύκολος ή διάβασίς τους διά τάς Πάτρας. Έδωκαν αμέσως τήν είδησιν οί σκοπιαί καί αμέσως έτρεξεν ό Γιατράκος, ό Πλαπούτας, μέ έπέκεινα τών χιλίων πεντακοσίων και ένωθέντες μετά τού Αναγνώστη Πετιμεζά καί του σώματος τών Κορινθίων συνεπλάκησαν μέ τούς Τούρκους. Άλλ' οί Τούρκοι άποδειλιασμένοι δντες άπ' δσα έπαθαν ύπεχώρησαν μετά τινα μικρόν άκροβολισμόν, χωρίς νά πάθωσι πολύ, καί ύπέστρεψαν εις τήν Κόρινθον.
Νέα έξοδος του Δράμαλη. Ηγείται 5000 χιλ. πεζών και χιλίων Ιππέων.
Ηρωϊκή αντίσταση του τμήματος Αναγνώστη Πετιμεζά.
Άλλά μετά τεσσάρας ημέρας έξήλθον πάλιν εξ περίπου χιλιάδες, έξ ών οί χίλιοι ιππείς, και διευθύνοντο προς τό αυτό μέρος. Έτρεξαν αμέσως οί ανωτέρω οπλαρχηγοί καί οί Πετιμεζαίοι καί ό Τασκούλιας με τον Γενναίον καί άλλοι τρεις ώς εγγιστα χιλιάδες, ή μάχη κατήντησε γενική καί έπεκρατούσε. Άλλ' οί "Ελληνες έχοντες δυνατά όχυρώματα εις τήν ύπώρειαν έκείνην έπολέμουν άμυντικώς καί άντέστησαν γενναίως εις τάς προσβολάς τού εχθρού καί μετά τρίωρον μάχην έπροσποιήθησαν οί εχθροί, δτι υποχωρούν, κάμνοντες αυτό τό στρατήγημα διά νά ανταμώσουν τούς Έλληνες εις τό πεδίον καί νά τούς καταστρέψουν. Ό Αναγνώστης Πετιμεζάς, κατέχων τήν έμπροσθινήν θέσιν μετά του υιού του Σωτηράκη καί βλέπων τούς εχθρούς αποσυρόμενους, εξήλθε των όχυρωμάτων του, με τον Παπακαλομοίρην καί άλλους Μιστριώτας καί εδικούς του εως τριακόσιους, κατέβη εις τό πεδίον καί κατεδίωκον τούς εχθρούς μέ τήν πεποίθησιν, δτι θά τούς ακολουθήσουν δλοι οί άλλοι κατόπιν. Άλλ' οί εχθροί έκαμαν στρατήγημα καί είχον τό περισσότερον ιππικό κεκρυμμένον όπισθεν των σταφίδων καί ένέδρευον χωρίς νά τό ιδούν οί Έλληνες. Φθάσαντες δέ έως εκεί πολεμούντες καί προσποιούμενοι δτι υποχωρούν έπαρουσιάσθη αίφνης ή ενέδρα καί ένωθείσα μέ τούς καταδιωκομένους ώρμησαν κατά των Ελλήνων, οίτινες έτράπησαν διά τό αίφνίδιον καί άπροσδόκητον εις φυγήν. Άλλ' εως 150 έξ αυτών μετά του ατρόμητου εκείνου αρχηγού Αναγνώστη Πετιμεζά, καί τού γενναίου Παπακαλομοίρη από του Μιστρά καί του Γιαννετάκη, απεφάσισαν έκ προθέσεως νά οχυρωθούν εις ενα χάνδακα, νά πολεμήσουν, νά θυσιασθώσιν αυτοί, διά νά σώσουν τούς άλλους. Έπολέμησαν λοιπόν υπέρ τάς τρεις ώρας άκαταπαύστως μέ χιλίους ιππείς και τρεις χιλιάδας πεζούς, άλλ' επί τέλους έπεσαν ένδόξως μαχόμενοι άπαντες υπέρ της πίστεως και της πατρίδος μέχρι ενός. Τον δέ Π. Γιαννετάκην μόνον συνέλαβον πληγωμένον ζώντα, τον οποίον γνωρίσας ό Δράμαλης δτι ήτον τραπεζίτης (σαράφης) εις την Κωνσταντινούπολη διέταξε και τον έπαλούκωσαν είς την Κόρινθον.
Δια αυτήν την τρίωρον μάχην του Αναγνώστη Πετιμεζά έρρέθησαν πολλά τότε και πολλοί τα έπίστευσαν, οτι ήδύναντο νά τους δώσουν οι άλλοι οπλαρχηγοί βοήθειαν και νά τους σώσουν, άλλ' οί Κολοκοτρωναίοι και οι συγγενείς του Πετιμεζαίοι, έχοντες μίσος κατ' αύτού και υπόνοιας οί πρώτοι νά μή τους έμποδίση την άρχηγίαν των Κορινθιακών στρατευμάτων, τήν οποίαν επήραν τότε ως κληρονομίαν, και οί δεύτεροι υποπτευόμενοι και αυτοί νά μή τους πάρη τήν άρχηγίαν των Καλαβρύτων, καθότι έχαιρεν πολλήν και μεγάλην ύπόληψιν και άπό τους προύχοντας τών επαρχιών αυτών και άπό τους κατοίκους δια τήν φρόνησιν, άνδρείαν και τά λοιπά πλεονεκτήματα του, και έκ τοιούτων αγρίων παθών και καταχθόνιων σκοπών ορμώμενοι αδιαφόρησαν επίτηδες και κατεστράφη αυτός και ό υιός του Σωτηράκης, ώστε ή πατρίς έχασε πρόωρα δύο έκ τών άξιωτέρων οπλαρχηγών. Άπό τους εχθρούς έφονεύθηκαν είς αύτάς τάς μάχας υπέρ τους 150, άλλ' άλλοι τόσοι και περισσότεροι έφονεύθηκαν και άπό τους εδικούς μας.
Μετ' ολίγας δέ ημέρας έξήλθον πάλιν οί Τούρκοι εις τό μέρος του Αγίου Βασιλείου και Κλεωνών, δπου έστρατοπέδευον οί Μαυρομιχάλαι μετά του Παπατσώνη και λοιπών, ως άνω είρηται, και έπέπεσον κατ' αυτών δντων απρόσεκτων. Μ' δλα ταύτα προσεκαρτέρησαν ανδρείως και πολεμήσαντες άμυντικώς τρεις περίπου ώρας και μή δυνηθέντες οί εχθροί νά τους διαλύσωσιν, ήναγκάσθηκαν νά υποχωρήσουν μέ βλάβην τους μάλλον, καθότι τυχόντες οχυρωμένοι καλώς, καί έμπροσθεν των άλλων όχυρωμάτων υπήρχε τό του Κωνσταντίνου και Γεωργάκη Μαυρομιχάλων μετά 200 Μανιατών, οίτινες έπολέμησαν γενναίως καί μ' δσας προσβολάς άπεπειράθησαν οί εχθροί δεν ήδυνήθησαν νά τούς κλονίσουν. Καί τελευταία έξήλθον άπαντες των όχυρωμάτων καί τους προσέβαλον έπθετικώς, ώστε ύποχωρήσαντες ατάκτως ύπέστρεψαν είς Κόρινθον.
Εφονεύθηκαν από μέν τούς Έλληνας δώδεκα καί τινες έπληγώθηκαν, από δε τους Τούρκους υπέρ τούς εκατόν σαράντα, έκτός τών πληγωθέντων, καί ούτως δεν έτελεσφόρησε καί αυτή ή επιδρομή των καί ήρχισαν νά ματαιούνται αι προσδοκίαι των."
Δια αυτήν την τρίωρον μάχην του Αναγνώστη Πετιμεζά έρρέθησαν πολλά τότε και πολλοί τα έπίστευσαν, οτι ήδύναντο νά τους δώσουν οι άλλοι οπλαρχηγοί βοήθειαν και νά τους σώσουν, άλλ' οί Κολοκοτρωναίοι και οι συγγενείς του Πετιμεζαίοι, έχοντες μίσος κατ' αύτού και υπόνοιας οί πρώτοι νά μή τους έμποδίση την άρχηγίαν των Κορινθιακών στρατευμάτων, τήν οποίαν επήραν τότε ως κληρονομίαν, και οί δεύτεροι υποπτευόμενοι και αυτοί νά μή τους πάρη τήν άρχηγίαν των Καλαβρύτων, καθότι έχαιρεν πολλήν και μεγάλην ύπόληψιν και άπό τους προύχοντας τών επαρχιών αυτών και άπό τους κατοίκους δια τήν φρόνησιν, άνδρείαν και τά λοιπά πλεονεκτήματα του, και έκ τοιούτων αγρίων παθών και καταχθόνιων σκοπών ορμώμενοι αδιαφόρησαν επίτηδες και κατεστράφη αυτός και ό υιός του Σωτηράκης, ώστε ή πατρίς έχασε πρόωρα δύο έκ τών άξιωτέρων οπλαρχηγών. Άπό τους εχθρούς έφονεύθηκαν είς αύτάς τάς μάχας υπέρ τους 150, άλλ' άλλοι τόσοι και περισσότεροι έφονεύθηκαν και άπό τους εδικούς μας.
Μετ' ολίγας δέ ημέρας έξήλθον πάλιν οί Τούρκοι εις τό μέρος του Αγίου Βασιλείου και Κλεωνών, δπου έστρατοπέδευον οί Μαυρομιχάλαι μετά του Παπατσώνη και λοιπών, ως άνω είρηται, και έπέπεσον κατ' αυτών δντων απρόσεκτων. Μ' δλα ταύτα προσεκαρτέρησαν ανδρείως και πολεμήσαντες άμυντικώς τρεις περίπου ώρας και μή δυνηθέντες οί εχθροί νά τους διαλύσωσιν, ήναγκάσθηκαν νά υποχωρήσουν μέ βλάβην τους μάλλον, καθότι τυχόντες οχυρωμένοι καλώς, καί έμπροσθεν των άλλων όχυρωμάτων υπήρχε τό του Κωνσταντίνου και Γεωργάκη Μαυρομιχάλων μετά 200 Μανιατών, οίτινες έπολέμησαν γενναίως καί μ' δσας προσβολάς άπεπειράθησαν οί εχθροί δεν ήδυνήθησαν νά τούς κλονίσουν. Καί τελευταία έξήλθον άπαντες των όχυρωμάτων καί τους προσέβαλον έπθετικώς, ώστε ύποχωρήσαντες ατάκτως ύπέστρεψαν είς Κόρινθον.
Εφονεύθηκαν από μέν τούς Έλληνας δώδεκα καί τινες έπληγώθηκαν, από δε τους Τούρκους υπέρ τούς εκατόν σαράντα, έκτός τών πληγωθέντων, καί ούτως δεν έτελεσφόρησε καί αυτή ή επιδρομή των καί ήρχισαν νά ματαιούνται αι προσδοκίαι των."
ΠΗΓΕΣ:
ΚΑΝΕΛΛΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ-ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ
ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου