Βλέπων λοιπόν ό Κολοκοτρώνης τήν κατ' αυτού νέαν συνωμοσίαν των υιών του, τών συγγενών του καί τών φίλων του, ή φίλων τών συμφε ρόντων τους, ιδίως δέ τού Πλαπούτα, ό όποίος κατεγίνετο νυχθη μερόν καί ενεργούσε διά τών αισχρότερων καταχθόνιων μέσων νά τήν κατορθώση, ήγανάκτησεν, έφρύαξεν, άλλά τί ήδύνατο νά κάμη διά τοι αύτην καταφορόν είς τάς περιστάσεις καί εις τήν θέσιν, είς ην ευρέθη; Συμβουλευθείς πάλιν τους επίβουλους εκείνους κόλακας του περί τού πρακτέου, όλοι ώς έκ συνθήματος τον προέτρεψαν νά πα ραιτηθή κάλλιον παρά νά διαιρεθή μέ τους ώς άνω είρημένους, οί όποίοι είναι τά μόνα υποστηρίγματα της δυνάμεώς του καί νά καταντήσουν εις τόσην άσυμφωνίαν, ώστε νά υπερισχύσουν οί εχθροί των, νά καταστρέψουν καί τά δύο μέρη. Τον έπέβαλον τοσούτους καί τοιούτους φόβους καί υπονοίας, ώστε απεφάσισε καί έδωκε τήν παραίτησίν του εγγράφως, άλλά μήτε τό Βουλευτικόν μήτε τό Έκτελεστικόν την εδέχθη, άπαντήσαντα αμφότερα δικαιολογημένους προς αυτόν δτι έν απουσία των δύο μελών του Εκτελεστικού, του τε Ανδρέου Ζαΐμη και του Μεταξά, ή Κυβέρνησις δεν είναι πλήρης και δεν δύναται νά ένεργήση μήτε τό εν μήτε τό άλλο σώμα, και ως έκ τούτου δεν δύναται νά την δεχθή. 'Ωστε πεισθείς εις τον ορθόν λόγον και εις τό δίκαιον την άνεκάλεσε καί έλαβε πάλιν μέρος ένεργητικόν εις τό Έκτελεστικόν καί ήρχισαν τάς εργασίας των.
Ή πρώτη πάντων ήτον νά διαθέσουν τάς προσόδους τών επαρχιών, καί τάς μεν τών νήσων, ως ελευθέρας, διέθεσαν δια τό Ναυτικόν, τάς της Στερεάς Ελλάδος τάς διέθεσαν προς διατροφήν τών ευρισκομένων εις διαφόρους επαρχίας στρατευμάτων, αί όποίαι άλλαι μεν ήτον προσκυνημέναι εις τους Τούρκους, καί οί έχοντες τά καπάκι λεγόμενον βαλμένον με τους Τούρκους καπεταναίοι τάς κατεβρόχθισαν, άλλας τάς είχον καταπλακωμένας τά τουρκικά στρατεύματα καί δεν ήτο δυνατόν νά τάς διαθέσουν, μερικάς δέ, αίτινες έφαίνοντο όπωσούν έλεύθεραι, εις αύτάς έδιόρισαν έπιστάτας νά συνάξουν τό έθνικόν δικαίωμα, νά τροφοδοτούνται δσα στρατεύματα ευρίσκοντο εις κίνησα, τάς δέ της Πελοποννήσου παρεχώρησαν εν μέρος εις τον Κολοκοτρώνην, άλλο μέρος εις τους υιούς του Πάνον καί Γενναίον, εν μέρος εις τον Πλαπούταν, άλλο εις τον Νικηταράν καί διάφορα μερίδια παρεχώρησαν εις τους λοιπούς συνωμότας όλους εις τάς διαφόρους επαρχίας, νά τους αναπαύσουν δήθεν διά νά ησυχάσουν. Παρεχώρησαν καί την έπαρχίαν Καλαμάτας εις τον Μαυρομιχάλην διά τα έξοδα τών εκστρατειών τάς οποίας είχον κάμει ή οικογένεια του, τάς δέ έναπολειφθείσας απεφάσισαν καί έδιόρισαν έπιτροπάς της Κυβερνήσεως εις έκάστην έπαρχίαν νά δημοπρατήσουν τάς προσόδους έπιτοπίως δύο εις τά δέκα. Άλλ' επειδή ό Κολοκοτρώνης καί οί λοιποί σύντροφοί του είχον προκηρύξει πρότερον άπό τό Ναύπλιον καί άπό την Συλήμναν εις δλας τάς επαρχίας της Πελοποννήσου νά δώσουν οί κάτοικοι εις τά δέκα εν μόνον, διά τούτο ήναγκάσθη ή Κυβέρνησις νά κάμη τόσην θυσίαν νά παραχωρήση εις αυτούς τόσην μεγάλην ποσότητα προσόδων εις όλους διά νά δυνηθή νά συνάξη τά δύο δέκατα άπό τάς έθνικάς γαίας διά τάς τρομεράς και κατεπείγουσας έκείνας άνάγκας, τάς οποίας είχε τότε ή Πατρίς.Είναι δέ άδιαφιλονεικήτως όμολογούμενον παρά πάντων, δτι οι Δεληγιαν ναίοι, καίτοι δυνάμενοι και αυτοί υπέρ πάντα άλλον νά άρπάσουν έάν ήθελον άπό τάς επαρχίας προσόδους, δεν έκαταδέχθησαν όμως νά λάβουν μέρος ποτέ εις αυτό τό αίσχρόν συμφέρον, μήτε οί Παπατσώναι, άλλά μάλλον ενίσχυσαν πραγματικώς την Κυβέρνησιν καί έσύναξαν εν μέρος έξ αυτών, δσον έκ της άκορεσίας τών λοιπών έναπελείφθη καί άπήντησεν άνάγκας τινάς. 'Ολη δέ ή Ελλάς γνωρίζει, δτι ή Δεληγιαννική οικογένεια μήτε προσόδους ήρπασέ ποτε, καίτοι κατέχουσα τό εισοδηματικώτερον μέρος της επαρχίας Καρυταίνης τεσσάρων δήμων (Λαγκαδιών, Βαλτεσινίκου, Άκοβας καί Πέρα Μειράς) αποκλειστικώς υπό την κυριότητα της, καί έάν ήθελε νά καταχρασθή αυτά τά εισοδήματα, ήθελε συνάζει κατ' έτος υπέρ τάς διακοσίας χιλιάδας γρόσια· άλλά μήτε προσόδους κατεδέχθη νά άρπάση, μήτε χρήματα, μήτε κτήματα εθνικά, μήτε προικοδοτήσεις έκ γαιών καί φθαρτών κτημάτων, μήτ' ενοικιάσεις, καθώς έπραξαν άλλοι και νέμονται τόσα λαμπρά κτήματα εισοδηματοφόρα, χωρίς νά πληρώσουν εις τό Δημόσιον ουδέ λεπτόν τόσα έτη, καί καθώς τούτο αποδεικνύεται άπό τά αρχεία της Οικονομίας καί τοΰ Έλεγκτικοΰ Συνεδρίου, δτι οί Δεληγιανναίοι δέν έχουν ούδεμίαν ληψοδοσίαν μέ τό Δημόσιον, καθότι δέν κατεδέχθηκαν ποτέ νά βάλουν βέβηλον χείρα εις τό δημόσιον πλούτον, αλλά έφύλαξαν άκηλίδωτον τον χαρακτήρα τους.Τούτων ούν ούτως εχόντων τών πραγμάτων, οί δύοι υιοί του Κολοκοτρώνη ό Τασκούλιας και ό Αποστόλης, ό Πλαπούτας, ό Νικηταράς, ό Γεώργης Δημητρακόπουλος, ό Πάνος Νεμνιτσιώτης, ό Σπηλιάδης, οί δύο γραμματικοί του Μιχαλάκης Οικονόμου καί Κόκκαλης, ό Άναγνωστάκος Μαγουλιανίτης, οί Ροϊλαίοι, ό ιατρός Πελοπίδας καί άλλοι πιστοί της συμμορίας των συνελθόντες έσκέφθησαν μέ ποίον τρόπον ήτον δυνατόν νά αποχωρίσουν τον Κολοκοτρώνην άπό τους Δεληγιανναίους, νά διαλύσουν την νέαν έκείνην αρραβώνα, νά τον επαναφέρουν εις ην τον είχον προτέραν κατάστασιν, νά τον άγουν καί νά τον φέρουν δπως αυτοί βούλονται διά τους σκοπούς των, νομίζοντες δτι έγώ τον παρέσυρα καί εδέχθη τήν άντιπροεδρίαν καί ϋποπτευόμενοι δτι καί εις τό εξής θέλει δίδει προσοχήν εις τάς παρατηρήσεις μου καί δτι ήδυνάμην νά τον αποτρέπω νά μήν ύποπίπτη εις λάθη καί άλλας πολλάς τοιαύτας συζητήσεις έκαμαν μεταξύ των άπαξ, δίς, τρίς καί πολλάκις καί ενέκριναν έν ως μόνον συντελεστικόν μέσον προς έπίτευξιν του σκοπού των, νά κατορθώσουν νά δολοφονήσουν ένα έκ τών μή στρατιωτικών αδελφών μου (επειδή έβλεπον δτι δέν ήθελε δυνηθώσι ποτέ νά δολοφονήσουν έμέ)· καί τούτο ένόμιζον δτι ήτον δυνατόν νά έπιφέρη τήν παντοτεινήν μεταξύ μας δυσπιστίαν καί τήν τελείαν διαίρεσιν. Σκεφθέντες δέ καί περί του δολοφόνου, έπέτυχον ένα Παλουμπιώτην, Κωνσταντήν Τριραλήν λεγόμενον, τον όποιον είχεν ό αδελφός μου ό Ανάστος σεΐζην εις τούς ίππους του έπτά περίπου έτη, ό όποίος μετά τήν άλωσιν τής Τριπολιτσάς άνεχώρησεν άπό αυτόν καί υπήγεν εις τήν πατρίδα του. Προς αυτόν έ'δωκαν μίαν άρκετήν ποσότητα χρημάτων καί διά νά τον ενισχύσουν έτι μάλλον εις αυτό τό στυγερόν άνοσιούργημα τής δολοφονίας, του έδωκεν ό Πλαπούτας εις γυναίκα του τήν άνεψιάν του, θυγατέρα του εις Λάλα πεσόντος άδελφού του Γεωργάκη, καί τήν ένυμφεύθη αμέσως. Έγνώριζον δέ δτι ή Κυβέρνησις συν τοις άλλοις υπεχρέωσε καί τον άδελφόν μας Άνάστον νά υπάγη ως επίτροπος της είς τήν Δημητσάναν, πρωτεύουσαν τής επαρχίας μας, νά δημοπρατήσουν τάς προσόδους μετά του έπάρχου Αναστασίου Έλατινού, και μ' δλας τάς αιτίας καί δικαιολογήματα, τά όποια έπρότεινε καί παρεκάλεσε διά ν' άποφύγη τον διορισμόν αυτόν ώς άπάδοντα είς τό σύστημά του, έστάθη αδύνατον νά συγκατατεθή ή Κυβέρνησις, γνωρίζουσα τήν άρετήν καί τήν ακεραιότητα του χαρακτήρος του ανδρός, ώστε άκων καί μή βουλόμενος παρεδέχθη. Διά νά συσφίξουν δέ στενώς αυτήν τήν συνωμοσίαν καί τήν ενω σιν μεταξύ των νά κατορθώσουν τον στυγερόν αυτόν σκοπόν, παρεχώρησεν ό Πλαπούτας τήν φρουραρχίαν του Ναυπλίου εις τον Πάνον Κολοκοτρώνην, κατά τάς 10 Ιουνίου, έμενον δέ καί οί δύο αυτοί έκεί, προσποιούμενος ό Πλαπούτας τον ασθενή διά νά μήν εΰρεθή μήτε ό εις μήτ' ό άλλος είς τήν Τριπολιτσάν, ή είς τήν Καρύταιναν μεχρισότου τελείωση ή δολοφονία διά νά μήν ενοχοποιηθούν οί πρωταίτιοι ή ως συνεργοί αυτής.
Ή πρώτη πάντων ήτον νά διαθέσουν τάς προσόδους τών επαρχιών, καί τάς μεν τών νήσων, ως ελευθέρας, διέθεσαν δια τό Ναυτικόν, τάς της Στερεάς Ελλάδος τάς διέθεσαν προς διατροφήν τών ευρισκομένων εις διαφόρους επαρχίας στρατευμάτων, αί όποίαι άλλαι μεν ήτον προσκυνημέναι εις τους Τούρκους, καί οί έχοντες τά καπάκι λεγόμενον βαλμένον με τους Τούρκους καπεταναίοι τάς κατεβρόχθισαν, άλλας τάς είχον καταπλακωμένας τά τουρκικά στρατεύματα καί δεν ήτο δυνατόν νά τάς διαθέσουν, μερικάς δέ, αίτινες έφαίνοντο όπωσούν έλεύθεραι, εις αύτάς έδιόρισαν έπιστάτας νά συνάξουν τό έθνικόν δικαίωμα, νά τροφοδοτούνται δσα στρατεύματα ευρίσκοντο εις κίνησα, τάς δέ της Πελοποννήσου παρεχώρησαν εν μέρος εις τον Κολοκοτρώνην, άλλο μέρος εις τους υιούς του Πάνον καί Γενναίον, εν μέρος εις τον Πλαπούταν, άλλο εις τον Νικηταράν καί διάφορα μερίδια παρεχώρησαν εις τους λοιπούς συνωμότας όλους εις τάς διαφόρους επαρχίας, νά τους αναπαύσουν δήθεν διά νά ησυχάσουν. Παρεχώρησαν καί την έπαρχίαν Καλαμάτας εις τον Μαυρομιχάλην διά τα έξοδα τών εκστρατειών τάς οποίας είχον κάμει ή οικογένεια του, τάς δέ έναπολειφθείσας απεφάσισαν καί έδιόρισαν έπιτροπάς της Κυβερνήσεως εις έκάστην έπαρχίαν νά δημοπρατήσουν τάς προσόδους έπιτοπίως δύο εις τά δέκα. Άλλ' επειδή ό Κολοκοτρώνης καί οί λοιποί σύντροφοί του είχον προκηρύξει πρότερον άπό τό Ναύπλιον καί άπό την Συλήμναν εις δλας τάς επαρχίας της Πελοποννήσου νά δώσουν οί κάτοικοι εις τά δέκα εν μόνον, διά τούτο ήναγκάσθη ή Κυβέρνησις νά κάμη τόσην θυσίαν νά παραχωρήση εις αυτούς τόσην μεγάλην ποσότητα προσόδων εις όλους διά νά δυνηθή νά συνάξη τά δύο δέκατα άπό τάς έθνικάς γαίας διά τάς τρομεράς και κατεπείγουσας έκείνας άνάγκας, τάς οποίας είχε τότε ή Πατρίς.Είναι δέ άδιαφιλονεικήτως όμολογούμενον παρά πάντων, δτι οι Δεληγιαν ναίοι, καίτοι δυνάμενοι και αυτοί υπέρ πάντα άλλον νά άρπάσουν έάν ήθελον άπό τάς επαρχίας προσόδους, δεν έκαταδέχθησαν όμως νά λάβουν μέρος ποτέ εις αυτό τό αίσχρόν συμφέρον, μήτε οί Παπατσώναι, άλλά μάλλον ενίσχυσαν πραγματικώς την Κυβέρνησιν καί έσύναξαν εν μέρος έξ αυτών, δσον έκ της άκορεσίας τών λοιπών έναπελείφθη καί άπήντησεν άνάγκας τινάς. 'Ολη δέ ή Ελλάς γνωρίζει, δτι ή Δεληγιαννική οικογένεια μήτε προσόδους ήρπασέ ποτε, καίτοι κατέχουσα τό εισοδηματικώτερον μέρος της επαρχίας Καρυταίνης τεσσάρων δήμων (Λαγκαδιών, Βαλτεσινίκου, Άκοβας καί Πέρα Μειράς) αποκλειστικώς υπό την κυριότητα της, καί έάν ήθελε νά καταχρασθή αυτά τά εισοδήματα, ήθελε συνάζει κατ' έτος υπέρ τάς διακοσίας χιλιάδας γρόσια· άλλά μήτε προσόδους κατεδέχθη νά άρπάση, μήτε χρήματα, μήτε κτήματα εθνικά, μήτε προικοδοτήσεις έκ γαιών καί φθαρτών κτημάτων, μήτ' ενοικιάσεις, καθώς έπραξαν άλλοι και νέμονται τόσα λαμπρά κτήματα εισοδηματοφόρα, χωρίς νά πληρώσουν εις τό Δημόσιον ουδέ λεπτόν τόσα έτη, καί καθώς τούτο αποδεικνύεται άπό τά αρχεία της Οικονομίας καί τοΰ Έλεγκτικοΰ Συνεδρίου, δτι οί Δεληγιανναίοι δέν έχουν ούδεμίαν ληψοδοσίαν μέ τό Δημόσιον, καθότι δέν κατεδέχθηκαν ποτέ νά βάλουν βέβηλον χείρα εις τό δημόσιον πλούτον, αλλά έφύλαξαν άκηλίδωτον τον χαρακτήρα τους.Τούτων ούν ούτως εχόντων τών πραγμάτων, οί δύοι υιοί του Κολοκοτρώνη ό Τασκούλιας και ό Αποστόλης, ό Πλαπούτας, ό Νικηταράς, ό Γεώργης Δημητρακόπουλος, ό Πάνος Νεμνιτσιώτης, ό Σπηλιάδης, οί δύο γραμματικοί του Μιχαλάκης Οικονόμου καί Κόκκαλης, ό Άναγνωστάκος Μαγουλιανίτης, οί Ροϊλαίοι, ό ιατρός Πελοπίδας καί άλλοι πιστοί της συμμορίας των συνελθόντες έσκέφθησαν μέ ποίον τρόπον ήτον δυνατόν νά αποχωρίσουν τον Κολοκοτρώνην άπό τους Δεληγιανναίους, νά διαλύσουν την νέαν έκείνην αρραβώνα, νά τον επαναφέρουν εις ην τον είχον προτέραν κατάστασιν, νά τον άγουν καί νά τον φέρουν δπως αυτοί βούλονται διά τους σκοπούς των, νομίζοντες δτι έγώ τον παρέσυρα καί εδέχθη τήν άντιπροεδρίαν καί ϋποπτευόμενοι δτι καί εις τό εξής θέλει δίδει προσοχήν εις τάς παρατηρήσεις μου καί δτι ήδυνάμην νά τον αποτρέπω νά μήν ύποπίπτη εις λάθη καί άλλας πολλάς τοιαύτας συζητήσεις έκαμαν μεταξύ των άπαξ, δίς, τρίς καί πολλάκις καί ενέκριναν έν ως μόνον συντελεστικόν μέσον προς έπίτευξιν του σκοπού των, νά κατορθώσουν νά δολοφονήσουν ένα έκ τών μή στρατιωτικών αδελφών μου (επειδή έβλεπον δτι δέν ήθελε δυνηθώσι ποτέ νά δολοφονήσουν έμέ)· καί τούτο ένόμιζον δτι ήτον δυνατόν νά έπιφέρη τήν παντοτεινήν μεταξύ μας δυσπιστίαν καί τήν τελείαν διαίρεσιν. Σκεφθέντες δέ καί περί του δολοφόνου, έπέτυχον ένα Παλουμπιώτην, Κωνσταντήν Τριραλήν λεγόμενον, τον όποιον είχεν ό αδελφός μου ό Ανάστος σεΐζην εις τούς ίππους του έπτά περίπου έτη, ό όποίος μετά τήν άλωσιν τής Τριπολιτσάς άνεχώρησεν άπό αυτόν καί υπήγεν εις τήν πατρίδα του. Προς αυτόν έ'δωκαν μίαν άρκετήν ποσότητα χρημάτων καί διά νά τον ενισχύσουν έτι μάλλον εις αυτό τό στυγερόν άνοσιούργημα τής δολοφονίας, του έδωκεν ό Πλαπούτας εις γυναίκα του τήν άνεψιάν του, θυγατέρα του εις Λάλα πεσόντος άδελφού του Γεωργάκη, καί τήν ένυμφεύθη αμέσως. Έγνώριζον δέ δτι ή Κυβέρνησις συν τοις άλλοις υπεχρέωσε καί τον άδελφόν μας Άνάστον νά υπάγη ως επίτροπος της είς τήν Δημητσάναν, πρωτεύουσαν τής επαρχίας μας, νά δημοπρατήσουν τάς προσόδους μετά του έπάρχου Αναστασίου Έλατινού, και μ' δλας τάς αιτίας καί δικαιολογήματα, τά όποια έπρότεινε καί παρεκάλεσε διά ν' άποφύγη τον διορισμόν αυτόν ώς άπάδοντα είς τό σύστημά του, έστάθη αδύνατον νά συγκατατεθή ή Κυβέρνησις, γνωρίζουσα τήν άρετήν καί τήν ακεραιότητα του χαρακτήρος του ανδρός, ώστε άκων καί μή βουλόμενος παρεδέχθη. Διά νά συσφίξουν δέ στενώς αυτήν τήν συνωμοσίαν καί τήν ενω σιν μεταξύ των νά κατορθώσουν τον στυγερόν αυτόν σκοπόν, παρεχώρησεν ό Πλαπούτας τήν φρουραρχίαν του Ναυπλίου εις τον Πάνον Κολοκοτρώνην, κατά τάς 10 Ιουνίου, έμενον δέ καί οί δύο αυτοί έκεί, προσποιούμενος ό Πλαπούτας τον ασθενή διά νά μήν εΰρεθή μήτε ό εις μήτ' ό άλλος είς τήν Τριπολιτσάν, ή είς τήν Καρύταιναν μεχρισότου τελείωση ή δολοφονία διά νά μήν ενοχοποιηθούν οί πρωταίτιοι ή ως συνεργοί αυτής.
ΠΗΓΕΣ:
ΚΑΝΕΛΛΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ-ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ
ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου